Του Δία η ευωδία

Ιλιάς.Ραψωδία Ο`, 150 – 300

Τίποτα δεν ζωντανεύει ένα πρόσωπο του παρελθόντος περισσότερο από την ευωδία που ανέδιδε αυτό το πρόσωπο.
Η ευωδία των γιαγιάδων: Κατίγκω, Ζουμπουλιά, Σταμούλα, Γιαννίτσα. Να θυμηθούμε το Ηρακλείτιο: Αι ψυχαί οσμώνται καθ’ Άιδην. Οι ψυχές διατηρούν την οσμή τους στον Άδη.

Ο`, 150. Ο Φοίβος και η Ίριδα πέταξαν στα ουράνια και στη στιγμή εφτάσανε μπροστά στον μέγα Δία πάνω στης Ίδας το βουνό που βρίσκεται στην Τροία. Ο Δίας ήταν καθιστός σε θρόνο συνεφένιο και ευωδιές απλώνονταν σ` όλον τον τόπο εκείνο στην κορυφή που Γάργαρο την ονομάζαν όλοι. Ο Δίας πρώτα μίλησε στην Ίριδα την κόρη:
« Ίριδα φτεροπόδαρη περίφημη μυνήτρα πέταξε σαν την αστραπή  και πήγαινε στη μάχη, τον Ποσειδώνα για να βρείς και να του πείς δυο λόγια που λέω εγώ ο αρχηγός θνητών και αθανάτων. Ότι σου πω θα του ειπείς χωρίς ν` αλλάξεις λέξη. Η αγγελιοφόρος μου, είσαι, πιστή μου κόρη,  και ξέρω πως εσύ θα πεις αυτά τα ίδια λόγια που τώρα θα σου πω εγώ και συ θα μεταφέρεις. Έχεις το χάρισμα αυτό, εγώ στο έχω δώσει, και είναι απαραίτητο στους αγγελιοφόρους να μεταφέρουνε πιστά το λόγο και το πνεύμα. Στον Ποσειδώνα πες λοιπόν να φύγει από τη μάχη κι αν θέλει να βρεθεί ψηλά στ` Ολύμπου τα παλάτια ή αν αλλέως προτιμά στης θάλασσας τα βάθη που έχει τα ανάκτορα και το δικό του κράτος. Ίριδα φτεροπόδαρη πες του να μην τολμήσει να παρακούσει όσα εγώ του λέω για να πράξει, γιατί θα νιώσει την οργή σαν κεραυνό στο στήθος. Εγώ `μαι ο πρώτος των θεών και θα με υπακούσει».

Η Ίριδα επέταξε αμέσως απ` την Ίδα και βρέθηκε στο Ίλιον δίπλα στον Ποσειδώνα.

«Φέρνω σου μήνυμα βαρύ του κόσμου γεωσείστη. Είναι από τον αρχηγό θνητών και αθανάτων, τον Δία τον τρισμέγιστο που είναι χολωμένος που στις δικές του τις δουλειές παίρνεις πρωτοβουλίες. Φύγε προστάζει, απ` εδώ και σύρε στα πελάγη που κυβερνάς κι άλλος θεός δεν σ` ενοχλεί κανένας. Αν θέλεις είπε ότι μπορείς να πας και στα παλάτια του Όλυμπου και εκεί να βρεις τους άλλους αθανάτους. Αν παρακούσεις και βαλθείς εδώ να παραμείνεις μου είπε πως θαρθεί εδώ και θα σε τιμωρήσει με μια ποινή αβάσταχτη ακόμα και για σένα. Γνωρίζεις βέβαια καλά τη δύναμη του Δία πουναι πολύ ανώτερη από την εδική σου. Είναι αυτός πρωτότοκος (φέρτερος εἶναι καὶ γενεῇ πρότερος· Ο, 182) και αρχηγός απάντων κι όμως τολμάς να λες εσύ πως είσαι ισάξιος του».

Ο Ποσειδών χολώθηκε κι απάντησε αμέσως.

«Τι λόγια υπεφύαλα είπε ο αδελφός μου που είμαστε ομότιμοι κι όμως μ` υποτιμάει. Γνωρίζω την αξία του κι όλη τη δύναμη του όμως φοβέρες κι απειλές εγώ δε λογαριάζω. Τρεις γιοι εγενηθήκαμε από τη μάνα Ρέα και τον Τιτάνα τον τρανό τον Κρόνο τον πατέρα. Ο Δίας πρώτος, εγώ μετά, κι ο Άδης τελευταίος. Χωρίσαμε ισόμοιρα τον σύμπαντα τον κόσμο. Δίκαια τον μοιράσαμε με κλήρο μεταξύ μας. Εγώ πήρα τη θάλασσα με τους λευκούς αφρούς της, ο Άδης πήρε τα βαθιά ανήλιαγα σκοτάδια, τα μέρη που που δεν φαίνονται  μέσα στης γης τα σπλάχνα Ο Δίας πήρε ουρανό, σύννεφα και αιθέρα. Έμεινε χωρίς άρχοντα η γη μητέρα όλων, π` όλοι την μοιραζόμαστε μαζί με τους ανθρώπους. Κι ο Όλυμπος ο θεϊκός, βουνό των αθανάτων, δεν μπήκε εις την κλήρωση ανήκει στους θεούς του. Δε με φοβίζουνε εμέ τα λόγια τ` αδελφού μου εκεί να άρχει που μπορεί κι έχει δικό του κλήρο. Με απειλές και προσταγές δε θα με φοβερίσει δεν τον φοβάμαι να του πεις καλή μαντατοφόρε. ΟΙ απειλές κι οι προσβολές σίγουρα θα περνάνε στις κόρες και στ` αγόρια του που γέννησε εκείνος με τόσες όμορφες κυρές θνητές, θεές και άλλες. Αυτοί θα υπακούσουνε, εγώ δεν υπακούω».

Ο`, 200. Απάντηση του έδωσε η φτερωτή η Ίρις.

«Ω γεωσείστη Ποεσειδών με τη γαλάζια χαίτη, θέλεις αυτόν τον  λόγο σου να πάω εγώ στον Δία; Στρέψε τα λόγια σου θεέ, άρχοντα των υδάτων αφού το ξέρεις στρέφονται οι γνώμες των γενναίων. Οι Ερινύες βοηθούν πάντα τους πρωτοτόκους».

Τὸν δ' ἠμείβετ' ἔπειτα ποδήνεμος ὠκέα Ἶρις·
οὕτω γὰρ δή τοι γαιήοχε κυανοχαῖτα
τόνδε φέρω Διὶ μῦθον ἀπηνέα τε κρατερόν τε,
ἦ τι μεταστρέψεις; στρεπταὶ μέν τε φρένες ἐσθλῶν.
οἶσθ' ὡς πρεσβυτέροισιν Ἐρινύες αἰὲν ἕπονται.

Ο Ποσειδών απάντησε στην αγγελιοφόρο:

« Ίριδα φτερωτή θεά κόρη του μέγα Δία σωστά τα λόγια που μου λες αλλά μεγάλος πόνος μου βασανίζει την καρδιά κάθε στιγμή του χρόνου εμένα του ισότιμου κι ομόκληρου του Δία. Πάντα σε μένα άσχημα μιλά ο αδελφός μου, με θεωρεί κατώτερο και δε με λογαριάζει. Προς το παρόν θα συμφωνήσω μαζί του. Όμως εγώ, η Ήρα, η Αθηνά, ο Ερμής, ο Ήφαιστος έχουμε αποφασίσει να στηρίξουμε τους Έλληνες σ` αυτόν υον πόλεμο. Καλό θα είναι να μη σταθεί εμπόδιο στη νίκη των Ελλήνων γιατί όλοι εμείς θα τεθούμε απέναντι του με άσβεστο θυμό στην ψυχή μας για τη στάση του υπέρ των αδίκων Τρώων».

Ο Ποσειδών μετά απ` αυτά τα λόγια εκτέλεσε την εντολή του Δία και χάθηκε στα βάθη της θάλασσας στο υγρό βασίλειο του. Η απουσία του κοσμοσείστη έγινε αμέσως φανερή στους αντιμαχομένους.

Ο Ζευς επάνω στο βουνό, ο νεφεληγερέτης,  μίλησε στον τοξότη, τον Φοίβο τον Απόλλωνα, αγαπημένο γιο του: « Στον πάνοπλο (1) τον Έκτορα θέλω να πας Απόλλων και μήνυσε του πως εγώ σε στέλνω σε εκείνον. Πες του ότι ο Ποσειδών έφυγε από τη μάχη και γύρισε στα πέλαγα μετά από εντολή μου.
(1) κορυστής, -οῦ, ὁ, άνδρας με περικεφαλαία, οπλισμένος πολεμιστής.

Φοβήθηκε σαν άκουσε τα λόγια που του είπα και που του τα μετέφερε η αγγελιοφόρος, η Ίριδα η φτερωτή, αγαπημένη κόρη. Αν δεν  με άκουγε ο αψύς , ζηλιάρης αδελφός μου ο τσακωμός που θα `χαμε  παντού θα ακουγόταν  και θα `φτανε και στους  θεούς που `χω φυλακισμένους κάτω στα μαύρα Τάρταρα, στα σκοτεινά  μπουντρούμια στα βάθη  τα βαθύτερα στης γης τις χαραμάδες και έχουνε για αρχηγό τον κύρη μου τον Κρόνο. Απόλλωνα, ατρόμητε φύγε αμέσως τώρα και πάρε για παρέα σου την κροσσωτή μου αιγίδα και να την σείεις ισχυρά να τρέμουν οι Αργείοι, να φοβηθούν και να τραπούν σε άτακτη φευγάλα. Κάνε τον Έκτορα καλά και βάλτον εις τη μάχη και να τον έχεις δίπλα σου για να τον προστατεύεις από κοντάρια εχθρικά και βέλη του θανάτου. Δος του περίσσια δύναμη και θάρρος και κουράγιο να καταδιώξει τους εχθρούς Ελλήσποντο να φτάσουν.
Μετά Απόλλωνα θα αναλάβω εγώ με λόγο και με έργο, για να τελειώσω με τον δικό μου δίκαιο τρόπο αυτόν τον ατέλειωτο πόλεμο».

Ο Απόλλων πέταξε από την κορυφή της Ίδης,  σαν το γεράκι που σαρώνει όλες τις φάσες και όλα τα πουλιά  στο διάβα του. Έφτασε στον Έκτορα που είχε κάπως ανακτήσει τις δυνάμεις του και είχε σηκωθεί από το χώμα, είχε καθίσει και συνερχόταν με την φροντίδα του ύψιστου Δία που του χάρισε τη ζωή από το τρομερό κτύπημα του Αίαντα. Ο Απόλλων στάθηκε δίπλα στον Έκτορα και του είπε:

« Έκτορα γιατί βρίσκεσαι εδώ και όχι με τους άλλους; Αδύναμος μου φαίνεσαι. Είσαι τραυματισμένος;».

Απάντησε πολύ σιγά ο λοφοσείστης Έκτωρ:

Ο`, 250, « Ο Αίας με τραυμάτισε ω σεβαστέ θεέ μου, λιθάρι μου ριξε βαρύ. Κόντεψα να πεθάνω, ήταν μεγάλο κτύπημα μα οι θεοί με σώσαν».
Ο`, 252. Αμέσως του απάντησε ο φωτεινός Απόλλων:

« Μη νοιάζεσαι ω Έκτορα είμαι εδώ για σένα . Με έστειλε ο κύρης μου ο νεφεληγερέτης να σου συμπαραστέκομαι στον πόλεμο που δίνεις. Δώσε αμέσως διαταγή σε όλους τους ιππείς σου να εφορμήσουν με ορμή στων Αχαιών τα πλοία κι εγώ θ` ανοίξω την οδό , θα `μαι για σας μπροστάρης μέχρι που όλοι οι Αχαιοί να οπισθοχωρήσουν και σε μια άτακτη φυγή όλοι τους να τραπούνε».

Σαν άλογο πανίσχυρο που σπάει τα δεσμά του και χύνεται σαν αστραπή σε πράσινο λιβάδι ώσπου να φτάσει ποταμό να πιει να ξεδιψάσει από τα γάργαρα νερά που τρέχουν αφρισμένα. Κρατά ψηλά την κεφαλή, τη χαίτη του ανεμίζει και δροσισμένος, καθαρός τρέχει στο βοσκοτόπι. Έτσι πετούσε ατρόμητος προς τους ιππείς ο Έκτωρ. Μόλις τον είδαν σαν θεριό στη μάχη να ορμάει οι Αχαιοί φοβήθηκαν τους πάγωσε το αίμα και χάσανε το θάρρος τους και πίσω τραβηχτήκαν. Τους μίλησε να ψυχωθούν ο Ανδραμονίδης Θόας που όλοι τον θαυμάζανε σαν έριχνε το δόρυ.

« Τι βλέπουνε τα μάτια μου εδώ μπροστά μου τώρα; Όλοι νεκρό νομίζαμε τον Έκτορα τον μέγα μετά από το κτύπημα του Τελαμωνιάδη. Μα νάτος είναι εδώ μπροστά σαν άγριο θηρίο έτοιμος για τον πόλεμο, θάνατο να σκορπίσει. Σίγουρα τον βοήθησε ένας θεός μεγάλος, ίσως ο Δίας ο τρανός τον σήκωσε απ` το χώμα. Ας πάνε πίσω οι πιο πολλοί στα πλοία να βρεθούνε κι ας μείνει εδώ μια φάλαγγα μ` ακοντιστές σπουδαίους μήπως με πλήθος δόρατα κόψουμε την ορμή τους καθώς θα επιτίθενται οι Τρώες οι γενναίοι με τον μεγάλο αρχηγό Έκτορα Πριαμίδη».

1*. Αρχιτέκτων. Ιστορικός Αρχιτεκτονικής. Ιστορικός Τέχνης.
2*. Στην ευωδιά των γιαγιάδων: Κατίγκω, Ζουμπουλιά, Σταμούλα, Γιαννίτσα, Μαρίκα, Γιούλα, Αθηνιά, Αννίκα, Λενιώ, Κατίνα, Μαρία, Ρηνιώ, Βαγγελιώ, Βασιλεία, Γαρεφαλιά, Μαρία Χεληδονιά, Αλκμήνη, Στέλλα, Ελπίδα.