Η Ροδόπη είναι μακριά από την Αθήνα.
Οσο μακριά μπορεί να είναι κάτι στην Ελλάδα.
Κι όμως, η απόσταση είναι αισθητή.
Το καταλαβαίνεις αυτό πριν καν ξεκινήσεις. Οι επιβάτες στο ΚΤΕΛ για Κομοτηνή δεν μοιάζουν με τους επιβάτες για Καλαμάτα, ούτε με τους επιβάτες για Βόλο· ούτε καν με τους επιβάτες για Θεσσαλονίκη. Είναι επιβάτες προετοιμασμένοι για ένα μεγάλο ταξίδι.
Ή μάλλον έτσι έμοιαζα εγώ.
Πρώτη φορά στη Ροδόπη. Δικαστική αντιπρόσωπος στις εκλογές της 21ης Μαΐου, σ’ ένα χωριό λίγο βορειότερα της Κομοτηνής.
Εφτασα νωρίς το πρωί του Σαββάτου.
«Είμαστε φιλόξενοι εδώ, δεν θα έχετε κανένα πρόβλημα», μου είχε πει λίγες μέρες πριν στο τηλέφωνο η υπάλληλος από την Περιφέρεια Ανατολικής Μακεδονίας και Θράκης.
Και είχε δίκιο.
Από το προσωπικό του ξενοδοχείου μέχρι τη γραμματέα της Εφορευτικής Επιτροπής και από τον οδηγό του ταξί μέχρι τον σερβιτόρο που έδινε δώρο στους Αθηναίους επισκέπτες πακετάκια καφέ από το διπλανό καφεκοπτείο.
Μα πάνω απ’ όλα, αξίζει να γραφτούν μερικές γραμμές γι’ αυτό το «απρόβλεπτο εκλογικό σώμα», τους «ψηφοφόρους» στην κομματική γλώσσα ή –στην περίπτωση του εκλογικού τμήματος του οποίου ήμουν υπεύθυνη– τον «αμιγή ισλαμικό πληθυσμό».
«Θα μπερδευτείς με τα ονόματα», με είχε προειδοποιήσει κάποιος.
Κι όμως, κάτι τέτοιο δεν συνέβη. Ακόμη κι αν δεν ήμουν εξοικειωμένη με τα ονόματα που συνηθίζονται σε μουσουλμανικούς πληθυσμούς, οι εκλογείς ήταν κάτι παραπάνω από πρόθυμοι να περιμένουν να τους εντοπίσουμε στον εκλογικό κατάλογο, να μας εξηγήσουν ότι ο επόμενος είναι κι αυτός μέλος της οικογένειάς τους και «κάπου εκεί γύρω να ψάξουμε» και όλοι μα όλοι φεύγοντας να δίνουν την υπέροχη ευχή: «Καλή Ευκολία».
Χωρίς ίχνος δουλοπρέπειας, οι εκλογείς της Ροδόπης προσέφεραν αυτό που αποτυγχάνουν να τους δείξουν οι Αρχές αυτής της χώρας: σεβασμό.
Η Ροδόπη μπήκε εκ νέου στον χάρτη εξαιτίας ενός χρώματος. Αυτό το κόκκινο –ή ροζ, όπως επιμένουν κάποιοι– η μοναδική «παραφωνία» σε μια Ελλάδα που είναι «όλη μπλε».
Αν δεν ήταν αυτό, οι κάτοικοι αυτού του απομακρυσμένου από την Αθήνα νομού θα παρέμεναν πιθανότατα ξεχασμένοι. Αυτοί όμως είχαν ένα μήνυμα να μεταδώσουν στην κάλπη. Αφησαν τα χωράφια για να έρθουν να ψηφίσουν, περίμεναν να τελειώσει η μεσημεριανή προσευχή και μαζί με την υπόλοιπη οικογένεια ήρθαν με αργά ή γρήγορα βήματα, αναλόγως της ηλικίας και της εκλογικής τους «εμπειρίας», για να δείξουν την εμπιστοσύνη τους στη δημοκρατική διαδικασία.
Δεν σκοπεύω να κρίνω το εκλογικό αποτέλεσμα, γιατί βρέθηκα στη Ροδόπη με την ιδιότητα του αντιπροσώπου της δικαστικής αρχής. Είναι όμως εμφανές ότι αυτοί οι άνθρωποι, Ελληνες πολίτες, όπως ανέγραφαν και οι ταυτότητές τους, ένιωθαν ότι πριν από κάποια χρόνια κάποιος τους θυμήθηκε. Οχι για να τους… μαλώσει, αλλά για να τους συμπεριλάβει σε μια χώρα που είναι και δική τους.
Η efsyn.gr θεωρεί αυτονόητο ότι οι αναγνώστες της έχουν το δικαίωμα του σχολιασμού, της κριτικής και της ελεύθερης έκφρασης και επιδιώκει την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Διευκρινίζουμε όμως ότι δεν θέλουμε ο χώρος σχολιασμού της ιστοσελίδας να μετατραπεί σε μια αρένα απαξίωσης και κανιβαλισμού προσώπων και θεσμών. Για τον λόγο αυτόν δεν δημοσιεύουμε σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού ή σεξιστικού περιεχομένου. Επίσης, και σύμφωνα με τις αρχές της Εφημερίδας των Συντακτών, διατηρούμε ανοιχτό το μέτωπο απέναντι στον φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, επιφυλασσόμαστε του δικαιώματός μας να μην δημοσιεύουμε ανάλογα σχόλια.
Σε όσες περιπτώσεις κρίνουμε αναγκαίο, απαντάμε στα σχόλιά σας, επιδιώκοντας έναν ειλικρινή και καλόπιστο διάλογο.
Η efsyn.gr δεν δημοσιεύει σχόλια γραμμένα σε Greeklish.
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας