Η ιστορική κινητοποίηση της 28ης Φεβρουαρίου γέννησε νέους, ακμαιότερους αγώνες, έβγαλε στην επιφάνεια όλα όσα ρίχναμε αγχωμένοι κάτω από το χαλάκι τα αποπνικτικά χρόνια του εγκλεισμού –μήπως σώσουμε το δικό/δειλό μας τομάρι–, συνέτριψε με τον εκκωφαντικότερο τρόπο τη σφαίρα της ιδιωτικότητας, όπλισε τα χέρια μας με πανίσχυρα πλακάτ που ζητούν δικαίωση, δυνάμωσε τις φωνές μας μπροστά από τα μικρόφωνα της Βουλής, θέριεψε τα «δυναμό» μας για αντίσταση στο ρημαγμένο έδαφος ενός σάπιου και μολυσματικού κατεστημένου.
Γιατί, πολύ απλά, συνειδητοποιήσαμε ότι σε αυτήν εδώ τη χώρα δεν έχει καμία σημασία να προσέχεις φλύαρα, αυτοπαθώς, φιλάρεσκα τον εαυτό σου. Το κακό μπορεί να σε βρει οποιαδήποτε ώρα και στιγμή. Και, αν κάτι έχει σημασία πριν το τέλος, είναι να βρεις τη δύναμη και να φωνάξεις «Μάρθη, Σ' ΑΓΑΠΩ» πριν την απόλυτη καταστροφή.
Σκαλίζοντας και σπάζοντας τα μάρμαρα απέναντι από τη Βουλή, ανασύραμε στην επιφάνεια τις χθόνιες αξίες που τόσα χρόνια τις λογαριάζαμε για πεθαμένες στο όνομα της αρράγιστης, ιδιοτελούς και πολύ προσωπικής μας ευτυχίας. Μόνο που δεν προσέξαμε τα μικρά γράμματα στο κάτω μέρους του συμβολαίου της «ευτυχισμένης» μας ζωής, όταν το υπογράφαμε. Ψιθύριζαν και φώναζαν ότι μόνος κανείς δεν είναι ασφαλής.
Και, κάπως έτσι, σκαλίζοντας τα μάρμαρα, βυθοσκοπώντας με τρακ αλλά και γενναιότητα τα εσώτερά μας, φτάσαμε, επιτέλους, στην ορυκτή πηγή ενός συλλογικού καλού: την ορμέμφυτη επιθυμία για δικαιοσύνη, τον πανάρχαιο σεβασμό στο πένθος, τη συμπαράσταση στον ανθρώπινο πόνο, την υπεράσπιση του αδυνάμου, το φιλί στη συντριβή, την ακατάβλητη διάθεση για αλληλεγγύη και άνευ όρων προσφορά.
Το σπάσιμο των μαρμάρων, που τόσο μονοπώλησε τον δημόσιο διάλογο για πολλούς και διάφορους λόγους, επιτέλεσε κάτι πολύ ουσιαστικότερο και σημαντικό: σ' ένα πανίσχυρο συμβολικό επίπεδο, εικονοποίησε τη διάρρηξή μας με τους ξοφλημένους θεσμούς της χώρας, την αντίδρασή μας απέναντι σε μια τόσο βρόμικη δράση, έγινε η αφορμή να ξαναδιαβάσουμε πιο έτοιμοι από ποτέ την Αντιγόνη, γιγάντωσε την πυρωμένη λαϊκή εξέγερση απέναντι στον θεσμικό κανόνα που θέλει να μας ενταφιάσει και να μας μπαζώσει ως θυσία στα υλικά του, για να στεριώσει το γεφύρι που θα φέρει την ανάπτυξη.
Και αυτή εδώ η φωτογραφία μπροστά από τη Βουλή είναι η απάντηση σε μια ακόμη ανόσια ομιλία του πρωθυπουργού.
Οχι, η τραγωδία των Τεμπών δεν θα γίνει εφαλτήριο για να γίνετε καλύτεροι. Δεν υπάρχει στάλα καλοσύνης πάνω σας.
Θα γίνει, όμως, η αρχή του τέλους σας στο δικό μας γεφύρι.
Η efsyn.gr θεωρεί αυτονόητο ότι οι αναγνώστες της έχουν το δικαίωμα του σχολιασμού, της κριτικής και της ελεύθερης έκφρασης και επιδιώκει την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Διευκρινίζουμε όμως ότι δεν θέλουμε ο χώρος σχολιασμού της ιστοσελίδας να μετατραπεί σε μια αρένα απαξίωσης και κανιβαλισμού προσώπων και θεσμών. Για τον λόγο αυτόν δεν δημοσιεύουμε σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού ή σεξιστικού περιεχομένου. Επίσης, και σύμφωνα με τις αρχές της Εφημερίδας των Συντακτών, διατηρούμε ανοιχτό το μέτωπο απέναντι στον φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, επιφυλασσόμαστε του δικαιώματός μας να μην δημοσιεύουμε ανάλογα σχόλια.
Σε όσες περιπτώσεις κρίνουμε αναγκαίο, απαντάμε στα σχόλιά σας, επιδιώκοντας έναν ειλικρινή και καλόπιστο διάλογο.
Η efsyn.gr δεν δημοσιεύει σχόλια γραμμένα σε Greeklish.
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας