Εμβόλιμος λαός και παραπέτασμα

Το καθεστώς ή το σύστημα Μητσοτάκη, παρά το βάρος των αποτυχιών, των ανομημάτων, των εγκλημάτων, άντεξε και δεν κατακρημνίσθηκε, όπως θα απαιτούσε ο δημοκρατικός ορθολογισμός ή η ορθή κρίση κατά τον Σπένσερ («Δοκίμιο Κοινωνιολογίας»), τον Μοντεσκιέ («Το πνεύμα του νόμου») ή τον Ρουσό («Το κοινωνικό συμβόλαιο»).

Το απόρθητο, όπως αποδεικνύεται, σύστημα εξουσίας, το σύστημα δηλαδή ισχύος, πλούτου, προνομίων, βαθύτατου κράτους, τμημάτων της Δικαιοσύνης, αστυνομίας και μιντιακής προπαγάνδας και στρέβλωσης έχτισε και δημιούργησε ένα «σιδηρούν παραπέτασμα» γύρω από το καθεστώς Μητσοτάκη. Η χώρα είχε και έχει κυβέρνηση του παραπετάσματος.

Ενα τέτοιο σύστημα αντιμετωπίζεται μόνο με πάνδημη λαϊκή κινητοποίηση. Ενας εμβόλιμος λαός σε εξέγερση ανατρέπει τα συστημικά και καθεστωτικά δεδομένα. Την ιστορική διετία 1965-1967 ήταν τέτοια η οργή, η ορμή και το πάθος των δημοκρατικών πολιτών, ώστε το τότε επίσης πανίσχυρο σύστημα εξουσίας, κάτω από φόβο και τρόμο μέσα και έξω, παράβλεψε τις θεμελιώδεις συνταγματικές αρχές της δημοκρατίας δυτικού τύπου και επέβαλε ανοικτά στρατιωτική δικτατορία.

Ο ΣΥΡΙΖΑ-Π.Σ. υποτίμησε σχετικά το σιδηρόφρακτο σύστημα των πολλαπλών εξουσιαστικών παραγόντων. Οι κομματικές οργανώσεις και οι πυρήνες του των 150 χιλιάδων μελών, που πριν από έναν χρόνο προχωρούσαν θριαμβευτικά στην εκλογή του Αλέξη Τσίπρα και της Κεντρικής Επιτροπής, δεν απλώθηκαν επαρκώς σε όλη τη χώρα, δεν «κατέλαβαν» τη χώρα, δεν ενημέρωσαν σπίτι σπίτι τους πολίτες και δεν τους κινητοποίησαν σε δημοκρατική και αγωνιστική διέγερση (βλέπε και Τάσο Παππά, «Νέος κύκλος με πολλές παγίδες», «Εφ.Συν.», 27.6.2023).

Οι αδυναμίες του ΣΥΡΙΖΑ ως αναμφισβήτητου κόμματος εξουσίας στις «συλλογικότητες που επηρεάζουν τμήματα της κοινωνίας» (Τάσος Παππάς) προσδιορίζουν ίσως αρνητικά τις προσβάσιμες και κινηματικές δυνατότητες στον λαϊκό χώρο.

Στις φοιτητικές γραμμές θα πρέπει ο ΣΥΡΙΖΑ να πείσει και να κηρύξει την αντίσταση της νεολαίας, μέχρις εσχάτων, στο νέο ολοκληρωτικό, ολιγαρχικό και αυταρχικό σύστημα διοίκησης των ΑΕΙ. Η δημοκρατία, ο δικαιωματισμός και η διακίνηση των ιδεών στα Πανεπιστήμια δημιουργούν το απαραίτητο υπόβαθρο διδασκαλίας και επιστημονικής έρευνας.

Στο συνδικαλιστικό κίνημα ο ΣΥΡΙΖΑ θα πρέπει να επανεξετάσει και να επαναφέρει το αίτημα για ευρύτατη συμμετοχή των εργαζομένων στη διοίκηση των δημόσιων, των ημιδημόσιων, αλλά και των μεγάλων ιδιωτικών επιχειρήσεων. Ο εργαζόμενος όχι μόνον ψηφοφόρος, φορέας αιτημάτων, απεργός, αλλά και κυρίαρχος συμμέτοχος. Ιδιαίτερη μέριμνα και για τον αγροτικό συνδικαλισμό και τη συμμετοχή των αγροτών.

Μπροστά στις περιφερειακές και δημοτικές εκλογές, πρόσκληση στα κόμματα της δημοκρατικής και προοδευτικής Αριστεράς εντός και εκτός Βουλής (ΠΑΣΟΚ, ΚΚΕ, ΜέΡΑ25, ΑΝΤΑΡΣΥΑ, κ.λπ.), από τον έχοντα την εκλογική πρωτοκαθεδρία ΣΥΡΙΖΑ, χωρίς ηγεμονισμούς, για την πρόταση ως κοινών υποψηφίων με προσώπων με ιδιαίτερο κύρος στις τοπικές κοινωνίες και στα λαϊκά στρώματα. Το ΚΚΕ ας θυμηθεί την κομματική συμπεριφορά του σε αντίστοιχες εκλογές υπό την ηγεσία του αείμνηστου Χαρίλαου Φλωράκη.

Μπροστά επίσης στις εσωκομματικές διαδικασίες στον ΣΥΡΙΖΑ, μετά την παραίτηση του ιστορικού ηγέτη του, απαρέγκλιτη τήρηση των καταστατικών, δημοκρατικών, θεμελιωδών αρχών. Τήρηση μέχρι κεραίας, χωρίς εξαιρέσεις, Τα μέλη, παρόντα. Ως όρος ακατάβλητης ενότητας.

Τέλος, μπροστά στις δημόσιες Υγεία και Παιδεία που χάνονται στον γαλάζιο, μαύρο και φαιό ορίζοντα, μπροστά στους λίγους πλούσιους που σίγουρα θα γίνουν πλουσιότεροι και στους πολλούς μεσαίους και αδύναμους που σίγουρα θα γίνουν φτωχότεροι, πανδημοκρατικό μέτωπο κινητοποίησης, αντίστασης, σύγκρουσης και τελικής νίκης.

Αν και ιστορικά δημοκρατικοί λαοί έχουν ψηφίσει και Μουσολίνι, και Χίτλερ, και Φραντς Γιόζεφ Στράους, και Τραμπ, και Μπολσονάρο, και Ορμπαν, και Λεπέν, και Θάτσερ, μετά από κάποιο διάστημα επέστρεψαν νικητές, εδραίωσαν και διεύρυναν τις πολιτικές και κοινωνικές κατακτήσεις τους.