«Στις ακτές του Gitche Gumee/Του λαμπρού νερού της Μεγαλοθάλασσας /Στεκόταν η Νοκώμη, η γριά Ινδιάνα/Δείχνοντας με το δάχτυλό της προς τη Δύση/πάνω από το νερό, δυτικά/Στα μοβ σύννεφα του ηλιοβασιλέματος».
Οι στίχοι του Longfellow από το Τραγούδι του Hiawatha, που γεννήθηκε στις 27 Φλεβάρη του 1807, μπορεί να είναι σχεδόν άγνωστοι στις πολιτισμικές σπουδές στην Ελλάδα. Αλλά αποτέλεσαν διαρκή έμπνευση και σπουδή από το 1855 που πρωτοδημοσιεύτηκαν, για λογοτεχνήματα και ταινίες που προσπάθησαν να δείξουν τις δυνατότητες για μια άλλη Δύση που αντί να αποικίζει διά της βίας θα σεβόταν τον «Ευγενή Αγριο», «περισσότερο πολιτισμένο και λιγότερο υποκριτή από τον αστό με φράκο», όπως το ήθελε η σύγκριση της εποχής.
Η δημοτικότητα του σπουδαίου Longfellow, που έκανε ήρωες Ινδιάνους και γυναίκες, τον πασιφισμό και τον έρωτα, χαρακτηριστικά συνδεδεμένα με τη θηλυκότητα σήμερα, θυμίζει πως το γουέστερν αναπτύχθηκε ως αντίδραση στη δημοτικότητα της «γυναικείας μυθοπλασίας» στα μέσα του 19ου αιώνα: Οπως παρατηρεί η Tompkins στην περίφημη μελέτη της West of Everything: Στην προσπάθεια να απελευθερωθεί από τους ασφυκτικούς περιορισμούς των βικτωριανών κοινωνικών ηθών -εγκράτεια, σεξουαλική καταστολή, περίτεχνοι ενδυματολογικοί κώδικες, αγγλόφιλη ευγένεια, ευαγγελική ευσέβεια και λατρεία της οικίας και της κουλτούρας της συνεχούς επίκρισης εάν έφευγες από την «ευπρεπή συμπεριφορά»- κανόνες που ο ίδιος ο πατριαρχικός καπιταλισμός είχε εγκαθιδρύσει σε μια αργή διαδικασία ελέγχου του κοινωνικού υποκειμένου- ο άνδρας ζωγραφίζει το πορτρέτο του αλλιώς.
Προσπαθώντας να αντιδράσουν με βάση το φύλο και όχι την ιεραρχία, οι ήρωες των γουέστερν περιορίζονται σε ένα εξαιρετικά στενό φάσμα δραστηριοτήτων. Δεν κάνει να διαβάσουν. Δεν μπορούν να παίξουν με παιδιά. Δεν μπορούν να εκτιμήσουν λουλούδια κι ηλιοβασιλέματα. Δεν μπορούν να συζητήσουν για περισσότερες από μερικές προτάσεις. Βλοσυροί, σε ένα «τελευταίο ταξίδι δυτικά», αντιμετωπίζουν τη γη, τους Ινδιάνους και τις γυναίκες με παρόμοιο τρόπο, ως το αλλότριο που πρέπει να κατακτηθεί, και τη βία ως λυτρωτική δύναμη, αναζητώντας την αρρενωπότητα «καβάλα στ’ άλογο».
Κάτω από τη διπλή επιρροή της πατριαρχίας και της οικονομίας η «αρρενωπότητα άρχισε να αφορά την ελευθερία να προχωράς “δυτικά” (δηλαδή “μπροστά”, στη γη ή στην καριέρα), και η έννοια του ηρωισμού αποσυνδέθηκε από τη σκέψη και τη δράση στην κοινότητα, εναποτέθηκε στον “μοναχικό καβαλάρη” που αντιμετωπίζει τη θηλύτητα ως “ύποπτη”. Αυτό, για πανομοιότυπους λόγους “όπου γης”, εισχώρησε στον προφορικό λόγο, από το bullying έως τα σεξιστικά και ομοφοβικά γηπεδικά συνθήματα, προνομιακό πεδίο καταγραφής σε στακάτη γλώσσα» που αποκαλύπτει πολλά. Το χέρι της Nokomis, όμως, υπενθυμίζοντας τη σημαντικότητα της εναλλακτικής ποίησης, συμβολίζοντας δυνατότητες πέρα από αντιφάσεις, δείχνει πάντα τον Ωκεανό.
Η efsyn.gr θεωρεί αυτονόητο ότι οι αναγνώστες της έχουν το δικαίωμα του σχολιασμού, της κριτικής και της ελεύθερης έκφρασης και επιδιώκει την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Διευκρινίζουμε όμως ότι δεν θέλουμε ο χώρος σχολιασμού της ιστοσελίδας να μετατραπεί σε μια αρένα απαξίωσης και κανιβαλισμού προσώπων και θεσμών. Για τον λόγο αυτόν δεν δημοσιεύουμε σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού ή σεξιστικού περιεχομένου. Επίσης, και σύμφωνα με τις αρχές της Εφημερίδας των Συντακτών, διατηρούμε ανοιχτό το μέτωπο απέναντι στον φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, επιφυλασσόμαστε του δικαιώματός μας να μην δημοσιεύουμε ανάλογα σχόλια.
Σε όσες περιπτώσεις κρίνουμε αναγκαίο, απαντάμε στα σχόλιά σας, επιδιώκοντας έναν ειλικρινή και καλόπιστο διάλογο.
Η efsyn.gr δεν δημοσιεύει σχόλια γραμμένα σε Greeklish.
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας