Η διαφορά μεταξύ τού να χαθείς και να φτάσεις ήταν φτιαγμένη από γνώση κι αποφασιστικότητα/.../ Η δομή ήταν στη θέση της πριν καν ξεκινήσει κάθε ανθρώπινη περιπέτεια και κράτησε αρκετά, ακλόνητη και αναλλοίωτη, για να δει την πράξη που θα τη διαπερνούσε, έγραψε ο Bauman, μιλώντας για έναν κόσμο που η αρχιτεκτονική του αφορούσε ταξιδευτές και όχι τουρίστες.
Ο τουρισμός, απόκτημα για τις μάζες μέσα από τον αγώνα για τα 3 οκτάρια (δουλειάς, ξεκούρασης και διασκέδασης) σε έναν κόσμο που οι μηχανές δημιουργούσαν νέες δυνατότητες για λιγότερο κόπο και η ιδιοκτησία τους για περισσότερο, με ευκολονόητα προτερήματα μα και τη σπορά της παθογένειας που θα αποκάλυπτε η εποχή της γιγάντωσής του, επηρέασε τη δομή, επηρέασε και την πολιτιστική έκφραση.
«Η μουσική είναι ρευστή αρχιτεκτονική», έλεγε ο Γκέτε, και στην περίπτωση των ελληνικών μετεμφυλιακών τραγουδιών επιβεβαιώθηκε πάλι. Μπορεί να μιλούσαν τα «τουριστικά» τραγούδια για τη χώρα του ατέλειωτου γλεντιού και για καλωσόρισμα, αλλά από πίσω μιλούσαν για πόνο κι αποχωρισμό. Λες και τ’ αληθινό γλέντι μας τελείωνε πάντα με κλάμα, ως κάθαρση, αδιάφορο αν αφορούσε τον σπαραγμό του Εμφυλίου ή της μετανάστευσης. Το λαϊκό τραγούδι έδεσε χέρι χέρι τις δύο εκδοχές της Ελλάδας και η Μαρινέλλα, δίχως να ανήκω στο πιστό της κοινό, υπήρξε πρωταγωνίστρια.
Στις ταινίες της εποχής τα νησιά δεν είναι τα απόμακρα πια, σαν σημεία του χάρτη μιας δίχως ρίζα και στίγμα παγκόσμιας γεωγραφίας που συνδέεται με τους ισχυρούς του μεγατουρισμού, αλλά μέρη ανθρώπων που, από όπου κι αν έρχονται, μπορούν να συνδεθούν, να κλάψουν και να γελάσουν ως καρικατούρες κι ως άνθρωποι, ώστε ο παρεξηγημένος βαγαπόντης να επιβιώσει.
Το «παλικάρι», συνδεδεμένο συχνά με μια στάση ζωής που ξεπερνούσε ηλικίες και φύλα, χόρευε κάτω από τα φώτα ζεϊμπέκικο για μια Ελλάδα που ποτέ δεν υπήρξε στ’ αλήθεια, την ίδια ώρα που η «αναγκαστική» μετανάστευση για ένα κομμάτι ψωμί -και μια στάλα ελευθερίας γι’ αρκετούς/ές-, ιδίως στη Γερμανία από μια χώρα που ήταν όλη σχεδόν ένα ολοκαύτωμα επί κατοχής, θύμιζε πικρά πως μπορεί να ήσουν στον πόλεμο όρθιος και σκυφτός στην ειρήνη. Αλλά οι ηλιαχτίδες έμπαιναν μέσα από τις γρίλιες, παρ’ όλα αυτά, όσο η χώρα απομακρυνόταν από τις βαθιές γρατσουνιές της Ιστορίας.
Το ζευγάρι Μαρινέλλα - Καζαντζίδης, ιδωμένο από το κοινό μέσα από ένα πρίσμα έμφυλων και ταξικών στερεοτύπων όταν χώρισαν, το εξέφρασε εμβληματικά, και μαζί και χώρια. Σαν ένα δίπολο που αποτελούσε και στέρεο κλαδί που μόνο μέσα απ’ τους δύο πόλους συμπληρωνόταν. Θυμίζοντας το «ταξίδι» μεταξύ του «να χαθείς και να φτάσεις».
Η efsyn.gr θεωρεί αυτονόητο ότι οι αναγνώστες της έχουν το δικαίωμα του σχολιασμού, της κριτικής και της ελεύθερης έκφρασης και επιδιώκει την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Διευκρινίζουμε όμως ότι δεν θέλουμε ο χώρος σχολιασμού της ιστοσελίδας να μετατραπεί σε μια αρένα απαξίωσης και κανιβαλισμού προσώπων και θεσμών. Για τον λόγο αυτόν δεν δημοσιεύουμε σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού ή σεξιστικού περιεχομένου. Επίσης, και σύμφωνα με τις αρχές της Εφημερίδας των Συντακτών, διατηρούμε ανοιχτό το μέτωπο απέναντι στον φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, επιφυλασσόμαστε του δικαιώματός μας να μην δημοσιεύουμε ανάλογα σχόλια.
Σε όσες περιπτώσεις κρίνουμε αναγκαίο, απαντάμε στα σχόλιά σας, επιδιώκοντας έναν ειλικρινή και καλόπιστο διάλογο.
Η efsyn.gr δεν δημοσιεύει σχόλια γραμμένα σε Greeklish.
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας