«Ο Τραμπ υιοθετεί το αφήγημα Πούτιν για την Ουκρανία». Το αφήγημα Μπάιντεν που πασχίζει να κρατήσει ζωντανό η αξιολύπητη Ευρώπη ήταν ΟΚ; Γερμανός υπ. Αμυνας: «Λάθος των ΗΠΑ η απόρριψη της ένταξης της Ουκρανίας στο ΝΑΤΟ». Ηταν λάθος και η απόρριψη από τους Σρέντερ-Σαρκοζί το 2008; Τι άλλαξε μετά και έγινε «σωστή» η ένταξη;
Τις μέρες που ξεκινούσε η ρωσική εισβολή ήταν ελάχιστες οι φωνές στον δημόσιο διάλογο που έθεταν κάτι πολύ απλό και οφθαλμοφανές: αν οι ΗΠΑ ήθελαν πράγματι να αποτρέψουν την εισβολή, γιατί δεν δεσμεύονταν στη μη ένταξη της Ουκρανίας στο ΝΑΤΟ; Γιατί δεν το έκαναν έστω μετά την εισβολή;
«Η Ρωσία ξεκίνησε τον πόλεμο». Αυτό είναι ολόσωστο. Αλλά σωστή είναι και η άλλη μισή πλευρά της πραγματικότητας που επιμελώς αποσιωπάται. Η μη εφαρμογή των συμφωνιών του Μινσκ που Δυτικοί αξιωματούχοι έχουν ομολογήσει πως υπογράφτηκαν για να μην εφαρμοστούν. Και κυρίως η προφανής επιδίωξη των ΗΠΑ να καταστήσει την Ουκρανία ΝΑΤΟϊκό προπύργιο στο μάτι της Ρωσίας.
Το 1962 οι ΗΠΑ επέβαλαν ναυτικό αποκλεισμό της Κούβας, ετοιμάστηκαν για ενδεχόμενο πυρηνικό πόλεμο με την ΕΣΣΔ και σχεδίαζαν να καταλάβουν την Κούβα. Θα το είχαν κάνει αν δεν έληγε η κρίση. Πώς θα ήταν μια εξιστόρηση της Κρίσης των Πυραύλων για τους «κακούς Αμερικανούς» χωρίς αναφορά στη… λεπτομέρεια ότι οι Σοβιετικοί είχαν εγκαταστήσει στην Κούβα πυρηνικούς πυραύλους; Θα ήταν αφήγηση για ανόητους. Κάπως έτσι τα ευρωπαϊκά μίντια αναφέρονται σήμερα στην ουκρανική κρίση.
Η πολιτική Μπάιντεν στην Ουκρανία είχε στόχευση win-win. Αν η Ρωσία υποτασσόταν στην αλλαγή συσχετισμών ασφάλειας οι ΗΠΑ κέρδιζαν. Αν η Ρωσία αντιδρούσε με εισβολή πάλι υπολόγιζαν ότι κερδίζουν, σε βάρος και της Ευρώπης. Γι' αυτό και δεν έκαναν τίποτα να την αποτρέψουν. Στην πρώτη περίπτωση η Ευρώπη δεν θα κέρδιζε κάτι σημαντικό, στη δεύτερη θα έχανε υπέρ ΗΠΑ, και έχασε πολύ. Συνεπώς, προκύπτει ένα θεμελιώδες ερώτημα: Ενώ η πολιτική Μπάιντεν συνιστούσε μια λογική στρατηγική για τις ΗΠΑ (ανεξαρτήτως επιτυχίας), ποια ακριβώς ήταν η λογική συστράτευσης της Ευρώπης, πέραν της απληστίας του υποτακτικού;
Αν μπορούσαν να γνωρίζουν το μέλλον, θα συστρατεύονταν οι Ευρωπαίοι παριστάνοντας ότι «ενισχύονται η σταθερότητα, η ασφάλεια και η δημοκρατία» ή θα διαχώριζαν τη θέση τους από τις ΗΠΑ δηλώνοντας ότι η επιδίωξη ένταξης της Ουκρανίας στο ΝΑΤΟ τούς φέρνει σε μια αχρείαστη σύγκρουση με τη Ρωσία και αποσταθεροποιεί την περιοχή; Οπως το είχαν κάνει οι Γερμανία-Γαλλία το 2008 και όπως είχαν εναντιωθεί στην αμερικανική επέμβαση στο Ιράκ.
Εχοντας εκτεθεί ως χρήσιμος ηλίθιος μετά τη στροφή Τραμπ, το ευρωπαϊκό διευθυντήριο τώρα, αντί να κάνει διαχείριση ζημίας από τις δικές του επιλογές, επιδιώκει να μας κάνει κοινωνούς αυτής της ηλιθιότητας. Επιμένει με πολλαπλάσια ένταση στη χθεσινή πολιτική πολέμου και ήττας της Ρωσίας σαν να μην ήταν το ΝΑΤΟ που ξεκίνησε αυτή την αντιπαράθεση. Σαν το θυμωμένο παιδί επιλέγει πεδία αντιπαράθεσης με τον Τραμπ όπου είναι βέβαιο πως θα χάσει. Με μια ρητορική που πείθει όλο και λιγότερους. Και προσφεύγει σε νέους ανεμόμυλους όπως η «ρωσική απειλή για την Ευρώπη».
Με εξαίρεση την ανάσχεση της Κίνας, τίποτα δεν είναι ακόμη σαφές στη «μεγάλη στρατηγική» Τραμπ. Η εκδικητικότητα απέναντι σε Ζελένσκι, βαθύ αμερικανικό κράτος και την Ευρώπη που απευχόταν την εκλογή του είναι δεδομένη αλλά δεν είναι στρατηγική. Δεν γνωρίζουμε τι θα κάνει στη Μέση Ανατολή ή στα ελληνοτουρκικά (όπου ο Ερντογάν σίγουρα ζηλεύει την «πρώτη θέση πίστα» του Πούτιν στη στροφή της αμερικανικής πολιτικής). Δεν είναι σαφές καν αν θα ευοδωθεί η επίλυση της ουκρανικής κρίσης παρά το εκκωφαντικό ξεκίνημα επαφών. Από την άλλη δεν πρέπει να συγχέουμε το τι σημαίνει Τραμπ για το εσωτερικό της Αμερικής με το τι θα εξελιχθεί στον υπόλοιπο πλανήτη.
Ακόμη και αν υποθέσουμε ότι σε σύγκριση με τη στρατηγική Μπάιντεν το μέλλον της πολιτικής Τραμπ επιφυλάσσει περισσότερα δεινά για τον πλανήτη, αυτός δεν είναι λόγος να ξεπλένεται τόσο υποτιμητικά για τη νοημοσύνη μας η επιθετική και επικίνδυνη πολιτική της αντι-Τραμπ «φιλελεύθερης Δύσης». Παρεμπιπτόντως, οι περισσότεροι νεο-συντηρητικοί του Μπους κινούνται σήμερα στο αντι-Τραμπ στρατόπεδο. Η σημερινή ρητορική της Ευρώπης ως εγγενής αδυναμία να δει τους λόγους που την οδήγησαν στη σημερινή της κατάντια προϊδεάζει για νέα ατοπήματα και σημαίες ευκαιρίας που ούτε στο ελάχιστο δεν απαντούν στα αδιέξοδά της. Οπως η αύξηση των αμυντικών δαπανών που «όλους τους ενώνει». Φοβερό σχέδιο!
*Μέλος της Κ.Ε. του ΣΥΡΙΖΑ-Π.Σ., πρώην βουλευτής
Η efsyn.gr θεωρεί αυτονόητο ότι οι αναγνώστες της έχουν το δικαίωμα του σχολιασμού, της κριτικής και της ελεύθερης έκφρασης και επιδιώκει την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Διευκρινίζουμε όμως ότι δεν θέλουμε ο χώρος σχολιασμού της ιστοσελίδας να μετατραπεί σε μια αρένα απαξίωσης και κανιβαλισμού προσώπων και θεσμών. Για τον λόγο αυτόν δεν δημοσιεύουμε σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού ή σεξιστικού περιεχομένου. Επίσης, και σύμφωνα με τις αρχές της Εφημερίδας των Συντακτών, διατηρούμε ανοιχτό το μέτωπο απέναντι στον φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, επιφυλασσόμαστε του δικαιώματός μας να μην δημοσιεύουμε ανάλογα σχόλια.
Σε όσες περιπτώσεις κρίνουμε αναγκαίο, απαντάμε στα σχόλιά σας, επιδιώκοντας έναν ειλικρινή και καλόπιστο διάλογο.
Η efsyn.gr δεν δημοσιεύει σχόλια γραμμένα σε Greeklish.
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας