Καθώς φαίνεται δεν υπάρχει τελευταία τραγωδία στην Ελλάδα. Αντίθετα, και σταθερά εις βάρος της κοινής λογικής και της ποιότητας του δημόσιου διαλόγου, υπάρχει -κάθε φορά- η διαβεβαίωση ότι «θα είναι η τελευταία φορά». Και κάθε φορά -εάν συνεχίζουμε έτσι- δεν θα είναι η τελευταία φορά. Η κάθε νέα τραγωδία θα είναι σαν να προαναγγέλλει την εμφάνιση της επόμενης και θα ξαναρχίζει ο κύκλος της τελευταίας φοράς. Αγγίζουμε πλέον τον πυρήνα της πραγματικής συλλογικής δυστυχίας, εφόσον οι τραγωδίες στη χώρα τείνουν να είναι ένα είδος δυναμωτικού για το αποκρουστικό κρατικό σύστημα που τρέφεται από αυτές, ακόμα κι όταν δεν τις προκαλεί με πράξεις ή παραλείψεις, αλλά τις συγκαλύπτει. Η πρώτη παρατήρηση σε σχέση με τον δημόσιο βίο και σε συνάρτηση με την τραγωδία των Τεμπών είναι ότι η υπόθεση πλέον έχει στοιχειώσει ολόκληρη την κοινωνία και την κοινή γνώμη. Κάθε φορά, ένα νέο εύρημα, μια νέα αποκάλυψη ή μια πραγματογνωμοσύνη δημιουργεί περισσότερα ερωτήματα, καχυποψίες και αμφιβολίες σε σχέση με απαντήσεις σε προϋπάρχοντα ερωτήματα.
Η δεύτερη παρατήρηση συνδέεται με ένα παράδοξο. Ενώ η χώρα βρίσκεται αντιμέτωπη με οξεία κρίση του κράτους δικαίου, οι δύο πλευρές -η κυβέρνηση και η αντιπολίτευση- φαίνεται να στρέφονται στο ζητούμενο της Δικαιοσύνης. Με μία διαφορά: ο μεν πρωθυπουργός λέει «εμπιστευόμαστε τη Δικαιοσύνη» και ο αρχηγός της αντιπολίτευσης λέει ότι «εδώ και καιρό δεν έχω καμία εμπιστοσύνη στη Δικαιοσύνη, διότι δεν είναι ανεξάρτητη». Το θλιβερό είναι ότι τόσο η μία όσο και η άλλη παραδοχή υπονοούν ότι η νομοθετική και η εκτελεστική εξουσία -ο πυρήνας της πολιτικής- είναι υποβαθμισμένες και ότι, τρόπον τινά, αεροβατούν σε μια άγνωστη προς το παρόν πλανητική περιοχή.
Υπάρχει βεβαίως και η κοινωνική πλευρά -αυτή που προκαλεί δέος και τρόμο στην κυβέρνηση-, η οποία έξω (;) από κομματικές εκμεταλλεύσεις συντάσσεται στο πλευρό των οικογενειών των θυμάτων της τραγωδίας, με αίτημα -και εδώ- την απόδοση δικαιοσύνης. Η εμπειρία δείχνει ότι ο ιδεωδέστερος τρόπος για να χαθεί το ζητούμενο είναι ήδη ενεργός - εις βάρος της αυταξίας της Δικαιοσύνης, η οποία ούτε δεδομένη είναι αλλά ούτε αυτονόητη. Το 71% πιστεύει ότι υπάρχει κυβερνητική προσπάθεια για συγκάλυψη και μόνο το 26% θεωρεί ότι η Δικαιοσύνη θα αποδώσει ευθύνες όπου υπάρχουν.
Για να το πούμε αλλιώς, η Δικαιοσύνη θα πρέπει να είναι και αυταπόδεικτη και αξιόπιστη. Και δεν είναι. Διότι, όπως ορθά έχει λεχθεί, είναι άλλο πράγμα ο σεβασμός στη δικαστική εξουσία και άλλο η εμπιστοσύνη προς ορισμένα πρόσωπα και ως προς τα αποτελέσματά της.
Αλλά μιας και γίνονται ερωτήσεις, ας κάνουμε και μία τελείως υποθετική. Ας πούμε ότι όλα λειτουργούσαν στην εντέλεια, ότι ο σταθμάρχης δεν ήταν αυτός που ήταν… και ότι τα συστήματα τηλεδιοίκησης πράγματι λειτουργούσαν… κ.λπ., κ.λπ., και ότι -υποθετικά πάντα- δεν είχαν συμβεί τα Τέμπη και ότι… και ότι… κ.ο.κ. Θα γινόταν κουβέντα περί διάκρισης των εξουσιών; Και επειδή δεν θα κάναμε τέτοια κουβέντα, αυτό θα σήμαινε ότι πράγματι η χώρα θα βρισκόταν σε τροχιά συνταγματικών κανόνων και αρχών που θα είχαν τακτοποιημένα τα όρια των εξουσιών και τον τρόπο άσκησης της εκτελεστικής, της νομοθετικής εξουσίας και της Δικαιοσύνης;
Το πιθανότερο είναι ότι η κυβέρνηση θα συνέχιζε να παίζει το «41%» δίχως να συζητάει καν το ενδεχόμενο μιας επικαιροποίησης του νοήματος των θεσμών της πολιτικής αντιπροσώπευσης, δίχως να συζητάει τα όρια των ελευθεριών, της ισότητας και της δικαιοσύνης, δίχως να ανησυχεί για τον σκληρό πυρήνα της «νόμιμης χρήσης φυσικής βίας εντός ορισμένης κυριαρχίας» και δίχως, τέλος, να σεκλετίζεται για επιγενόμενους μετασχηματισμούς στο διεθνές περιβάλλον και τη μετατόπιση από την παλαιά επανάσταση των διευθυντών και χαρτογιακάδων στην επανάσταση των δισεκατομμυριούχων.
Με βάση την υπόθεση ότι «όλα λειτουργούσαν στην εντέλεια», ποιος θα ήταν ο ρόλος της αντιπολίτευσης; Ποιο θα ήταν το αντικείμενό της; Η τραγωδία, όπως δείχνουν τα πράγματα, δεν σταμάτησε στα Τέμπη. Χωρίς αμφιβολία, συνεχίζεται στο επίπεδο του πολιτικού ανταγωνισμού. Κι εδώ, όμως, είναι πολύ φτωχή η θεωρητική ερμηνεία που κάνει λόγο για αδιάλειπτο πολιτικό θεμιτό ανταγωνισμό ομάδων ή πολιτικών φατριών που προσπαθούν να επηρεάσουν, προς όφελός τους και εις βάρος των πολιτικών αντιπάλων τους, την τελική κατανομή της εξουσίας.
Ποιοι θα ήταν οι σκοποί που θα έπρεπε να υπερασπιστεί κάποιος; Και πόσο μέσα από αυτούς τους σκοπούς θα μπορούσε να εγγυηθεί ο κάθε ένας ότι, πράγματι, μιλάμε για «τελευταία φορά»· ότι δεν θα ξανασυμβεί ένα επόμενο τραγικό γεγονός που θα κοστίσει ανθρώπινες ζωές; Πολύ δύσκολες οι ασκήσεις της απελπισίας των γελωτοποιών όταν καταπιάνονται -ανεπιτυχώς- με το πλασάρισμα της ελπίδας στους τυφλοπόντικες.
Η efsyn.gr θεωρεί αυτονόητο ότι οι αναγνώστες της έχουν το δικαίωμα του σχολιασμού, της κριτικής και της ελεύθερης έκφρασης και επιδιώκει την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Διευκρινίζουμε όμως ότι δεν θέλουμε ο χώρος σχολιασμού της ιστοσελίδας να μετατραπεί σε μια αρένα απαξίωσης και κανιβαλισμού προσώπων και θεσμών. Για τον λόγο αυτόν δεν δημοσιεύουμε σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού ή σεξιστικού περιεχομένου. Επίσης, και σύμφωνα με τις αρχές της Εφημερίδας των Συντακτών, διατηρούμε ανοιχτό το μέτωπο απέναντι στον φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, επιφυλασσόμαστε του δικαιώματός μας να μην δημοσιεύουμε ανάλογα σχόλια.
Σε όσες περιπτώσεις κρίνουμε αναγκαίο, απαντάμε στα σχόλιά σας, επιδιώκοντας έναν ειλικρινή και καλόπιστο διάλογο.
Η efsyn.gr δεν δημοσιεύει σχόλια γραμμένα σε Greeklish.
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας