Αν το καλοσκεφτούμε, τα νέα που μαθαίνουμε από τα ΜΜΕ είναι κατά κανόνα δυσάρεστα ή ανησυχητικά. Απλός ο λόγος. Το γεγονός ότι δεν έγινε σεισμός δεν αποτελεί είδηση. Τελευταία όμως, και έχοντας κατά νου την αναμφισβήτητη πλέον ανοδική πορεία της Ακροδεξιάς, το τι συμβαίνει ανά τον κόσμο επιδέχεται μια παρακινδυνευμένη μεν, αλλά σε τελική ανάλυση αισιόδοξη ανάγνωση των πραγμάτων.
Το πιο πρόσφατο και χαρακτηριστικό παράδειγμα, οι ταραχές στην Αγγλία. Για να πάρουμε τα πράγματα με τη σειρά, το φαινόμενο δεν σπανίζει. (Η εικόνα του Αγγλου ως ραφιναρισμένου μιλόρδου, άψογα ντυμένου, με καλούς τρόπους και λεπτό χιούμορ, ουδεμία σχέση έχει με την πραγματικότητα όσον αφορά την τεράστια πλειονότητα των Αγγλων.)
Ετσι ανάλογα ξεσπάσματα άλογης βίας σημειώθηκαν και στο παρελθόν. Αλλά μέχρι πριν από μερικά χρόνια η ριζοσπαστική και μαχητική απειλή από την Ακρα Δεξιά ήταν σχεδόν κάτι αδιανόητο· σήμερα μας χτυπάει την πόρτα. Πιο συγκεκριμένα, το 2011 οι συγκρούσεις ήταν πιο σκληρές και οι ζημιές μεγαλύτερες. Πλην όμως ιδεολογικά τυφλές.
Τη φορά αυτή ωστόσο κάτι άλλαξε. Οι «εξεγερμένοι» χρησιμοποιώντας την ψηφιακή τεχνολογία κινήθηκαν συντονισμένα, οργανωμένα και βάσει σχεδίου που είχαν εκπονήσει διάφορα γκρουπούσκουλα της Ακροδεξιάς. Και στην αρχή για δυο-τρεις μέρες φάνηκαν να έχουν το πάνω χέρι. Η αντίδραση όμως όχι μόνο του κράτους, αλλά και της κοινωνίας ήταν άμεση. Οι προγραμματισμένες επιθέσεις σε τζαμιά και σε κέντρα όπου στεγάζονται μετανάστες που έχουν ζητήσει να τους παρασχεθεί άσυλο απλώς δεν πραγματοποιήθηκαν για δύο λόγους: ο πρώτος επειδή χιλιάδες Αγγλοι από άκρη σε άκρη της χώρας κατέβηκαν στους δρόμους για να προστατέψουν δυναμικά τους ξένους και αλλόφυλους και ο δεύτερος επειδή η αστυνομία εντόπισε εκατοντάδες ταραξίες, τους συνέλαβε και εντός λίγων ημερών -όχι εβδομάδων ή μηνών όπως συνήθως συμβαίνει στα καθ’ ημάς- δικάστηκαν και άρχισαν να γεμίζουν τις φυλακές.
Αν λοιπόν το τι συνέβη στην Αγγλία ήταν μια κρίσιμη μάχη που κερδήθηκε, η μητέρα όλων των μαχών θα γίνει στις Ηνωμένες Πολιτείες σε λίγους μήνες. Και σε αυτή την περίπτωση ο κίνδυνος εξ αρχής ήταν ορατός και άμεσος. Ενα ανατριχιαστικό παράδειγμα: απευθυνόμενος στους πιστούς του ο Ντόναλντ Τραμπ τούς ζήτησε να τον ψηφίσουν αυτή τη φορά και δεν θα χρειαστεί να ψηφίσουν ξανά! Οι πρώτες δημοσκοπήσεις έδειχναν ότι είχε πάρει κεφάλι. Και η σοβαρή πιθανότητα να επανεκλεγεί πρόεδρος έγινε σχεδόν βεβαιότητα όταν φάνηκε ότι ο ετοιμόρροπος και αισθητά γερασμένος Tζό Μπάιντεν, που μπέρδευε τα λόγια του στο πρώτο debate, δεν ήταν σε θέση να τον σταματήσει. Τελικά όμως ο Μπάιντεν ενέδωσε και τη θέση του πήρε η αντιπρόεδρος Κάμαλα Χάρις.
Για την οποία δεν ξέρουμε πολλά. Σε μια πρώτη ματιά εκπροσωπεί τους mainstream Δημοκρατικούς, δείχνει ευφυής και μαχητική, ο λόγος της είναι απλός και ταυτόχρονα αιχμηρός, έχει καλό βιογραφικό και ως προσωπικότητα είναι ελκυστική. Ετσι εξηγείται το γεγονός ότι, σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις, στις Πολιτείες που θα κρίνουν το αποτέλεσμα και στις οποίες ο Τραμπ είχε σαφώς το προβάδισμα, η Κάμαλα Χάρις σήμερα βρίσκεται μπροστά με διαφορά που συνεχώς αυξάνεται. Φυσικά μέχρι τις εκλογές πολλά μπορεί να συμβούν. Σίγουρα πάντως τα χαμόγελα επέστρεψαν. Δικαιούμαστε να αισιοδοξούμε.
Προβλέπω ότι κάποιοι θα πουν πως η Κάμαλα Χάρις δεν είναι αρκετά αριστερή. Ως διαπίστωση ενδεχομένως ευσταθεί. Θα ήταν όμως τεράστιο λάθος να επαναλάβουμε τα λάθη του παρελθόντος. Δηλαδή να υιοθετήσουμε τη διαβόητη στάση των σταλινικών στον μεσοπόλεμο που αποκαλούσαν «σοσιαλφασίστες» τους Γερμανούς σοσιαλδημοκράτες, ανοίγοντας έτσι τον δρόμο στον Χίτλερ. (Στη δική μας περίπτωση κάτι ανάλογο ισχύει για το «Τι Πλαστήρας, τι Παπάγος».)
Ο κίνδυνος της Ακροδεξιάς σε ολόκληρο τον κόσμο είναι υπαρξιακός για τη δημοκρατία. Και γι’ αυτό στο μέτωπο εναντίον της δεν περισσεύει κανείς. Δεξιός, κεντρώος ή αριστερός. Με αυτή τη λογική οι Γάλλοι έκοψαν τα φτερά της Μαρίν Λεπέν. Κι ας μην ξεχνάμε ότι δεν είναι όλα μαύρα. Στη Βραζιλία ο Λούλα εκθρόνισε τον Μπολσονάρο, στη δε Ευρώπη η Ακροδεξιά ηττήθηκε στην Πολωνία, η Μελόνι αναγκάστηκε να βάλει νερό στο κρασί της, ενώ ο Ορμπαν παραμένει μεν στη θέση του, αλλά ως παρίας και φερέφωνο του Πούτιν.
Ο κομματικός και ιδεολογικός ανταγωνισμός είναι το οξυγόνο της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας. Στη δεδομένη συγκυρία όμως η σύμπραξη των αντιπάλων εναντίον του κοινού εχθρού είναι ο μόνος τρόπος να την προστατεύσουμε.
Η efsyn.gr θεωρεί αυτονόητο ότι οι αναγνώστες της έχουν το δικαίωμα του σχολιασμού, της κριτικής και της ελεύθερης έκφρασης και επιδιώκει την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Διευκρινίζουμε όμως ότι δεν θέλουμε ο χώρος σχολιασμού της ιστοσελίδας να μετατραπεί σε μια αρένα απαξίωσης και κανιβαλισμού προσώπων και θεσμών. Για τον λόγο αυτόν δεν δημοσιεύουμε σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού ή σεξιστικού περιεχομένου. Επίσης, και σύμφωνα με τις αρχές της Εφημερίδας των Συντακτών, διατηρούμε ανοιχτό το μέτωπο απέναντι στον φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, επιφυλασσόμαστε του δικαιώματός μας να μην δημοσιεύουμε ανάλογα σχόλια.
Σε όσες περιπτώσεις κρίνουμε αναγκαίο, απαντάμε στα σχόλιά σας, επιδιώκοντας έναν ειλικρινή και καλόπιστο διάλογο.
Η efsyn.gr δεν δημοσιεύει σχόλια γραμμένα σε Greeklish.
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας