Οποιος γνωρίζει την αλήθεια και την κρύβει είναι εγκληματίας ή συνεργός στο έγκλημα, έγραψε ο Μπρεχτ στον «Γαλιλαίο». Αν και δεν υπάρχει κάποια συγκεκριμένη ημερομηνία ίδρυσης, σε πηγές υπονοείται πως το Μπούλκες ιδρύθηκε αρχές καλοκαιριού του '45. Οπως ο Milan Ristovic στο «Πείραμα Μπούλκες» αναφέρει, «το Μπούλκες βρισκόταν μακριά από τα σύνορα και έτσι, ο πληθυσμός του θα μπορούσε να αποφεύγει τον εσωτερικό και τον εξωτερικό έλεγχο...
Επιπλέον, η Βοϊβοντίνα[…] μπορούσε, μέσα στα δύσκολα μεταπολεμικά χρόνια, να εξασφαλίσει μια άνετη επιβίωση των προσφύγων». Ενώ η Χρύσα Χατζηβασιλείου συμπληρώνει: «Ηταν μια κοινότητα στην οποία οι Ελληνες κομμουνιστές είχαν την ευκαιρία να υλοποιήσουν κάποιες από τις αρχές και τις αξίες του πολιτικού και κοινωνικού συστήματος που υποστήριζαν».
Αλλά εκεί ακριβώς η κυνηγημένη γενιά συνάντησε τον Ρουβίκωνά της: συνεχίζοντας τη γενική «παράδοση» της ρεμούλας, «το Συμβούλιο του Μπούλκες κατηγορήθηκε ότι καταχράστηκε και προξένησε ζημιά, δεν κατέβαλε ποτέ φόρο στο γιουγκοσλαβικό Δημόσιο, γίνηκαν κομπίνες με την προμήθεια πρώτων υλών, ενώ οι εργαζόμενοι έγιναν αντικείμενο μεγάλης εκμετάλλευσης αμειβόμενοι σχεδόν το μισό του μέσου Γιουγκοσλάβου εργάτη».
Ο ίδιος ο Κ. Κάππος θυμίζει την απόφαση του Π.Γ. του ΚΚΕ το 1951: «Το Μπούλκες δεν έγινε φυτώριο δημιουργίας στελεχών του αγώνα, αλλά εστία αντικομματικής μόλυνσης και διαφθοράς. […] επιβλήθηκε ένα καθεστώς φόβου, τρομοκρατίας, χαφιεδισμού και φαυλοκρατίας». Οπως η Χρύσα Χατζηβασιλείου θυμίζει: «Την άνοιξη του 1946, δόθηκαν οδηγίες στις κόβες να διωχτούν από τις γραμμές μας αυτά τα “σκουλίκια”». Ηταν η εποχή που η ΥΤΟ (Υπηρεσία Τάξης Ομάδας) αποκαλούσε τους αντιφρονούντες σκουλήκια, απεκδύοντάς τους από κάθε ανθρώπινη ιδιότητα.
«Δεν υπήρχε κανένα περιθώριο ατομικής ζωής.[…]Με αυτό τον τρόπο ο έλεγχος… ήταν απόλυτος…και τα “προβληματικά” μέλη της κοινότητας απομονώνονταν… από κάθε επαφή» (Eudes D., «Οι καπετάνιοι», εκδ. Εξάντας).
Ομοια με ό,τι έκανε το κράτος «μας» στους αγωνιστές του 1821 και του 1940, οι ηγεμόνες που επαγγέλλονταν «το διαφορετικό» απομονώνουν τους διανοούμενους και τους λαϊκούς καπετάνιους και τους τσακίζουν. Ο Κουτσούκαλης, καπετάνιος του ΕΛΑΣ που πολέμησε για τη λευτεριά και τη συντριβή του φασισμού, γράφει στο βιβλίο του «Το χρονικό μιας τραγωδίας, 1945-1949» (Εκδόσεις Ιωλκός):
«Χαραγμένα τα κορμιά τους με χοντρά μαστίγια, αναμμένα τσιγάρα, σπασμένα πλευρά, ξεριζωμένα μαλλιά από τα κεφάλια τους …»/…/«Κι εμείς πολεμήσαμε γι' αυτή τη λευτεριά; Για να φτιάχνουμε στρατόπεδα χιτλερικού τύπου, να βασανίζουμε και να σκοτώνουμε τους αγωνιστές που πολέμησαν για τη λευτεριά; Καλύτερα να μην είχα γεννηθεί!».
Ολη η πίκρα μιας ζωής που αγωνίστηκε για έναν κόσμο καλύτερο βρίσκεται σε αυτήν τη φράση. Κι αν θες να κερδίσεις «αποδοχή» πρέπει να μην τη βλέπεις… Γιατί εάν δεν καταδικάζεις το Μπούλκες, υποκρίνεσαι όταν καταδικάζεις τη Μακρόνησο… Εάν δικαιολογείς τη Μακρόνησο, δεν έχεις δικαίωμα να καταδικάζεις το Μπούλκες… Κι όμως είναι εδώ που το μέταλλο υπεράσπισης αυτού του ατέρμονου αγώνα μετρά διπλά. «Πρέπει να φανταστούμε τον Σίσυφο ευτυχισμένο», λοιπόν, εκείνον που δεν κρύφτηκε κάτω απ’ το σεντόνι την ώρα που οι αγέρηδες της ιστορίας βροντούσαν τα πορτοπαράθυρα αλλά προσπάθησε, σοφότερος, πάλι:… «Θα ξανάρθουμε. Και δίχως πόδια θα ξανάρθουμε!» (Γ. Ρίτσος)
Η efsyn.gr θεωρεί αυτονόητο ότι οι αναγνώστες της έχουν το δικαίωμα του σχολιασμού, της κριτικής και της ελεύθερης έκφρασης και επιδιώκει την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Διευκρινίζουμε όμως ότι δεν θέλουμε ο χώρος σχολιασμού της ιστοσελίδας να μετατραπεί σε μια αρένα απαξίωσης και κανιβαλισμού προσώπων και θεσμών. Για τον λόγο αυτόν δεν δημοσιεύουμε σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού ή σεξιστικού περιεχομένου. Επίσης, και σύμφωνα με τις αρχές της Εφημερίδας των Συντακτών, διατηρούμε ανοιχτό το μέτωπο απέναντι στον φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, επιφυλασσόμαστε του δικαιώματός μας να μην δημοσιεύουμε ανάλογα σχόλια.
Σε όσες περιπτώσεις κρίνουμε αναγκαίο, απαντάμε στα σχόλιά σας, επιδιώκοντας έναν ειλικρινή και καλόπιστο διάλογο.
Η efsyn.gr δεν δημοσιεύει σχόλια γραμμένα σε Greeklish.
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας