Κυλιόμενοι συγκλονισμοί

Καθώς φτάσαμε στην επέτειο της Ανεξαρτησίας είναι σαν να οδεύουμε στα χνάρια μιας υπόθεσης δύο αιώνων, με αναπολήσεις, αυτοθαυμασμούς και… παρελάσεις. Αυτό που πραγματικά συμβαίνει, χάνεται από το κάδρο. Με την κυβερνητική γραμμή παγωμένη στο επικοινωνιακό και μιντιακό game, η πολιτική για τη χώρα, για τη διεθνή θέση της χώρας και τα προς συζήτηση για την Ευρωπαϊκή Ενωση θέματα μετασχηματίζονται σε καταστάσεις που, απλώς, τις παρακολουθούμε· που μας σέρνουν· που, μερικές φορές, μας «συγκλονίζουν».

Για όσο διάστημα η πολιτική οξυδέρκεια θα χρησιμοποιεί θεσμικά ξόρκια για να προβάλλει τις αλλεπάλληλες πρωθυπουργικές «επιτυχίες» (και θεσμικές κρυψώνες για τις συγκαλύψεις), θα αδυνατεί να αναγνωρίσει τις λαθροχειρίες εις βάρος της χώρας. Δεν θα βλέπει ότι τα προβλήματα δεν οφείλονται, στο σύνολό τους, στην κακή, τοξική και ασυνάρτητη αντιπολίτευση, αλλά έχουν όνομα και διεύθυνση. Ομως ακόμη και αν υποθέσουμε ότι, πράγματι, υπάρχει ένα στοιχείο ελληνικής διαχρονικής κακοδαιμονίας, τα προβλήματα ξεβράζονται σε ένα παρόν που προοικονομεί ένα αύριο που δεν το ονειρεύεται κανείς, παρά μόνον όσοι έχουν ισχυρά συμφέροντα.

Για πρώτη φορά μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, η Ευρώπη βρίσκεται αντιμέτωπη με δύο πολέμους. Ο πρώτος στην Ουκρανία, δίχως να υπάρχει κάτι χειροπιαστό ούτε για τον τερματισμό του ούτε για την έκβασή του. Ο δεύτερος στην Παλαιστίνη - με περίπου τα ίδια χαρακτηριστικά. Και για πρώτη φορά, σε τέτοια κλίμακα, η Ευρώπη επιλέγει τους επανεξοπλισμούς. Η γνωστή «Ενωση ειρήνης» γίνεται αγνώριστη, ενώ όλοι γνωρίζουν ότι οι κούρσες εξοπλισμών απλώς επιταχύνουν τον όλεθρο. Τουλάχιστον, αυτό έδειξαν οι πόλεμοι του 20ού αιώνα και το γνώριζαν πολύ καλά όλοι οι μεταπολεμικοί ηγέτες και η κοινωνία των πολιτών όταν προέκριναν πολιτικές αφοπλισμών.

Ομως για να έχουμε μια ιδέα των αδυναμιών της χώρας αλλά της εμπλοκής της με τους διεθνείς αναπροσανατολισμούς, δεν έχουμε παρά να δούμε τις συστοιχίσεις τους με τα τελευταία ευρήματα.

Αν κάτι μας λέει αυτό, για πρώτη φορά τα τελευταία χρόνια ο «Κανένας» είναι ο καταλληλότερος για πρωθυπουργός, καθώς ο πρωθυπουργός είναι ευθυγραμμισμένος με τους επανεξοπλισμούς στο εσωτερικό της χώρας και σε επίπεδο ευρωπαϊκής και ευρω-ατλαντικής πολιτικής. Επίσης, για πρώτη φορά παρουσιάζονται ορισμένα παράδοξα. Οι πολίτες, από τη μια, είναι ικανοποιημένοι από τις επιδόσεις της χώρας στον τουρισμό και, από την άλλη, ο οίκος αξιολόγησης Moody’s αρνείται να δώσει στην Ελλάδα την επόμενη επενδυτική βαθμίδα, ακριβώς επειδή η ελληνική οικονομία είναι «μονοδιάστατη οικονομία» τουρισμού.

Κατά τα άλλα, οι δυσαρέσκειες έχουν να κάνουν με προβλήματα τα οποία η κυβέρνηση, απλώς, δεν τα συζητά. Και όταν παρουσιάζονται σε οξυμένη μορφή τους, η επωδός είναι: «βαθύς συγκλονισμός» και ο κακός μας… ο καιρός. Η ακρίβεια, ο πληθωρισμός, η στέγη, η ανασφάλεια, η προστασία των ατομικών δικαιωμάτων, η απαξίωση των υποδομών, η αντιμετώπιση των φυσικών/περιβαλλοντικών καταστροφών, το σύστημα απονομής της δικαιοσύνης, οι ανισότητες, η παιδεία, η υγεία είναι ορισμένοι από τους τρέχοντες τομείς στους οποίους η επιτελικότητα δεν πιάνει καν τη βάση.

Αναμενόμενο, αν κάποιος σκεφτεί ότι βρισκόμαστε ενώπιον μιας διαρκούς επικοινωνιακής διαχείρισης. Ομως, για τι άλλο -εκτός από τη μονοδιάστατη οικονομία τουρισμού- δεν μας αναβάθμισε η Μoody’s;

Δεν μας αναβάθμισε (1) για το υψηλό δημόσιο χρέος, (2) για τα «κενά» στο σύστημα απονομής της δικαιοσύνης, (3) για τα υψηλά ελλείμματα στο ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών και (4) για τους χειρισμούς στο δημογραφικό και την κλιματική αλλαγή.

Κάποιοι θα πρέπει να κοιτάξουν στα μάτια τους πολίτες και να τους πουν την αλήθεια. Ομως, εάν στη ρίζα του ελληνικού προβλήματος παραμένουν η παλαιά ελληνική πολιτική τάξη και οι κληρονόμοι της, συνεχώς θα συγκλονιζόμαστε. Και κάποιοι θα πρέπει να αρχίζουν να σχεδιάζουν στοχευμένες πολιτικές, άμεσες, μεσοπρόθεσμες και μακροπρόθεσμες. Αλλά εάν αυτό επείγει στο εσωτερικό και αφορά το πολιτικό σύστημα ή τις διαχρονικές ελληνικές παθογένειες, ισχύει το ίδιο και με την Ε.Ε.

Η κυβέρνηση όχι μόνο έδειξε τη γύμνια της με το έγκλημα των Τεμπών, αλλά η προσπάθεια συγκάλυψης γίνεται εξοργιστική. Επίσης, εφόσον αγνόησε το Σύνταγμα και τις επιχειρηματολογίες των άμεσα εμπλεκόμενων για την ίδρυση ιδιωτικών πανεπιστημίων, θα βρεθεί ενώπιον των επιλογών της. Εφόσον αγνοεί τις καθημερινές αγωνίες των πολιτών στα θέματα ασφάλισης, υγείας, παιδείας, δημόσιας ασφάλειας, αγοράς εργασίας, ανισοτήτων δεν θα έπρεπε να βρίσκεται σε συνεχές καθεστώς κυλιόμενων συγκλονισμών, όπως κάνει υποκριτικά το τελευταίο διάστημα για τα Τέμπη. Και η Ε.Ε. καλό θα ήταν να ξεκινήσει μια κουβέντα για το τι μπορεί να κάνει για τους πολίτες της και όχι -επανεξοπλιζόμενη- να ζητάει από τους πολίτες να δείξουν τι μπορούν να κάνουν αυτοί για την Ε.Ε.