Αντιγράφω απόσπασμα από το άρθρο «Πακτωλός δολαρίων για... φίμωτρο σε διαδηλωτές» του κ. Μπάμπη Μιχάλη: «[...]η βιομηχανία ορυκτών καυσίμων εργάστηκε ακούραστα παρασκηνιακά και δαπάνησε δισεκατομμύρια προκειμένου να θεσπιστούν αυστηρότεροι πολιτειακοί νόμοι, οι οποίοι ουκ ολίγες φορές εκλαμβάνουν όσους πολίτες επιχειρούν να διαμαρτυρηθούν για να προστατεύσουν τη γη και την υγεία των παιδιών τους από την επικίνδυνη ρυπογόνο δράση ως κακούργους[...]».
Αυτές οι λέξεις περιγράφουν μια νέα πραγματικότητα που αφορά τόσο τις μεθόδους που ακολουθούν οι εξουσίες για να αντιμετωπίσουν τη διαφωνία όσο -και σπουδαιότερο- την επίδραση του χρήματος στην κλίμακα αξιολόγησης των πολιτικών.
«Οι εκπρόσωποι του λαού πολιτικοποιούν τη διαμαρτυρία για να ενδύσουν την καταστολή της με τον μανδύα της νομιμότητας. Και πού είδες το καινούργιο; Ανέκαθεν οι εξουσίες δεν έκαναν το ίδιο; Πόσες φορές βάφτισαν απεργούς ως ανατρεπτικά στοιχεία; Πόσες φορές βάφτισαν τρομοκράτες ανθρώπους που διεκδικούσαν την εθνική τους ταυτότητα; Πόσες φορές δίκασαν ως “αντεθνικώς δρώντες” ανθρώπους που αγωνίζονταν για δικαιοσύνη, ελευθερία και ισότητα;» θα παρατηρήσουν δικαιολογημένα κάποιοι και δεν θα έχουν άδικο.
Αν χαρακτηρίσει κανείς όσα γράφει ο αρθρογράφος ως «μεμονωμένα γεγονότα» που περιγράφουν τη δράση ενός πανίσχυρου και πάμπλουτου γκρουπ επιχειρηματιών και την «ανταπόκριση» των πολιτικών στις απαιτήσεις του, τότε η ιστορία του αγωγού Dakota Access στο Standing Rock δεν είναι τίποτα περισσότερο και τίποτα λιγότερο από ακόμα μια νίκη του πλούτου σε βάρος των απλών ανθρώπων και των συνταγματικά κατοχυρωμένων δικαιωμάτων τους. Αν όμως οι πολιτειακοί νόμοι της Βόρειας Καρολίνας, του Ορεγκον, της Γιούτα και της Τζόρτζια συνδεθούν με το παρελθόν, τότε η εικόνα που θα προκύψει θα είναι εντελώς διαφορετική. Ομως η χρησιμότητα αυτής της σύνθεσης δεν αφορά το τώρα αλλά το αύριο, αφού θα βοηθά να αντιληφθούμε το μέλλον που επιφυλάσσουν οι πολιτικές και οικονομικές ελίτ για όσους αντιδρούν, διαμαρτύρονται και αντιστέκονται στα σχέδιά τους.
Πριν από μερικές δεκαετίες, όταν στην Ιταλία άρχισε να ξετυλίγεται το κουβάρι της δράσης της Ecomafia, οι τότε κυβερνήσεις ποινικοποίησαν τις αντιδράσεις για τα σκουπίδια που δηλητηρίαζαν τους ανθρώπους, τη γη και το νερό. Σύμφωνα με το περιοδικό «Ecological Economics» (Δεκέμβριος 2015, σελίδες 239-249):
«Τον Μάιο του 2008, με το διάταγμα αριθ. 90 που εκδόθηκε από την ιταλική κυβέρνηση, οι διαμαρτυρίες που πραγματοποιούνταν κοντά σε χώρους υγειονομικής ταφής, αποτεφρωτήρες ή οποιαδήποτε μονάδα που σχετίζεται με τη διαχείριση απορριμμάτων έγιναν ποινικό κακούργημα. Μετά από δεκαπέντε χρόνια ανεπιτυχών προσπαθειών επίλυσης της κρίσης διαχείρισης απορριμμάτων στην περιοχή της Καμπανίας και μετά [...] εκατοντάδες τοπικές διαδηλώσεις και ακόμη και εξεγέρσεις, αυτό το διάταγμα ήταν η λύση που επινόησε η ιταλική κυβέρνηση για να αντιμετωπίσει την αυξανόμενη κοινωνική αναταραχή».
Δεν χρειάζεται να είναι κανείς νομικός για να αντιληφθεί ότι παρά τις δεκάδες χιλιάδες χιλιόμετρα και τα χρόνια που μεσολαβούν ανάμεσα στις δύο νομοθετικές ρυθμίσεις, ο πυρήνας της σκέψης και της σκοπιμότητας είναι συνταρακτικά παρόμοιος. Αν το καλοσκεφτείς, αυτές οι δύο περιπτώσεις -σίγουρα υπάρχουν και πολλές ακόμα- αντικατοπτρίζουν μια κυνική παραδοχή για το ποιους θα πρέπει να υπηρετούν οι νόμοι.
Ως γνωστόν στις δημοκρατίες το θεσμικό πλαίσιο στοχεύει στην υπαγωγή της πολιτικής στην αρχή του νόμου (η αρχή αυτή ξεκίνησε να εφαρμόζεται με τα φιλελεύθερα ευρωπαϊκά Συντάγματα της δεκαετίας του 1920). Νόμοι όμως σαν κι αυτούς που προαναφέραμε είναι απτές αποδείξεις ότι οι εξουσίες στοχεύουν σε νόμους που θα εξυπηρετούν τους πολωτικούς και κατ’ επέκταση αυτούς που υπηρετούν και εξυπηρετούν. Πλέον έχετε αρκετά δεδομένα για να φανταστείτε ένα μέλλον στο οποίο οι κυβερνήσεις θα επικαλούνται τον νόμο και την τάξη για να αντιμετωπίσουν τις δυνάμεις της «αναρχίας» που διαμαρτύρονται και αντιδρούν στα έργα του πλούτου.
Στη ζοφερή εικόνα προσθέστε τις ανεξάντλητες δυνατότητες (μεγάλα δεδομένα, ίντερνετ των πραγμάτων, τεχνητή νοημοσύνη, υπερυπολογιστές) που διατίθενται από τις οικονομικές στις πολιτικές εξουσίες για να παρακολουθούν ζωές και να καταγράφουν σκέψεις και συμπεριφορές. Αναδέψτε τα και τότε το κινεζικό λογισμικό σύστημα αστυνόμευσης (εξάγεται σε πολλές χώρες) θα φαντάζει παιδικό παιχνίδι.
Η αλήθεια είναι ότι δεν θα πρέπει να μας ξενίζουν αυτά που κάνουν -και εκείνα που σχεδιάζουν- όσοι έχουν τη δύναμη του χρήματος, αλλά η αμεριμνησία εκείνων που εμφανίζονται ως υπέρμαχοι της ελευθερίας, της ισότητας και της δικαιοσύνης, οι οποίοι, αντί να αποκαλύπτουν και να προειδοποιούν, παρακολουθούν άφωνοι το δίχτυ να τυλίγει ό,τι υπάρχει γύρω μας.
Δημοσιογράφος, συγγραφέας
Η efsyn.gr θεωρεί αυτονόητο ότι οι αναγνώστες της έχουν το δικαίωμα του σχολιασμού, της κριτικής και της ελεύθερης έκφρασης και επιδιώκει την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Διευκρινίζουμε όμως ότι δεν θέλουμε ο χώρος σχολιασμού της ιστοσελίδας να μετατραπεί σε μια αρένα απαξίωσης και κανιβαλισμού προσώπων και θεσμών. Για τον λόγο αυτόν δεν δημοσιεύουμε σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού ή σεξιστικού περιεχομένου. Επίσης, και σύμφωνα με τις αρχές της Εφημερίδας των Συντακτών, διατηρούμε ανοιχτό το μέτωπο απέναντι στον φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, επιφυλασσόμαστε του δικαιώματός μας να μην δημοσιεύουμε ανάλογα σχόλια.
Σε όσες περιπτώσεις κρίνουμε αναγκαίο, απαντάμε στα σχόλιά σας, επιδιώκοντας έναν ειλικρινή και καλόπιστο διάλογο.
Η efsyn.gr δεν δημοσιεύει σχόλια γραμμένα σε Greeklish.
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας