Φανταστείτε ότι αυτή τη στιγμή στην Ομόνοια κυκλοφορεί ένας επικίνδυνος τρομοκράτης που έχει δολοφονήσει είκοσι αθώους. Μια κυβέρνηση, που έχει ορκιστεί να εξαλείψει την τρομοκρατία και που επιπλέον παρακολουθεί τους πάντες από το στίγμα των κινητών τους και για παν ενδεχόμενο τους έχει βάλει και εκρηκτικά, δεν αφήνει την ευκαιρία να χαθεί. Βομβαρδίζει την Ομόνοια, σκοτώνει όλους όσοι τυχαίνει να βρίσκονται εκεί και έτσι εξαλείφει τον τρομοκράτη.
Τι θα λέγατε για μια τέτοια κυβέρνηση; Προφανώς ότι τα μέλη της είναι χειρότεροι τρομοκράτες από τον τρομοκράτη που εξόντωσαν. Αλλά τέτοια είναι η μέθοδος με την οποία η κυβέρνηση του Ισραήλ πολεμά τους τρομοκράτες της Χαμάς και της Χεζμπολάχ, υπερασπίζοντας, όπως διατείνεται, τον πολιτισμό.
Στη ζωή τίποτα δεν είναι απόλυτο και υπάρχουν εξαιρέσεις, ιδιαίτερα απέναντι σε ακραία καταπιεστικά καθεστώτα, όπου μια τρομοκρατική πράξη μπορεί να είναι ιστορικά δικαιωμένη και ηρωική. Η δολοφονία του τσάρου Αλέξανδρου Β' της Ρωσίας από τους επαναστάτες της Ναρόντναγια Βόλια, η απόπειρα του Παναγούλη ενάντια στον δικτάτορα Παπαδόπουλο και η απόπειρα στρατιωτικών της Βέρμαχτ να δολοφονήσουν το 1944 τον Χίτλερ ήταν τέτοιες πράξεις.
Αλλά γενικά η ατομική τρομοκρατία -η τρομοκρατία που ασκείται από άτομα ή οργανώσεις ενάντια σε άτομα- είναι ένα απεχθές, αντιδραστικό φαινόμενο. Αν αυτό ίσχυε μία φορά στο παρελθόν, όταν τα θύματα των αναρχικών τρομοκρατών ήταν υπουργοί, επίσκοποι και άλλοι εκπρόσωποι του συστήματος, ισχύει εκατό φορές σήμερα για οργανώσεις όπως η Χαμάς και η Χεζμπολάχ, που πυροβολούν αδιακρίτως τον απλό κόσμο. Τέτοιες οργανώσεις δεν εκφράζουν τους Παλαιστίνιους και τον δίκαιο αγώνα τους για εθνική αυτοδιάθεση, ενεργώντας μόνο σαν μακρύ χέρι του καθεστώτος των μουλάδων, που δολοφονεί μαζικά στο Ιράν εξεγερμένους νεολαίους.
Η ισραηλινή κυβέρνηση έχει διαπράξει αναρίθμητα εγκλήματα ενάντια στους Παλαιστίνιους. Τι εκδίκηση όμως μπορεί να είναι το να δολοφονείς μερικές εκατοντάδες αθώα και απολίτικα παιδιά που διασκέδαζαν σε μια έρημο; Δεν μοιάζει αυτό με τη λογική των ναζί, που πολεμούσαν δήθεν τους Εβραίους πλουτοκράτες α λα Ρότσιλντ, δολοφονώντας μαζικά απλούς Εβραίους που ίσως δεν είχαν ακούσει ποτέ γι’ αυτούς;
Οι μαρξιστές, ιδιαίτερα ο Τρότσκι, έχουν γράψει πειστικά για την ακαταλληλότητα της ατομικής τρομοκρατίας ως μορφής αγώνα ενάντια στο σύστημα. Εξαλείφοντας τον έναν ή τον άλλο εκπρόσωπο της αστικής κοινωνίας, τόνισαν, οι τρομοκράτες στην πραγματικότητα την ενισχύουν, γιατί τη βοηθούν να δυναμώνει την αστυνομική καταπίεση, φέρνοντας ταυτόχρονα σύγχυση στις γραμμές των καταπιεσμένων. Γι’ αυτό η καταδίκη τους από τους προοδευτικούς ανθρώπους είναι δεδομένη.
Αλλά το ζήτημα δεν τελειώνει εδώ, όπως αξιώνουν οι Δυτικές κυβερνήσεις, που δεν χάνουν ευκαιρία να αποδοκιμάζουν την τρομοκρατία εν είδει αυτοδικαίωσης. Το αληθινό ερώτημα είναι: ποιος εξέθρεψε την τρομοκρατία και την έκανε σήμερα μια τόσο επικίνδυνη απειλή;
Για κάθε έντιμο παρατηρητή, είναι προφανής η απάντηση: Οι ίδιες οι Δυτικές ιμπεριαλιστικές κυβερνήσεις δημιούργησαν τους όρους για να ανθήσει η τρομοκρατία.
Αν οι τρομοκράτες της Χαμάς, και ακόμη της Αλ Κάιντα, του ISIS και άλλων παρόμοιων οργανώσεων, δολοφονούν σήμερα εκατοντάδες ή χιλιάδες ανθρώπους, οι ιμπεριαλιστές δολοφόνησαν στο παρελθόν εκατοντάδες χιλιάδες και εκατομμύρια στο Βιετνάμ, το Αφγανιστάν και το Ιράκ. Οι ίδιοι υποστήριξαν τις συμμορίες των Μουτζαχεντίν σαν μισθοφόρους ενάντια στην ΕΣΣΔ. Και το κυριότερο, λεηλατώντας τις χώρες του τρίτου κόσμου και καταδικάζοντας τους λαούς τους στην αθλιότητα, δημιούργησαν το κατάλληλο υπέδαφος για να φυτρώσουν τα άνθη του κακού.
Κάποτε ο Νόαμ Τσόμσκι είχε πει για τους λακέδες της αμερικανικής κυβέρνησης ότι «μπορούν να υποψιαστούν τους πάντες για τρομοκρατία, εκτός από τους Αμερικανούς πιλότους όταν αδειάζουν τις βόμβες τους στο Βιετνάμ». Και ο Μάλκολμ Χ, ο δολοφονημένος από την αμερικανική αντίδραση επαναστάτης, είχε πει ότι τα κοτόπουλα που μεγάλωναν οι Αμερικανοί στο Βιετνάμ θα έρθουν μια μέρα να κουρνιάσουν στις αυλές τους.
Η Ιστορία δικαιώνει αυτές τις κρίσεις. Δείχνει ότι οι Δυτικές κυβερνήσεις, μακριά από το να αποτελούν τον ανθρωπιστικό, δημοκρατικό αντίποδα των τρομοκρατών, όπως κοκορεύονται οι ίδιες, είναι το συμπλήρωμα και η άλλη όψη τους· ότι η τρομοκρατία δεν είναι παρά το έκνομο παιδί του καπιταλιστικού συστήματος και των πολιτικών των κυβερνώντων. Εκθέτουν δε ταυτόχρονα την υποκρισία των διακηρύξεών τους για ειρήνη και προστασία των άμαχων Παλαιστινίων, καθώς και την ανικανότητά τους να διδαχτούν από την Ιστορία.
Αν οι Δυτικοί εννοούν τις διακηρύξεις τους, ποια είναι τώρα η ελάχιστη υποχρέωσή τους; Είναι να αναγνωρίσουν ότι η κυβέρνηση Νετανιάχου αγνοεί προκλητικά κάθε έκκληση για εκεχειρία ή αυτοσυγκράτηση και επεκτείνει μεθοδικά έναν εντελώς αδιέξοδο πόλεμο. Και είναι, παραπέρα, να επιβάλουν εμπάργκο όπλων στο Ισραήλ, ως το μόνο αποτελεσματικό μέσο πίεσης για τερματισμό του πολέμου.
Μόνο η Ισπανία φαίνεται να υλοποιεί αυτό το μέτρο, που πρότεινε στα λόγια πρόσφατα ο Μακρόν. Οι ΗΠΑ, αντίθετα, συνεχίζουν να βοηθούν απλόχερα το Ισραήλ με όπλα πολλών δισ. δολαρίων, όπως το αντιπυραυλικό σύστημα THAAD. Αυτό και μόνο ξεσκεπάζει την υποκρισία των Δυτικών ηγετών όταν μιλούν για ειρήνη.
*Συγγραφέας, μέλος της Σ.Ε. της Μαρξιστικής Σκέψης
Η efsyn.gr θεωρεί αυτονόητο ότι οι αναγνώστες της έχουν το δικαίωμα του σχολιασμού, της κριτικής και της ελεύθερης έκφρασης και επιδιώκει την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Διευκρινίζουμε όμως ότι δεν θέλουμε ο χώρος σχολιασμού της ιστοσελίδας να μετατραπεί σε μια αρένα απαξίωσης και κανιβαλισμού προσώπων και θεσμών. Για τον λόγο αυτόν δεν δημοσιεύουμε σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού ή σεξιστικού περιεχομένου. Επίσης, και σύμφωνα με τις αρχές της Εφημερίδας των Συντακτών, διατηρούμε ανοιχτό το μέτωπο απέναντι στον φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, επιφυλασσόμαστε του δικαιώματός μας να μην δημοσιεύουμε ανάλογα σχόλια.
Σε όσες περιπτώσεις κρίνουμε αναγκαίο, απαντάμε στα σχόλιά σας, επιδιώκοντας έναν ειλικρινή και καλόπιστο διάλογο.
Η efsyn.gr δεν δημοσιεύει σχόλια γραμμένα σε Greeklish.
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας