Mεγάλη ήττα του αντιευρωπαϊσμού αποτελεί η συντριβή του κόμματος των Βρετανών Συντηρητικών στις πρόσφατες βουλευτικές εκλογές.
Διευκρινίζω ότι πολλά από τα προβλήματα των βρετανών πολιτών οξύνθηκαν, αν δεν προέκυψαν, από το περιβόητο Brexit, την επιλογή εξόδου από την Ε.Ε., την οποία χαιρέτισαν ορισμένοι και στην Ελλάδα, θεωρώντας την αρχή του τέλους της ευρωπαϊκής ενοποίησης, που όμως δεν συμβαίνει, διότι η Ε.Ε. συνεχίζει να διευρύνεται.
Στην Βρετανία, ο ευρωπαϊσμός ποτέ δεν ήταν στο φόρτε του, με τον λόρδο Βύρωνα να χαρακτηρίζει τους συμπατριώτες του «στενοκέφαλους νησιώτες». Εξάλλου, με πολύ μικρό ποσοστό υπέρ, η χώρα είχε ταχθεί στην ΕΟΚ, με τους Εργατικούς στο τιμόνι, ενώ η Θάτσερ έλεγε «θέλουμε την Ευρώπη μια ελεύθερη αγορά και τίποτε άλλο», αντιδρώντας σε κάθε βήμα πολιτικής ενοποίησης, όπως και στο ευρώ.
Οταν, λοιπόν, το 2014, τις εκλογές κέρδισε ο ακροδεξιός Φάρατζ, ο μοιραίος συντηρητικός πρωθυπουργός Ντέιβιντ Κάμερον δεσμεύτηκε ότι θα κάνει δημοψήφισμα για τη θέση της χώρας στην Ε.Ε., όπερ και εγένετο, με το γνωστό αποτέλεσμα: τους Εργατικούς διχασμένους και ανίκανους να υποστηρίξουν την θέση «παραμονή και αλλαγή» {remain and reform) του Τζέρεμι Κόρμπιν.
Οπως αναμενόταν, το Brexit, μεταξύ άλλων, έλυσε τα χέρια των ακραίων νεοφιλελεύθερων που ένιωθαν το ευρωπαϊκό κοινωνικό μοντέλο κάτι σαν στενό κορσέ, με βαρύτατες συνέπειες, κυρίως στο κοινωνικό κράτος, με πρώτο το σύστημα υγείας, καμάρι της Βρετανίας μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Θυμίζω ότι στους Ολυμπιακούς του Λονδίνου το 2012, παρέλασαν πίσω από την σημαία της Βρετανίας, όχι οι νικητές των πολέμων της αυτοκρατορίας, αλλά γιατροί και νοσηλευτές.
Το Εργατικό Κόμμα, με βαθιές ρίζες στον λαό και στήριγμα τα συνδικάτα, ανέδειξε νέα ηγεσία που χαρακτηρίστηκε επιστροφή του «μπλερισμού», με κλίση προς το κέντρο, εξοστρακίζοντας από το κόμμα και τον Κόρμπιν. Από τη νέα κυβέρνηση δεν αναμένονται κινήσεις επανένταξης στην Ε.Ε., αφού τέτοιες αλλαγές στη Βρετανία γίνονται μόνο σε βάθος δεκαετιών, ούτε πρέπει να αναμένεται απομάκρυνση από την παραδοσιακή πρόσδεση της Βρετανίας στο άρμα της εξωτερικής πολιτικής των ΗΠΑ. Θυμίζω ότι το 2003, ο πόλεμος στο Ιράκ ήταν κοινό έργο των Μπους και Μπλερ, χωρίς τη συμμετοχή του ΝΑΤΟ, λόγω αντιδράσεων της Γαλλίας και της Γερμανίας.
Είναι όμως βέβαιο ότι η κυβέρνηση των Εργατικών θα είναι πιο δεκτική των λαϊκών πιέσεων και των συνδικάτων, για καυτά θέματα της εσωτερικής πολιτικής, ιδιαίτερα για την ανάταξη του κοινωνικού κράτους. Τα Γλυπτά του Παρθενώνα μην τα περιμένουμε!
ΥΓ. Ο φίλος του Αλέξη Τσίπρα και δικός μου από το αντιπολεμικό κίνημα Τζέρεμι Κόρμπιν πήρε την εκδίκησή του από τη νέα ηγεσία των Εργατικών, εκλεγόμενος πανηγυρικά ως ανεξάρτητος στην περιφέρεια Ισλινγκτον Νορθ.
*Υπεύθυνος του Γραφείου Ειρήνης του ΣΥΡΙΖΑ-Π.Σ.
Η efsyn.gr θεωρεί αυτονόητο ότι οι αναγνώστες της έχουν το δικαίωμα του σχολιασμού, της κριτικής και της ελεύθερης έκφρασης και επιδιώκει την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Διευκρινίζουμε όμως ότι δεν θέλουμε ο χώρος σχολιασμού της ιστοσελίδας να μετατραπεί σε μια αρένα απαξίωσης και κανιβαλισμού προσώπων και θεσμών. Για τον λόγο αυτόν δεν δημοσιεύουμε σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού ή σεξιστικού περιεχομένου. Επίσης, και σύμφωνα με τις αρχές της Εφημερίδας των Συντακτών, διατηρούμε ανοιχτό το μέτωπο απέναντι στον φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, επιφυλασσόμαστε του δικαιώματός μας να μην δημοσιεύουμε ανάλογα σχόλια.
Σε όσες περιπτώσεις κρίνουμε αναγκαίο, απαντάμε στα σχόλιά σας, επιδιώκοντας έναν ειλικρινή και καλόπιστο διάλογο.
Η efsyn.gr δεν δημοσιεύει σχόλια γραμμένα σε Greeklish.
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας