Πλατεία Σαπφούς· δυο δρασκελιές τόπος η μικρή πλατεία της επίσης μικρής μας πόλης. Προεκλογικά εκεί στήθηκαν και λειτούργησαν τρία εκλογικά περίπτερα. Του ΚΚΕ, του ΣΥΡΙΖΑ και της Νέας Αριστεράς. Ομοιόμορφα, ξύλινα, με τα ίδια ανοίγματα, τις ίδιες καρέκλες και τραπεζάκια. Διαφορετικοί ήταν οι χρωματισμοί των αφισών και τα ψηφοδέλτια. Κάποιοι σύντροφοι βρέθηκαν - πέρασαν διαδοχικά, στο παρελθόν, και από τα τρία κόμματα. Εδωσαν αγώνες, όχι μόνο μέρες, αλλά χρόνια απ' τη ζωή τους. Πίστεψαν πολιτικά, ιδεολογικά στο κόμμα τους, άφησαν συντρόφους, απόκτησαν άλλους. Ισως οι περισσότεροι έπρεπε-πρέπει να πούνε τους στίχους του Τίτου Πατρίκιου: «Περάσαμε δύσκολα χρόνια – μην το ξεχνάς,/ η πολιορκία δε σίγασε ούτε στιγμή».
Για το σήμερα, για ό,τι γίνεται στην πολιτική ζωή της χώρας και των αριστερών κομμάτων, τούτη τη στιγμή ίσως πρέπει να αναρωτηθούμε, φωναχτά, στεκούμενοι στο μέσο της πλατείας, μαζί με τον Αναγνωστάκη: «Το θέμα είναι τ ώ ρ α τι λες/ Καλά φάγαμε καλά ήπιαμε/ Καλά τη φέραμε τη ζωή μας ώς εδώ/ Μικροζημιές και μικροκέρδη συμψηφίζοντας/ Το θέμα είναι τ ώ ρ α τι λες».
Με τίποτα δεν πρέπει να σκεφτούμε αρνητικά για συνοδοιπόρους, για κάποιες άλλες πολιτικές. Αλήθεια, γιατί η δική μας να είναι η σωστή; Επειδή ψηφίστηκε από πολλούς – αν όχι ομόφωνα; Ας αφήσουμε, ας ακούσουμε τον ποιητή που λέει από παλιά: «Σύντροφοι, χαφιές δεν ήταν κανείς./ Ούτε απ' όσους θυσίασαν/ ούτε απ' όσους θυσιάστηκαν/ ούτε από τους διωγμένους ούτε από τους διώκτες./ γιατί το λάθος δεν ήταν στους άλλους/ το λάθος ήταν μέσα μας/ εκεί που δεν το γυρέψαμε ποτέ».
Αρκετές φορές τα λόγια των καθημερινών ανθρώπων, ολονών μας, συμπίπτουν, μοιάζουν με τους στίχους των ποιητών. Γράφει διαδικτυακά ο Ορέστης για την εικόνα και την πραγματικότητα της πλατείας: «Για αυτό και εγώ και πολλοί άλλοι αποφεύγουμε να περάσουμε τούτες τις μέρες από την πλατεία Σαπφούς...». Εγραψε τότες για τις εκλογές: «Επιτέλους ας τελειώσουν. Να αρχίσουμε πάλι να περνάμε μέσα από την πλατεία Σαπφούς». Μπορεί πρακτικά στον χώρο της πλατείας να μη συνέβησαν πολιτικές «εχθροπραξίες» και «αντιδικίες», αλλά στην ηλεκτρονική πλατεία έγιναν μάχες και περισσότερο σφαγές προσώπων και χαρακτήρων.
Και τι χρειαζόταν; Να καθίσουν γύρω από ένα τραπέζι, ίσως και μ' ένα μπουκάλι ούζο πάνω του και να απλώσουν τις λέξεις μπροστά τους. Να κρατήσουν τις χρειαζούμενες, τις άλλες να τις πετάξουν στη θάλασσα. Τότε θα έγραφαν τους στίχους του Τίτου: «Μέσα μας σύντροφοι,/ το λάθος ήταν αυτός ο τοίχος μέσα μας/ που δεν τον γκρεμίσαμε ποτέ». Αντ' αυτού «η μάχη της πλατείας» -που λέει κι ο φίλος μου ο Σολούπ- μάλλον συνεχίζεται.
*Συγγραφέας, διδάκτορας Πολιτισμικής Τεχνολογίας και Επικοινωνίας
Η efsyn.gr θεωρεί αυτονόητο ότι οι αναγνώστες της έχουν το δικαίωμα του σχολιασμού, της κριτικής και της ελεύθερης έκφρασης και επιδιώκει την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Διευκρινίζουμε όμως ότι δεν θέλουμε ο χώρος σχολιασμού της ιστοσελίδας να μετατραπεί σε μια αρένα απαξίωσης και κανιβαλισμού προσώπων και θεσμών. Για τον λόγο αυτόν δεν δημοσιεύουμε σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού ή σεξιστικού περιεχομένου. Επίσης, και σύμφωνα με τις αρχές της Εφημερίδας των Συντακτών, διατηρούμε ανοιχτό το μέτωπο απέναντι στον φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, επιφυλασσόμαστε του δικαιώματός μας να μην δημοσιεύουμε ανάλογα σχόλια.
Σε όσες περιπτώσεις κρίνουμε αναγκαίο, απαντάμε στα σχόλιά σας, επιδιώκοντας έναν ειλικρινή και καλόπιστο διάλογο.
Η efsyn.gr δεν δημοσιεύει σχόλια γραμμένα σε Greeklish.
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας