Το λίγο είναι μια διαβάθμιση χρήσιμη για συγκρίσεις στον χώρο και τον χρόνο. Το ίδιο και το πολύ. Αλλά όταν η ανοησία συναντιέται με την έπαρση και την ακηδία, τότε οι διαβαθμίσεις χάνουν τη χρηστικότητά τους και τα πράγματα γίνονται κατάσταση μιας άλλης τάξης. Μια μικρή θλιβερή πράξη στη μεγάλη όπερα της καλοκαιρινής δυστυχίας. «Λίγοι οι συμπολίτες που επλήγησαν από τη φωτιά», αποφάνθηκε ο πρωθυπουργός στη θητεία του οποίου έχουν καεί οι περισσότερες εκτάσεις μέσα από ένα μαγικό φίλτρο, όπου όλα πάνε καλά.
Θα ήταν αρκετά περίεργο να μην παρατηρήσουμε την απόσταση μεγαλεπήβολων εξαγγελιών και φτωχών υλοποιήσεων. Είναι μικρή ή μεγάλη η απόσταση που χωρίζει το σύνθημα «Οι Ελληνες αξίζουμε καλύτερα» και της πραγματικότητας «από το κακό στο χειρότερο» των κυβερνητικών επιδόσεων; Εκ του αποτελέσματος, οι Ελληνες αξίζουν αυτό που γράφει η φορολογική τους δήλωση. Αλλά, όπως κάθε φορά, η κυβέρνηση Μητσοτάκη επιδίδεται σε damage control, πιστεύοντας ότι η επικοινωνιακή διαχείριση θα μεταβάλει τη γνώμη των πολιτών περί αποτυχίας.
Η υποεκτίμηση των ζημιών και η υπερεκτίμηση της κυβερνητικής αντίδρασης στις φωτιές και της επακόλουθης ανακούφισης των πληγέντων είναι τα βασικά εργαλεία. Το άλλο βασικό εργαλείο είναι η στάση προς την αντιπολίτευση. Το να βαφτίζεις «τοξικότητα» την αντιπολιτευτική κριτική, να αξιώνεις σιωπή για πράξεις και παραλείψεις και να βαφτίζεις τη σιωπή «περίσκεψη» δείχνει κάτι: τη βαθιά αποτυχία σου και την παντελή απουσία κάποιου συνεκτικού σχεδίου πρόληψης, διαχείρισης και επούλωσης των τραυμάτων εξαιτίας των φυσικών καταστροφών. Η περίοδος μαθητείας έχει κάποιο όριο. Δεν είναι πολυτέλεια διαρκείας, και η αναμενόμενη προς το δυσμενέστερο εξέλιξη των συνθηκών δεν δικαιολογεί επαναλαμβανόμενες αποτυχίες.
Επίσης, θα ήταν παράλειψη να αγνοήσουμε το μη άμεσα μετρήσιμο, ας πούμε, το άυλο μέγεθος της καταστροφής. Γιατί εάν η μέτρηση -εκκινώντας από την εικοσιτετράωρη τηλεοπτική υπερκατανάλωση/αποτύπωση των καταστροφών- αφορά μόνο τις ζημιές ή και τις αποζημιώσεις, αποσιωπά το μεγάλο μέρος της περιβαλλοντικής υποβάθμισης εξαιτίας των καταστροφών και το είδος της ζωής σ’ ένα περιβάλλον χωρίς δάση, χωρίς δέντρα, χωρίς νερό.
Και τελικά ποιος φταίει; Σύμφωνα με τον υπουργό Πολιτικής Προστασίας και Κλιματικής Κρίσης «φταίει το μικροκλίμα στα φαράγγια της Πεντέλης». Για το μικροκλίμα στις λεωφόρους και τις γειτονιές της πρωτεύουσας, ούτε κουβέντα. Και, σύμφωνα με έναν άλλο υπουργό… φταίνε τα πεύκα που έχουν την τάση να καίγονται…
Εκ του αποτελέσματος μπορούμε να μιλήσουμε για ένα καλοσιδερωμένο επιτελικό φιάσκο. Με δεδομένη την ευχέρεια των φιλοκυβερνητικών μέσων να μετατρέπουν την αποτυχία σε ορθή κατά το δυνατόν διαχείριση, τα πάντα μπαίνουν σε ένα μίξερ ανοησιών, αιτιάσεων, συγκρίσεων, υποσχέσεων κ.λπ., όπως μελέτες αντιπυρικής προστασίας… αλλά μετά την καταστροφή. Με απούσα την κοινωνική και εθνική ευαισθησία, πρυτανεύει ο κομματικός κάματος και το είδος της μπανανίας με μόνο προσόν των φυλάρχων να είναι η σωστή απαρίθμηση των ημερών της εβδομάδας. Κατ’ αυτή την έννοια η φωτιά ήταν κάτι σαν ένα τεράστιο καγκουρό που, σύμφωνα με τα λεγόμενα του κ. πρωθυπουργού, «πήδηξε οικοδομικά τετράγωνα ολόκληρα».
Αλλά η ιστορία της καλοκαιρινής θλίψης δεν τελειώνει στην αποτυχία της κυβέρνησης. Την ώρα που ο κόσμος αποδοκιμάζει τον κ. Μητσοτάκη, η πλευρά της αντιπολίτευσης δείχνει να ζει σε παράλληλο σύμπαν. Δεν είναι μόνον η εσωστρέφεια του ΠΑΣΟΚ και η διαδικασία ανάδειξης ηγεσίας. Είναι οι ατελείς πολιτικές πίσω από αυτή τη διαδικασία. Λόγου χάρη, η πολιτική της αυτόνομης πορείας κρίνεται γιατί το ΠΑΣΟΚ είναι ένα μικρό κόμμα. Δύσκολα θα επικρατούσε της Ν.Δ. σε μια μελλοντική αναμέτρηση.
Η πολιτική μελλοντικής σύμπλευσης με τη Ν.Δ. δοκιμάζεται αρνητικά τόσο από τις δυνάμεις του ΠΑΣΟΚ όσο και ως προς το ότι η Ν.Δ. μπαίνει σε τροχιά αποδρομής, και επειδή αυτή η πολιτική μοιάζει αποκρουστική. Τέλος, η πολιτική συνεργασίας με το λεγόμενο προοδευτικό τόξο της αντιπολίτευσης είναι προβληματική. Κυρίως γιατί είναι προβληματικό το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Οι εξελίξεις των τελευταίων ημερών δεν αφήνουν καμία αμφιβολία.
Το πραγματοποιημένο «λίγο» δείχνει πολιτική φτώχεια, απουσία συνεκτικού σχεδίου για τo αύριο της χώρας. Και το «λίγο» αντιπαρατίθεται σε ένα «πολύ» μειωμένων προβλημάτων (και προσδοκιών), αδιανόητων μαγικών υποσχέσεων και ανύπαρκτων ικανοτήτων επίλυσης των προβλημάτων.
Κοντολογίς, μιλάμε για χώρα σε αναμονή δίχως να ξέρουμε ποιο είναι το λίγο και ποιο το πολύ. Παραφράζοντας τον Βολτέρο, φαίνεται ότι ο κ. Μητσοτάκης, χωρίς να έχει κάνει κάτι άλλο στη ζωή του, έκανε μία μόνο προσευχή: «Θεέ μου, κάνε τους πολιτικούς αντιπάλους μου να φαίνονται ανυπόληπτοι». Και ο Θεός τον εισάκουσε. Αλλά με κερασάκι: «Την επόμενη φορά θα είμαστε καλύτερα προετοιμασμένοι». Η προσευχή «Θεέ μου, κάνε να μην υπάρξει επόμενη φορά», προς το παρόν, δεν εισακούγεται.
Η efsyn.gr θεωρεί αυτονόητο ότι οι αναγνώστες της έχουν το δικαίωμα του σχολιασμού, της κριτικής και της ελεύθερης έκφρασης και επιδιώκει την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Διευκρινίζουμε όμως ότι δεν θέλουμε ο χώρος σχολιασμού της ιστοσελίδας να μετατραπεί σε μια αρένα απαξίωσης και κανιβαλισμού προσώπων και θεσμών. Για τον λόγο αυτόν δεν δημοσιεύουμε σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού ή σεξιστικού περιεχομένου. Επίσης, και σύμφωνα με τις αρχές της Εφημερίδας των Συντακτών, διατηρούμε ανοιχτό το μέτωπο απέναντι στον φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, επιφυλασσόμαστε του δικαιώματός μας να μην δημοσιεύουμε ανάλογα σχόλια.
Σε όσες περιπτώσεις κρίνουμε αναγκαίο, απαντάμε στα σχόλιά σας, επιδιώκοντας έναν ειλικρινή και καλόπιστο διάλογο.
Η efsyn.gr δεν δημοσιεύει σχόλια γραμμένα σε Greeklish.
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας