Oι «αρχές» της Ν.Δ., το 1974 και το 2015

Στον Ζαχαρία, που χάσαμε

Ο προεκλογικός αγώνας στη Ν.Δ. για τον νέο πρόεδρο καλά κρατεί. Ο καημός που φαίνεται (και δεν κρύβεται) είναι πώς θα ρίξουν τον ΣΥΡΙΖΑ και κυρίως πώς θα πέσει ο Τσίπρας. Καθένας από τους τέσσερις διεκδικητές προβάλλει ως ο καλύτερος και κατάλληλος αντι-Τσίπρας.

Μια επισήμανση του Ν. Δένδια πιστοποιεί την κρίση στο κόμμα και αποκαλύπτει ότι η «πρεμούρα» είναι πώς θα αντιμετωπιστεί ο Τσίπρας: «Μετά τη μεγάλη εκλογική ήττα της 25ης Ιανουαρίου [...] οφείλαμε να συζητήσουμε αναλυτικά σε ένα μεγάλο και δημοκρατικό συνέδριο. [...] Με τη διαδικασία, την οποία δυστυχώς ακολουθούμε σήμερα, τοποθετούμε την άμαξα μπροστά από τα άλογα».

Οι υποψήφιοι αρχηγοί τονίζουν σ’ όλους τους τόνους «τις αρχές και τις αξίες» της παράταξης και ομνύουν στον ιδρυτή του κόμματος Κωνσταντίνο Καραμανλή. Συναγωνίζονται μάλιστα στο ποιος θα προβάλει την αντι-ΣΥΡΙΖΑ πολιτική με έμφαση στις ιδιωτικοποιήσεις, ξορκίζοντας το Δημόσιο και την κρατική παρέμβαση. Ενδεικτική η εμφάνιση του Αδ. Γεωργιάδη το βράδυ της περασμένης Δευτέρας στην εκπομπή «Ενικός» του Ν. Χατζηνικολάου στο «Star». Υπερτόνιζε (μετά μανίας) τις ιδιωτικοποιήσεις ως μοχλό κ.λπ. και αυτοπαρουσιαζόταν ως ο καταλληλότερος να ρίξει τον Τσίπρα.

Επειδή η αναφορά όλων είναι οι «αρχές και οι αξίες» της παράταξης, ας ανατρέξουμε στη διακήρυξη του κόμματος:

«Η ιδρυτική διακήρυξή μας παραμένει πάντα επίκαιρη. Πιστεύουμε στην ελεύθερη οικονομία με σταθερά της την κοινωνική ευαισθησία», αναφέρεται σαράντα χρόνια μετά την ίδρυση της Ν.Δ. το 1974.

Το Α΄ Συνέδριο του κόμματος έγινε 5-7 Απριλίου 1979 στη Χαλκιδική. Οι ιδεολογικές αρχές της Ν.Δ., τις οποίες εισηγήθηκε ο Κ. Καραμανλής, εγκρίθηκαν ομόφωνα. Η ιδεολογία του κόμματος, ο ριζοσπαστικός φιλελευθερισμός, αναγνωρίζει την ελευθερία της αγοράς με τη ρυθμιστική παρέμβαση του κράτους, χάριν της κοινωνικής δικαιοσύνης.

Τον Νοέμβριο του 1974, στις πρώτες εκλογές μετά την πτώση της χούντας, εξελέγη η Ν.Δ. με 54%.

Από τις πρώτες πράξεις της κυβέρνησης Καραμανλή ήταν οι κρατικοποιήσεις. Δέσποσε τότε η υπόθεση του ομίλου Ανδρεάδη. Ο Στρατής Ανδρεάδης, πρύτανης της ΑΣΟΕΕ, εφοπλιστής, τραπεζίτης, επιχειρηματίας, ήταν επικεφαλής του ομίλου που είχε την (τότε) Εμπορική Τράπεζα, τα Ναυπηγεία Ελευσίνος, καράβια και περί τις 30 επιχειρήσεις, τις οποίες χρηματοδοτούσε από την τράπεζα με χαμηλό επιτόκιο.

Ο Κ. Καραμανλής «έβαλε χέρι» και συνάντησε σφοδρή αντίδραση.

Η ενέργειά του ήταν μέσα στο πλαίσιο, στον σχεδιασμό να αναπτυχθεί η οικονομία της χώρας, να αναπτυχθεί η Ελλάδα με βάση τη βιομηχανία και τις κρατικές επιχειρήσεις. Ειδικότερα, ο σχεδιασμός ήταν να μπει σε τροχιά η ανάπτυξη με τη δημιουργία κρατικών επιχειρήσεων για να εκμεταλλευτεί τον ορυκτό πλούτο.

Είχε βάλει πλώρη, όπως λεγόταν, να κάνει βαριά βιομηχανία στην Ελλάδα με κρατική παρέμβαση.

Το βάρος και την ευθύνη του σχεδιασμού της πολιτικής αυτής είχε ο τότε υπουργός Συντονισμού Παναγής Παπαληγούρας, με συμπαραστάτες, μεταξύ άλλων στελεχών, τον Γεώργιο Ράλλη, υπουργό Προεδρίας και Παιδείας (καθιέρωσε τη δημοτική καταργώντας την καθαρεύουσα) και μετά Συντονισμού και το 1980 πρωθυπουργό, και τον Ευάγγελο Δεβλέτογλου, υπουργό Οικονομικών.

Στη Βουλή ο βουλευτής της Ενώσεως Κέντρου Ιωάννης Ζίγδης κήρυξε πόλεμο στον Καραμανλή, τον Παπαληγούρα και τους άλλους κραυγάζοντας ιδιαίτερα για την υπόθεση Ανδρεάδη ότι καταλύεται το αστικό καθεστώς στην Ελλάδα.

Ο ΣΕΒ (τότε Σύνδεσμος Ελλήνων Βιομηχάνων) είχε κηρύξει πόλεμο κυρίως στον Παπαληγούρα, ενώ από τις εφημερίδες η απογευματινή ναυαρχίδα του καθεστώτος, «Τα Νέα», είχαν κατηγορήσει την κυβέρνηση Καραμανλή για «σοσιαλμανία».

Με τα χρόνια άλλαξαν πολλά πράγματα. Με τη Θάτσερ μπήκε ο «θατσερισμός», η Ν.Δ. είχε νέους αρχηγούς, τον Ευάγγ. Αβέρωφ και τον Κων. Μητσοτάκη, «προσαρμόστηκε» στις νέες καταστάσεις, αλλά η διακήρυξη της Ν.Δ. «παραμένει πάντα επίκαιρη», όπως αναφέρεται, και ο Κ. Καραμανλής στην ομιλία του στη Χαλκιδική είχε τονίσει, αναφερόμενος στην εκπλήρωση της αποστολής των κομμάτων, ότι πρέπει να έχουν, μεταξύ άλλων, «σαφή ιδεολογία και σταθερό προσανατολισμό».