Οι πολιτικοί και διάφοροι κρατικοί αξιωματούχοι προσπαθούν –παρά τα συντριπτικά στοιχεία και τις εκθέσεις των πραγματογνωμόνων ότι υπήρξε απανθράκωση και εξαΰλωση νέων ανθρώπων– με νύχια και με δόντια να αποφύγουν τη βάσανο της Δικαιοσύνης για το ειδεχθές έγκλημα των Τεμπών σε συνδυασμό με τη μεθοδευμένη από τις πρώτες μακάβριες ώρες συγκάλυψη. Σε αυτούς προστίθενται και οι διάφοροι «Καζαμίες» και υβριστές των συγγενών των θυμάτων, δημοσιολογούντες και «άριστα πληροφορημένοι» ενεργοί πολιτικοί της συμπολίτευσης, ότι η Δικαιοσύνη «κάνει άψογα τη δουλειά της» και αφήνουν να νοηθεί ότι «τα τζάκια» δεν θα τα ακουμπήσει.
Σε όλους αυτούς απαντά ο αείμνηστος Παύλος Δελαπόρτας (εισαγγελέας, που πρότεινε προς το Συμβούλιο Εφετών και την παραπομπή των ανώτατων αξιωματικών της Αστυνομίας της Θεσσαλονίκης για τη δολοφονία του βουλευτή τότε Γρ. Λαμπράκη και ήταν και στην έδρα κατά την εκδίκαση της υπόθεσης). Αντιγράφω από τη σελ. 169 της Πρότασής του προς το Συμβούλιο Εφετών –παρατίθεται στο πόνημά του «Στο σημειωματάριο ενός Πιλάτου», εκδόσεις ΘΕΜΕΛΙΟ, σελ. 262. Στη γλώσσα που γράφονταν τότε τα δημόσια έγγραφα και τα δικόγραφα:
«Εάν ως προς τους κατηγορουμένους αξιωματικούς και ιδία τους επί συνεργία εις την ανθρωποκτονίαν κατηγορουμένους επρότεινα διάφορον τι […] (σ.σ. δηλαδή τη μη παραπομπή τους) [...] φοβούμαι ότι θα ομοίαζα με τους πλοιάρχους εκείνους οι οποίοι εν ώρα ναυαγίου (ως διά τελευταίαν φορά συνέβη με τον “Τιτανικόν”) προτιμούν να διασώσουν τους επισήμους και διακεκριμένους επιβάτας των της πρώτης θέσεως, ους επιβιβάζουσι προσεκτικά εις τας σωσιβίους λέμβους και αφήνουν τους επιβάτας της τρίτης θέσεως να πνιγούν. Ή ότι θα κινδύνευα να θεωρηθώ απόγονος των κατοίκων της βιβλικής εκείνης χώρας του Γωγ και του Μαγώγ, εις την οποίαν “οι άνθρωποι είχαν οφθαλμούς διά να μη βλέπωσι και ώτα διά να μην ακουώσι”».
Επειδή τα λόγια της αλήθειας είναι απλά, αλλά τις περισσότερες φορές δύσκολα. Επειδή το δηλητήριο είναι πικρό στη γλώσσα. Η αλήθεια είναι πικρή στα αυτιά. Επειδή η αλήθεια είναι σύμφυτη με τη Δικαιοσύνη τη γρηγορούσα και ενεργή βεβαίως προς κάθε κατεύθυνση. Επειδή είναι χρήσιμο πρότυπο για τους δικαστικούς λειτουργούς, ιδία αυτούς που έχουν εμπλακεί στις χαίνουσες πληγές των υποθέσεων Τεμπών και υποκλοπών, παραθέτω την περιγραφή του ανωτέρω δικαστικού λειτουργού (Παύλου Δελαπόρτα) από έναν σπουδαίο δημοσιογράφο, στιχουργό και διανοούμενο σε σχετικό άρθρο του ως μνημόσυνο, μετά τον θάνατό του:
«Αυτός ο κοντός ανθρωπάκος, που σε κοίταζε με μια παιδιάστικη αμηχανία κάθε φορά που τον πλησίαζες και τούδειχνες πως τον εκτιμάς, αυτός ο κοντός ανθρωπάκος, με το αστραφτερό μυαλό και το ανεξάντλητο χιούμορ, που δήλωνε πως και στον εγκληματία χρωστάμε ένα “πάγιο τέλος αγάπης”, ήταν ένα παλληκάρι. Μιλάω, βέβαια, για τον Παύλο Δελαπόρτα. Τον Εισαγγελέα στη δίκη για τη δολοφονία του Λαμπράκη. Που δεν συμβιβάστηκε – όπως τόσοι και τόσοι. Αλλ’ αντίθετα πετάχτηκε εμπρός – όπως ελάχιστοι. Και σε μια εποχή που ο σημερινός πανίσχυρος “ένας” της Δεξιάς αναρωτιόταν, έντρομος και οργισμένος, “ποιος κυβερνά αυτόν τον τόπο;”, έδειξε σε φανατισμένους, ηλίθιους, λακέδες και εμπόρους της εθνικοφροσύνης ποιος υπόκοσμος, πράγματι, μας κυβερνούσε.
Φυσικά η χούντα, που διάλεξε τον Κόλλια για πρώτο πρωθυπουργό της, κυνήγησε τον Δελαπόρτα. Οπως και το άλλο παλληκάρι – τον Χρίστο Σαρτζετάκη. Αλλά ο χαλύβδινος εισαγγελέας δεν έμεινε στο πηγάδι όπου τον έριξαν. Εγραφε. Και δείγματα πολλά, γραφής, αυτού του έντιμου ανθρώπου με την άγρυπνη συνείδηση, αυτού του αδέκαστου δικαστή, είχαν την τύχη να διαβάσουν όχι μια και δύο φορές οι αναγνώστες των άρθρων του για τη Δικαιοσύνη.
Ο Δελαπόρτας έφυγε. Ο Εισαγγελέας που και με τη ζωή του και με τα βιβλία του έδινε το μοντέλο του υπεύθυνου δικαστή, του δικαστή που πρέπει νάναι μέσα στην εποχή του, του δικαστή που οφείλει “να μη νίπτει τας χείρας του”, δεν υπάρχει, πια, ανάμεσά μας. Ο τόπος, αλήθεια, φτωχαίνει. Και η Δημοκρατία, που έχασε έναν γενναίο υπερασπιστή της. Και η ελληνική Δικαιοσύνη. Μα, περισσότερο, ο λαός. Ο πάντα ευκολόπιστος και πάντα προδομένος» (Λευτ. Παπαδόπουλος, Απρίλιος 1980). Επιμένω ότι για τους κυβερνώντες η υπόθεση των Τεμπών δεν είναι «Νοβάρτις», αρκεί το δικαστικό σώμα να αναδείξει λειτουργό αντάξιο ενός Παύλου Δελαπόρτα κι ενός Χρήστου Σαρτζετάκη.
*Δικηγόρος, τ. γεν. γρ. ΔΣΘ
Η efsyn.gr θεωρεί αυτονόητο ότι οι αναγνώστες της έχουν το δικαίωμα του σχολιασμού, της κριτικής και της ελεύθερης έκφρασης και επιδιώκει την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Διευκρινίζουμε όμως ότι δεν θέλουμε ο χώρος σχολιασμού της ιστοσελίδας να μετατραπεί σε μια αρένα απαξίωσης και κανιβαλισμού προσώπων και θεσμών. Για τον λόγο αυτόν δεν δημοσιεύουμε σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού ή σεξιστικού περιεχομένου. Επίσης, και σύμφωνα με τις αρχές της Εφημερίδας των Συντακτών, διατηρούμε ανοιχτό το μέτωπο απέναντι στον φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, επιφυλασσόμαστε του δικαιώματός μας να μην δημοσιεύουμε ανάλογα σχόλια.
Σε όσες περιπτώσεις κρίνουμε αναγκαίο, απαντάμε στα σχόλιά σας, επιδιώκοντας έναν ειλικρινή και καλόπιστο διάλογο.
Η efsyn.gr δεν δημοσιεύει σχόλια γραμμένα σε Greeklish.
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας