Στις 2 Ιουλίου του 1816 σε μια ακτή της δυτικής Αφρικής (σε ένα ναυάγιο-θρύλο το οποίο απαθανατίστηκε ζωγραφικά από τον Ζερικό που σόκαρε τόσο για τον μοντερνισμό του όσο και για τους αιχμηρούς πολιτικούς υπαινιγμούς) προσάραζε το γαλλικό καράβι με το «προφητικό» όνομα «Μέδουσα», το μυθολογικό πλάσμα που με το «γοργόνειο» κεφάλι του πέτρωνε όσους το κοιτούσαν.
Επειδή ήταν αδύνατο να σωθούν όλοι οι επιβαίνοντες, οι 150 πιο αδύναμοι αφέθηκαν στη μοίρα τους. Η κάθοδος στην κόλαση είχε αρχίσει. Σύντομα, οι τραυματίες και οι άρρωστοι ρίχτηκαν στη θάλασσα, για εξοικονόμηση των ελάχιστων εφοδίων. Λίγο αργότερα κάποιοι έγιναν τροφή για τους δυνατότερους. Μόνο 10 επιβίωσαν τελικά. Η ιστορία του πλοίου «Μέδουσα» δημιούργησε ένα από τα πιο μακάβρια τραγούδια που έχουν γραφτεί ποτέ.
Το «Ηταν ένα μικρό καράβι», που κάτω από τη χαρούμενη μουσική του (χαρούμενη και υπνωτιστική όσο και η πολύχρωμη εποχή της υπερτεχνολογικής προσομοίωσης όπου ακόμη κι ο θάνατος μοιάζει με video game) μιλά για την κτηνωδία. Μιλά για τη θυσία του αδύναμου διαφορετικού. Αλλά η λέμβος του «Μέδουσα» δημιούργησε και κάτι πιο σημαντικό: έναν συμβολισμό όπου περιγράφεται η ιστορία του πλανήτη και κάθε τόπου όταν τα πράγματα ζορίζουν, σε δύο γραμμές.
Το «άνθρωπος στη θάλασσα», μια προαιώνια αξία που (αν και στην πράξη αμφισβητήθηκε συχνά) κατακτήθηκε μαζί με την εκτίμηση της ζωής της «μονάδας», καταλύθηκε με απίστευτο τρόπο με θύμα έναν διαφορετικό συμπολίτη μας, από υπαλλήλους μιας εταιρείας που, σύμφωνα με καταγγελίες της ΠΕΜΕΝ, εδώ και χρόνια κάνει, όπως και άλλες, μείωση των οργανικών συνθέσεων εν μέσω ανταγωνισμού «απόδοσης» στα καράβια της εις βάρος της ασφάλειας εργαζομένων κι επιβατών.
Ατιμώρητη, όπως συχνά το εφοπλιστικό κεφάλαιο στην Ελλάδα, γεγονός που συμβάλλει στην αίσθηση του δυνατού σε ανώτερα και ανώτατα στελέχη της και θυμίζει τη σπουδαία κατακλείδα του Π. Φρέιρε «Η χειραγώγηση, όπως και η κατάκτηση των “στόχων” που εξυπηρετεί, προσπαθεί να αναισθητοποιήσει τους ανθρώπους έτσι ώστε να μη σκέφτονται. Οι καταπιεσμένοι, έχοντας εσωτερικεύσει την εικόνα του καταπιεστή, θέλουν να νιώθουν σημαντικοί ομοιάζοντας μαζί του, λατρεύουν το μοτίβο, φοβούνται την ελευθερία».
Ο «Ελληνας καπετάνιος» που πέταξε πριν από χρόνια μετανάστες στα ίδια νερά με τη «Μέδουσα», ενώ γύρω χόρευαν καρχαρίες, αποτελεί υπενθύμιση πως ακόμη και σε χώρα με φωτεινή ναυτική παράδοση, το σκοτάδι προχωρά καταπίνοντας αρχικά άλλους κι ύστερα λίγο πιο όμοιους με μας. Πάντοτε, όμως, «άλλους».
Σε εποχή που πλημμύρες διαδέχονται πυρκαγιές, αφού η φύση και τα πλάσματά της έχουν ανοικειοποιηθεί ως «άλλοι» στον μέγιστο βαθμό για το κέρδος, ο Αντώνης Καργιώτης, ακόμη και με εισιτήριο, ακόμη κι έχοντας ανέβει στην μπουκαπόρτα πριν καν σηκωθεί, βρήκε τραγικό θάνατο από τη θαλάσσια δίνη που δημιούργησαν οι προπέλες του καραβιού, καθώς δεν θεωρήθηκε «αρκετός» για να ξαναμπεί, για να καθυστερήσει(;) τον απόπλου, για να δικαιούται ένα σωσίβιο. Αλλά η αληθινή τραγωδία είναι αυτή μιας κοινωνίας που έχει πια πετρώσει μπρος στην ασχήμια του πολυπλόκαμου τέρατος που ήταν κάποτε γοργόνα.
Η efsyn.gr θεωρεί αυτονόητο ότι οι αναγνώστες της έχουν το δικαίωμα του σχολιασμού, της κριτικής και της ελεύθερης έκφρασης και επιδιώκει την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Διευκρινίζουμε όμως ότι δεν θέλουμε ο χώρος σχολιασμού της ιστοσελίδας να μετατραπεί σε μια αρένα απαξίωσης και κανιβαλισμού προσώπων και θεσμών. Για τον λόγο αυτόν δεν δημοσιεύουμε σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού ή σεξιστικού περιεχομένου. Επίσης, και σύμφωνα με τις αρχές της Εφημερίδας των Συντακτών, διατηρούμε ανοιχτό το μέτωπο απέναντι στον φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, επιφυλασσόμαστε του δικαιώματός μας να μην δημοσιεύουμε ανάλογα σχόλια.
Σε όσες περιπτώσεις κρίνουμε αναγκαίο, απαντάμε στα σχόλιά σας, επιδιώκοντας έναν ειλικρινή και καλόπιστο διάλογο.
Η efsyn.gr δεν δημοσιεύει σχόλια γραμμένα σε Greeklish.
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας