Διαβάζοντας για την έκρηξη στην αποθήκη πυρομαχικών της 111 ΠΜ Νέας Αγχιάλου, ειλικρινά, αναρωτιόμουν αν σωστά καταλάβαινα την είδηση. Δυσκολευόμουν να πιστέψω πώς μια -όχι σπάνια το καλοκαίρι στην Ελλάδα- πυρκαγιά έφτασε μέχρι την αποθήκη και προκάλεσε σειρά εκρήξεων. Και ένας λόγος που μου φαινόταν απίστευτο κάτι τέτοιο ήταν η προσωπική μου στρατιωτική εμπειρία.
Οχι, δεν τυγχάνω απόστρατος ανώτατος αξιωματικός. Απλός στρατιώτης ήμουνα, εδώ και σχεδόν σαράντα χρόνια. Ετυχε όμως να υπηρετήσω και σε Προκεχωρημένη Αποθήκη Πυρομαχικών (ΠΑΠ εν συντομία, που τη λέγαμε... pub οι φαντάροι χαριτολογώντας). Θυμάμαι, λοιπόν, πεντακάθαρα πως, με το που κόντευε καλοκαίρι, το «ξυρίζαμε» το στρατόπεδο και την εξωτερική περίμετρό του, έτσι ώστε –αν ξέσπαγε πυρκαγιά στην περιοχή– να έβρισκε σκέτο χώμα και να μην είχε κανέναν τρόπο να φτάσει στις αποθήκες.
Αναφέρομαι στη γνωστή σε όλους τους φαντάρους «αποψίλωση» (για κάποιους υπαξιωματικούς, που δεν ήταν και... φιλόλογοι, «αποξήλωση»). Με κάποια εργαλεία ή και χωρίς, με τα χέρια μας μόνο, δεν αφήναμε ξερό χόρτο ούτε για δείγμα, σε μεγάλη απόσταση από τις αποθήκες. Δεν το απολαμβάναμε. Κουραστική δουλειά ήταν και κάτω απ’ τον καυτό ήλιο.
Καταλαβαίναμε, όμως, πόσο απαραίτητη ήταν. Πολύ πιο απαραίτητη από πολλές άλλες «υπηρεσίες» (βλ. αγγαρείες) που μας έβαζαν να κάνουμε. Καταλαβαίναμε ότι με τον κόπο μας και την «αποξήλωση» μπορεί και να σώζαμε ζωές. Δεν είναι παιχνίδι τα πυρομαχικά. Τουλάχιστον συμβάλλαμε στη δημιουργία συνθηκών ασφαλείας για τους υπηρετούντες, τους περιοίκους, τους περαστικούς. Και θυμάμαι κάποιους αξιωματικούς που εμπράκτως υπογράμμιζαν τη χρησιμότητα της δουλειάς μας, κερνώντας μας –στο τέλος– φραπέ και αναψυκτικά ή, κατ’ εξαίρεση και ανεπισήμως, επιτρέποντάς μας να βρέξουμε τα πόδια μας στην κοντινή παραλία.
Δεν έτρεφα ποτέ καμιά συμπάθεια για τη στρατιωτική ζωή. Αντιμιλιταριστής μέχρι το κόκαλο. Είχα την εντύπωση όμως (και από τη θητεία μου, αργότερα, σε επιτελείο) ότι οι Ενοπλες Δυνάμεις ήταν από τα πιο οργανωμένα τμήματα του Δημοσίου. Αφήνω στην άκρη το τι και ποιους πραγματικά υπηρετούν. Αναφέρομαι στην ύπαρξη πολύ συγκεκριμένου συστήματος και «αυτόματων» διαδικασιών (πρωτοκόλλων), ώστε η «μηχανή» να δουλεύει συνεχώς με επάρκεια και, σε περίπτωση ανάγκης, να φορτσάρει με σχετική άνεση.
Δεν ξέρω αν «έγινα άντρας» με τη θητεία μου. Παρά το μάταιο που η υποχρεωτικότητά της με έκανε να νιώθω όμως, ας πούμε ότι πήρα κάνα-δυο πράγματα απ’ αυτήν. Σχετικά με την οργανωτικότητα που ήταν ανάγκη να υπάρχει συγκεκριμένα. Είτε όταν συντάσσαμε έγγραφα και, στην προ πληροφορικής εποχή, βρίσκαμε (στους φοριαμούς) το ιστορικό συναφών υποθέσεων, για να κάνουμε σχετικές αναφορές, επειδή υπήρχε ξεκάθαρη, συστηματική, οργανωμένη κωδικοποίηση και αρχειοθέτηση. Είτε όταν κάναμε την υποχρεωτική, από τις συνθήκες και όχι μόνο βάσει διαταγών, «αποξήλωση» στην... pub.
Δεν ξέρω τι στο καλό (στο κακό, μάλλον) συνέβη στη Νέα Αγχίαλο. Μακριά από μένα οι δίκες μέσω των ΜΜΕ. Ακόμη και στην αντιπαθέστατη κυβέρνηση του αντιπαθέστατου Μητσοτάκη δεν ξέρω αν πρέπει να ρίξω ευθύνες για τη συγκεκριμένη παράλειψη λήψης των στοιχειωδών και αυτονόητων μέτρων πυρασφάλειας σ’ ένα στρατόπεδο με αποθήκες πυρομαχικών. Και δεν μου λέει τίποτα η ανακοίνωση ότι δεν κινδύνευσαν άνθρωποι από την έκρηξη. Πάλι καλά, φυσικά, αλλά μάλλον από τύχη έγινε αυτό και όχι από κάποια τρομερή οργάνωση. Η οποία, αν υπήρχε, θα είχε σταματήσει τη φωτιά έξω από την περίφραξη του στρατοπέδου, ώστε μία από τις σημαντικότερες μονάδες της χώρας να μη βρίσκεται στη δημοσιότητα με τέτοιο αρνητικό τρόπο.
Μας φταίνε οι... Ντούρκοι, κατά τα άλλα. Αυτοί βάζουν τις φωτιές (και στην Ιταλία και την Ισπανία, φαντάζομαι, αφού κι εκεί καίγονταν τις ίδιες μέρες). Οι Ελληνες δεν μπορεί να φταίνε, αφού δουλειά τους είναι να πετάνε τα αμερικάνικα αεροπλάνα πάνω απ’ το Αιγαίο, για να αναχαιτίσουν τα άλλα αμερικάνικα αεροπλάνα (αυτό πώς σας φαίνεται πάλι;), των απέναντι, που είναι οι οχτροί (είναι, όμως, και σύμμαχοι στο ΝΑΤΟ).
Το τράβηξα μακριά, όμως. Και αφού δεν τυγχάνω ειδήμων ούτε σε στρατιωτικά ούτε σε περιβαλλοντικά ζητήματα, ας σταματήσω κάπου εδώ. Με τις απορίες μου να παραμένουν. Και με τις ευθύνες να επιβάλλεται να αναζητηθούν. Στον κακό μας τον καιρό; Στη «δημοσιοϋπαλληλική» (με όλο τον σεβασμό στους ευσυνείδητους κρατικούς λειτουργούς) νοοτροπία; Στους (εκλεγμένους, τρομάρα μας) ταγούς μας, που επενδύουν σε συστήματα παρακολούθησης του εσωτερικού εχθρού, αλλά όχι σε συστήματα ασφαλείας των τρένων; Κάπου, τέλος πάντων, επιβάλλεται να γίνει μια «αποξήλωση». Για λόγους ασφαλείας. Μπας και δεν ξανακαούν τα... μπατζάκια μας.
* Διδάσκων Πανεπιστημίου Λέστερ
Η efsyn.gr θεωρεί αυτονόητο ότι οι αναγνώστες της έχουν το δικαίωμα του σχολιασμού, της κριτικής και της ελεύθερης έκφρασης και επιδιώκει την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Διευκρινίζουμε όμως ότι δεν θέλουμε ο χώρος σχολιασμού της ιστοσελίδας να μετατραπεί σε μια αρένα απαξίωσης και κανιβαλισμού προσώπων και θεσμών. Για τον λόγο αυτόν δεν δημοσιεύουμε σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού ή σεξιστικού περιεχομένου. Επίσης, και σύμφωνα με τις αρχές της Εφημερίδας των Συντακτών, διατηρούμε ανοιχτό το μέτωπο απέναντι στον φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, επιφυλασσόμαστε του δικαιώματός μας να μην δημοσιεύουμε ανάλογα σχόλια.
Σε όσες περιπτώσεις κρίνουμε αναγκαίο, απαντάμε στα σχόλιά σας, επιδιώκοντας έναν ειλικρινή και καλόπιστο διάλογο.
Η efsyn.gr δεν δημοσιεύει σχόλια γραμμένα σε Greeklish.
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας