«Πού θάψατε τη γυναίκα μου;» Ηταν τα πρώτα λόγια, δυνατά σαν χαστούκι, ενός ναυαγού πρόσφυγα στην Κάρυστο, είκοσι χρόνια πριν. Ηταν ο τελευταίος ναυαγός που έβλεπα ως δικηγόρος οργάνωσης στο πλαίσιο αποστολής με σκοπό τη νομική του αρωγή. Περίμενα από κείνον ό,τι ρωτούσαν όλοι οι προηγούμενοι άντρες ναυαγοί: «Πότε θα βγάλω χαρτιά, τι θα κάνω στην Ελλάδα;». Και ακολούθησε η δεύτερη ερώτησή του: «Την έπλυναν με κρασί, της έβαλαν σάβανο, τη μοιρολόγησαν;». Οσο κι αν το έψαξα, ποτέ δεν βρέθηκε έστω το σημείο ταφής της.
Το πιο πιθανό, μου είπαν από το Λιμεναρχείο, ήταν να είχε ταφεί κάπου στο νεκροταφείο της Χαλκίδας, χωρίς μνήμα, χωρίς ένδειξη, χωρίς τιμές. Τον ξαναείδα τυχαία στην Αθήνα, στην Πανεπιστημίου, κάμποσες μέρες αργότερα, με άλλους συμπατριώτες του. Με ρώτησε, το ίδιο χαροκαμένος, τα ίδια πράγματα, στα γαλλικά του Mαγκρέμπ. Δεν πέρασε ποτέ από το γραφείο της οργάνωσης για βοήθεια. Θεωρούσε τον εαυτό του υπαίτιο που πήρε τη γυναίκα του μαζί του με σκοπό να κάνει παιδί με τη βοήθεια των γιατρών. Η πεθερά της τής έλεγε «γυναίκα χωρίς παιδιά, δέντρο χωρίς καρπούς».
Τώρα που η Πύλος δεν είναι πλέον είδηση, δεν βρίσκω καμία αναφορά για τους νεκρούς της, πέραν των όσων ειπώθηκαν για ταυτοποίηση στο νεκροταφείο του Σχιστού. Σκέφτομαι τα καθημερινά ναυάγια, τους πνιγμούς και τους θανάτους στον Εβρο και στα ορεινά σύνορα. Τους συγγενείς, που έρχονταν στην οργάνωση όπου δούλευα, με φωτογραφίες των αγαπημένων τους προσώπων που χάθηκαν και δεν βρέθηκαν ποτέ.
Πού είναι αυτή η κοινότητα των ανθρώπων που θα τους κλάψει, θα τους πλύνει, θα τους ψάλει και θα τους τιμήσει, όπως αξίζει στους νεκρούς; Ακόμα και για τους εχθρούς στην αρχαιότητα –και όχι μόνον– η ταφή με τιμές ήταν δεδομένη. Ακουγα συχνά-πυκνά ανατριχιαστικούς χαρακτηρισμούς στην τηλεόραση γι’ αυτούς, άταφους ακόμα, και σκεφτόμουν την αντίστιξη με τις καθημερινές τότε ανταποκρίσεις των εξοδίων ακουλουθιών των σκοτωμένων στα Τέμπη.
Πού είναι αυτή η κοινότητα που θα συμπαρασταθεί στους θλιμμένους, στους ζωντανούς; Αυτούς που βλέπω καθημερινά, αποστερημένους από κάθε ίχνος αξιοπρέπειας, θύματα βίας σε «κέντρα υποδοχής» ή άστεγους στους δρόμους, ζωντανούς-νεκρούς; Πού είναι αυτή η κοινότητα, με τους πανάρχαιους εθιμικούς κώδικες, κοινούς σε όλες τις ανθρώπινες κοινωνίες, που θα συνδεθεί μεταξύ της και θα πράξει αυτά που την ενώνουν από τότε που υπάρχει; Την τιμή στους νεκρούς, την αξιοπρέπεια στους ζωντανούς.
Η efsyn.gr θεωρεί αυτονόητο ότι οι αναγνώστες της έχουν το δικαίωμα του σχολιασμού, της κριτικής και της ελεύθερης έκφρασης και επιδιώκει την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Διευκρινίζουμε όμως ότι δεν θέλουμε ο χώρος σχολιασμού της ιστοσελίδας να μετατραπεί σε μια αρένα απαξίωσης και κανιβαλισμού προσώπων και θεσμών. Για τον λόγο αυτόν δεν δημοσιεύουμε σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού ή σεξιστικού περιεχομένου. Επίσης, και σύμφωνα με τις αρχές της Εφημερίδας των Συντακτών, διατηρούμε ανοιχτό το μέτωπο απέναντι στον φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, επιφυλασσόμαστε του δικαιώματός μας να μην δημοσιεύουμε ανάλογα σχόλια.
Σε όσες περιπτώσεις κρίνουμε αναγκαίο, απαντάμε στα σχόλιά σας, επιδιώκοντας έναν ειλικρινή και καλόπιστο διάλογο.
Η efsyn.gr δεν δημοσιεύει σχόλια γραμμένα σε Greeklish.
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας