Τι παίζεται στη Ν.Δ.;

Τα απρόοπτα ή μη αναμενόμενα, τουλάχιστον στην έκταση ή την οξύτητα που πήραν στην πορεία και στη διαδικασία για την εκλογή της ηγεσίας της Ν.Δ., δεν είναι λίγα.

Και μάλλον είναι δύσκολο έως αδύνατο να ισχυριστεί κανείς ότι θα μπορούσαν να προβλεφθούν. Δεν είναι τόσο ο αριθμός των υποψηφίων, τέσσερις, εντυπωσιακά μεγάλος για κόμμα συντηρητικό, αλλά ο «πόλεμος» που έχει ξεσπάσει μεταξύ τους.

Οχι μόνο όμως. Επεκτείνεται και σε άλλα στελέχη με προεκτάσεις τελευταία και εκτός της Ελλάδας, στο Ευρωπαϊκό Λαϊκό Κόμμα (ΕΛΚ) στο οποίο είναι μέλος η Ν.Δ.

Είναι οπωσδήποτε πρωτόγνωρες καταστάσεις στην πολιτική ζωή του τόπου, κυρίως στον συντηρητικό χώρο. Και εν πάση περιπτώσει όσες φορές εκδηλώθηκαν αντιθέσεις και συγκρούσεις μέσα στα κόμματα αυτές είτε οδήγησαν σε διάσπαση είτε απορρίφθηκαν εσωτερικά.

Στη Ν.Δ. μέχρι στιγμής:

■ Ο πρόεδρός της Ευάγγ. Μεϊμαράκης εισέβαλε στη συνεδρίαση της Κεντρικής Εφορευτικής Επιτροπής, εκτόξευσε ύβρεις κι άλλες λέξεις εις βάρος του γραμματέα και του διευθυντή του κόμματος, ο οποίος απείλησε ακόμη και με προσφυγή στη Δικαιοσύνη.

■ Η πλευρά Μεϊμαράκη ζήτησε αναβολή στη διαδικασία εκλογής και έκτακτο συνέδριο.

■ Οι τρεις άλλοι υποψήφιοι διαμήνυσαν ότι αναβολή ή αλλαγή του τρόπου εκλογής συνιστά «πραξικόπημα».

■ Προέκυψε ενδεχόμενο τηλεοπτικής αντιπαράθεσης των τεσσάρων αλλά στην πορεία ο νυν πρόεδρος έδειξε απροθυμία, παρά τη συμφωνία των άλλων.

Το τελευταίο θα ήταν ακριβώς πρωτόγνωρο- τηλεμαχία, ντιμπέιτ μεταξύ διεκδικητών της ηγεσίας του κόμματος! Και πρωτότυπο βεβαίως και εξαιρετικά ενδιαφέρον, αφού εκεί θα μπορούσε να αποκαλυφθεί ανοιχτά ο πολλαπλός εμφύλιος, η «αιματοχυσία». Ισως γι’ αυτόν τον λόγο οδηγείται σε ματαίωση αυτή η αναμέτρηση, παρά τη θετική αντιμετώπιση της σχετικής πρότασης αρχικά.

Οι εξελίξεις όμως τρέχουν κι έτσι είχαμε σύγκρουση και για τη θέση του αντιπροέδρου στο ΕΛΚ, με πρωταγωνιστές της νέας αντιπαράθεσης τον Αντ. Σαμαρά και την Ντόρα Μπακογιάννη.

Ολος ο «πόλεμος» προφανώς και κρύβει ή υποκρύπτει άλλες καταστάσεις.

Ολοι στη Ν.Δ., υποψήφιοι πρόεδροι και μη, ασχολούνται με τον «αντι-Τσίπρα», ποιος θα είναι κατάλληλος για να αντιμετωπίσει και να κερδίσει τον Τσίπρα. Αυτοπροβάλλεται καθένας, αλλά δεν έχει γίνει η στοιχειώδης συζήτηση εσωτερικά για την πορεία του κόμματος, για τις ήττες, για την πολιτική και την ιδεολογία που πρεσβεύει, για το πρόγραμμα που (θα) προτείνει.

Ο ένας εμφανίζεται «λαϊκός», ο άλλος «νεοφιλελεύθερος», ο τρίτος «σκληρός» ακραίος αντιαριστερός και ο τέταρτος ως ο «νέος» στην ηλικία που θα «καθαρίσει» το τοπίο από τον Τσίπρα.

Παράλληλα εκδηλώνονται και άλλες, παραδοσιακές καταστάσεις και επανέρχονται αντιθέσεις και συγκρούσεις του παρελθόντος. Στελέχη της Ν.Δ. διεκτραγωδούν την κατάσταση και παρατηρούν σε συνομιλίες, με πίκρα, ποιο είναι σήμερα το επίπεδο των υποψήφιων ηγετών. Ανατρέχοντας στο παρελθόν θυμίζουν ότι, πέρα από τον Κων. Καραμανλή, ήταν ο Παν. Παπαληγούρας, ο Γ. Ράλλης, ο Ευάγγ. Αβέρωφ, ο Κ. Μητσοτάκης, ο Κ. Παπακωνσταντίνου και τόσοι άλλοι ακόμα!

Η δύσκολη περίοδος που περνά ο τόπος και τα προβλήματα που έχει μπροστά της η κυβέρνηση είναι σαφώς σοβαρότερα από την εικόνα που εμφανίζουν οι τέσσερις διεκδικητές της ηγεσίας της Ν.Δ.

Η κυβέρνηση έχει να αντιμετωπίσει τις απαιτήσεις των «θεσμών», την «επαναστατικότητα» των αποχωρησάντων-αποστατών της ΛΑ.Ε. αλλά και τη σχετική αναλογία που βρίσκει στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ, την οποιαδήποτε καλή και αγαθή προαίρεση κάποιων δυνάμεων εντός για να μη «ξεφύγει» από τις διακηρύξεις, τον πόλεμο χωρίς αρχές από Ν.Δ., ΠΑΣΟΚ, Ποτάμι, που ψήφισαν καθαρά το Μνημόνιο, και την ίδια ώρα να θέλει, να έχει ανάγκη, ανοιγμάτων, συμμαχιών, διότι το 35,5% των εκλογών δεν είναι πλειοψηφία. Μαζί ακόμα με την αλλαγή σε χώρες της Ευρωπαϊκής Ενωσης και το μήνυμα-ελπίδα που στέλνει η Αθήνα.

Αν δεν ήταν η δύσκολη για τον λαό κατάσταση, την οποία ωστόσο δείχνει να υπομένει αναγνωρίζοντάς την, τα συμβαίνοντα στη Ν.Δ. θα ήταν κάθε μέρα το πρώτο θέμα στις ειδήσεις. Κι αυτό δυστυχώς διότι σ’ ένα κόμμα οι δυνάμεις του οφείλουν να αντιπαρατίθενται, αλλά με πολιτική, με ιδεολογική θέση και πλατφόρμα, και να συμπορεύονται. Δεν είναι «θίασος» για θέαμα το κόμμα.

Ο φόβος της προοπτικής και της κατάληξης που είχε το ΠΑΣΟΚ προφανώς και βαραίνει. Ας αναλογιστούν όλοι όμως τι πολιτική ακολούθησαν και εφάρμοσαν χρόνια τώρα.

Δεν μπορεί να παραγνωρίσει κανείς ότι η Ν.Δ. είναι το κόμμα, η παράταξη με ιστορία περισσότερο από έναν αιώνα. Ενδεικτικά και με την εξέλιξη ήταν το Λαϊκό Κόμμα, ο Ελληνικός Συναγερμός, η ΕΡΕ, που αγκάλιαζαν τον συντηρητικό χώρο. Διασπάσεις και αποχωρήσεις είχαμε. Συγκρούσεις, επίσης.

Αλλά η σημερινή κατάσταση στον χώρο εγκυμονεί κινδύνους διαλυτικούς. Μπορεί να οφείλεται και στην αμετροέπεια, η οποία σε «εμφύλιες» συγκρούσεις είναι ατιθάσευτη. Είναι και υπόθεση του προσανατολισμού της παράταξης. Αλλά προβάλλει πλέον και η απόκλιση προς την Ακροδεξιά, όπως είχε διαμορφωθεί με την τελευταία πρωθυπουργία.