Απόσπασμα από την εξωτερίκευση της συνεχιζόμενης μελαγχολίας ενός αναποφάσιστου

Καθένας από εμάς - για όλους μας ισχύει αυτό - έχει μια τάση να εκφράζεται με τον δικό του τρόπο. Είτε αυτό λέγεται «γλώσσα του σώματος», είτε «χρήση της γλώσσας» - με την ευκαιρία, η κόρη με αποκάλεσε πρόσφατα «παλτό», για την ακρίβεια μου είπε «αυτά που λες και κάνεις είναι ακριβώς τα ίδια με αυτά που κάνουν τα παλτά», όταν μου «σέρβιρε» την «μεταγλώττιση», «γλωσσική μετάγγιση» θα το ονόμαζα, χρειάστηκα χρόνο για να ισορροπήσω με την λεκτική κατραπακιά που δέχτηκα.

Εν πάσει περιπτώσει. Καθένας μας έχει την τάση να κάνει κάτι σαν χόμπι, από το θεατρικό ερασιτεχνικό σανίδι, την ζωγραφική, τον αθλητισμό, την πεζοπορία, την (αγαπημένη μου) ιστιοπλοΐα και πάει λέγοντας.

Μου αρέσει να γράφω που και που. Είναι σαν κάποιες ίνες ψυχής που εναποθέτει ο καθένας μας κάπου αλλού. Για άλλους μπορεί να είναι ,ένα ποίημα. Μεταβαλλόμενα ανάλογα με τις στιγμές και τις συνθήκες που τα διαβάζεις. Συνήθως δεν είναι ολόκληρο το ποίημα. Μονάχα ένας στίχος ή μία λέξη. Δηλαδή, μια ίνα ψυχής που την παίρνεις και την τοποθετηθείς ανάμεσα στις άλλες, που έχεις ήδη τοποθετήσει με αφορμή οποιοδήποτε άλλο ερέθισμα της καθημερινότητάς μας. Αυτό είναι που κάνουμε συνέχεια: παίρνουμε και ξαναπαίρνουμε ίνες ψυχής και τις τοποθετούμε τη μία δίπλα στην άλλη. Και αντίστροφα εναποθέτουμε στους άλλους κάποιες από τις δικές μας.

Άλλες συγκρούονται με τις παλαιότερες κι άλλες συμπορεύονται αρμονικά. Κάπως έτσι πρέπει να είναι άλλωστε και η ψυχή: Κάτι περίπου σαν την άρπα και το μουσικό που κάθεται πίσω της.

Κάπως έτσι όλοι ανταλλάσσουμε τα μηνύματά μας σαν να είναι ίνες ψυχών. Νομίζω.

Όταν έγινε το δυστύχημα, το συλλογικό σοκ, μας συμπεριέλαβε όλους. Όλοι ζούμε κάτω από την σκιά του. Μπορεί να είναι πολλά και σημαντικά τα προβλήματα της καθημερινότητας που τρέχει, αλλά αυτό που έγινε στα Τέμπη ήταν σαν μια πισώπλατη μαχαιριά στην συλλογική πλάτη, εμένα προσωπικά μου άφησε κάτι σαν ένα πρόσθετο καμπούριασμα στην πλάτη, κι από τότε υπήρξε μια αποκοπή από την γραφή. Ήμουν στον Πορτογαλία, τότε.

Πρόσφατα ξαναβρέθηκα εκεί στο πανέμορφο Πόρτο που σφύζει από μουσικές του δρόμου, και καθώς ετοιμαζόμουν να επιστρέψω στην Ελλάδα μου «βγήκε» ένα μικρό κείμενο που δημοσιεύθηκε σε ένα άλλο MME , με το οποίο επίσης συνεργάζομαι.

Το αρχικό κείμενο με τίτλο «Απόσπασμα από την εξωτερίκευση της μελαγχολίας ενός αναποφάσιστου» ήταν το παρακάτω:

  Τι να ψηφίσω;

Τι να αψηφήσω;

Τι πίσω μου να αφήσω;

Ιδού οι απορίες να ξεπετάγονται κι όσο πλησιάζει η ώρα της κάλπης και της συμμετοχής στην εκλογική διαδικασία να ξεδιπλώνονται τα ερωτηματικά, ή μήπως να επιλέξω την διαφυγή σαν την μαντινάδα εκείνη της νιότης μας ;

Έχουν αλλάξει οι εποχές από τότε, εμπειρίες προστέθηκαν, ελπίδες διαψεύσθηκαν, βεβαιότητες κατέρρευσαν, όνειρα πήγαν κι ήρθαν, άλλα χάθηκαν σαν τις μποτίλιες με τα μηνύματα στα πελάγη, άλλα σκοντάψαν σε δύσβατα μονοπάτια της ζωής, κι άλλα πάλι χαρήκανε το φως της μέρας.

Το λοιπόν;

Αουντουαντάρια;

Πολύ φοβάμαι πως για μια άλλη φορά, δεν θα πραγματοποιηθεί το όνειρο εκείνο που έταζε πως "όσα δηλώσαν και δεν τα δώσαν όλα θα εκπληρωθούν".

Να κάπως έτσι.

Στην συνέχεια η πολύ ενδιαφέρουσα δημόσια παρέμβαση του Γεράσιμου Μοσχονά, μου πρόσφερε την δυνατότητα να επεκτείνω το κείμενο ως ακολούθως :

Κι αν ψάξει κανείς πιο βαθιά,  ας καταφύγει στον μαγευτικό λόγο – γραπτό και προφορικό του Γεράσιμου Μοσχονά – δεν χρειάζεται συστάσεις, τον μειλίχιο λόγο του, θα τον απολαύσετε το βράδυ των εκλογών - που στην χθεσινή ανάρτηση του στο Φέϊσμπουκ μέσα από ένα κείμενο υψηλής αισθητικής υπό τον τίτλο «INTOUCHABLES: ΕΚΣΥΓΧΡΟΝΙΣΜΟΣ, ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ ΚΑΙ ΤΟ  ΔΗΜΟΣΙΟ ΛΕΙΤΟΥΡΓΗΜΑ ΤΗΣ «ΜΕΣΑΙΑΣ ΤΑΞΗΣ», περιγράφει το χαϊδολόγημα των μεσαίων στρωμάτων εκ μέρους των ντόπιων πολιτικών φωστήρων.

Καταλήγει η ανάρτησή του:

«Τρόμαξα, σε έναν πόλεμο επικοινωνίας χωρίς κανόνες, από την πνευματική υπεροψία και τις κοινωνικές – και ηθικές - βεβαιότητες των νεοδημοκρατών στα τηλεοπτικά παράθυρα. Τρόμαξα και από το «γλείψιμο» στους μικρομεσαίους, υπό το φως της ήττας του 2019, των εκπροσώπων του ΣΥΡΙΖΑ. Το έργο που παιζόταν ήταν οι μικρομεσαίοι ως Intouchables, άξιο βραβείου César παλαιοπαπανδρεϊσμού.

Τρόμαξα, επίσης, από το πόσο οι πρώτοι δεν έχουν επαρκή αντίληψη για το τι σημαίνει εκσυγχρονισμός της ελληνικής οικονομίας και τους κράτους. Και από το πόσο οι δεύτεροι δεν έχουν επαρκώς κατανοήσει τι σημαίνει, σε μια κοινωνία σαν την ελληνική, το «Δικαιοσύνη παντού».

Κοιτώντας δε τα προγράμματα των δύο μεγαλύτερων κομμάτων ανακάλυψα ότι οι πιο παραμελημένες ενότητες είναι, και στα δύο προγράμματα, αυτές που αφορούν τη φορολογική μεταρρύθμιση. Στο όνομα, προφανώς, του οικονομικού και κοινωνικού εκσυγχρονισμού για τους μεν, στο όνομα της κοινωνικής δικαιοσύνης για τους δε. Κατάλογοι με υποσχέσεις προς όλες και όλους σε μια χώρα που δεν έχει χρεοκοπήσει ποτέ.»

Δοθείσης ευκαιρίας, ας μου επιτραπεί να κλείσω με μία προτροπή :

Αναζητείστε το πλήρες κείμενο και διαβάστε το 3 και 103 φορές.

Ανεξάρτητα από τι θα ψηφίσετε, διαβάστε το. Μπείτε στον ελάχιστο αυτό κόπο και κερδίστε το μέγιστο: την απόλαυση της σκέψης.

Είτε αναποφάσιστοι , είτε έτοιμοι με το δαγκωτό, είτε συρόμενοι με το ξενέρωτο.

Και κλείνω με μια ευχή : όσοι, όσες έχετε παιδιά σε φοιτητική ηλικία, σε όποια Σχολή κι αν σπουδάζουν, παροτρύνετε τα παιδιά σας να επισκεφθούν το αμφιθέατρο όπου μεταδίδει τον γεμάτο νοητική και λεκτική μαεστρία ακαδημαϊκό του λόγο.

Και νηφάλιο. Κυρίως αυτό. Χωρίς θεραπαινίδες. Και πολιτισμένο. Χωρίς θεραπαινίδες. Κυρίως αυτό.

Στο σημείο αυτό θα είχε ολοκληρωθεί η εξωτερίκευση της μελαγχολίας ενός αναποφάσιστου, αν δεν προέκυπτε, η ενδιαφέρουσα απάντηση φίλου από τα παλιά, από ’75 σχεδόν:  

“Κείμενο υψηλής αισθητικής"; Υπερβολές. Ένα ενδιαφέρον κείμενο με πολλά κενά και όχι επαρκή αιτιολόγηση όσων ισχυρίζεται.

Αλλά κυρίως, κι εγώ "τρόμαξα"  πόσο ο ίδιος ο συγγραφέας δεν έχει κατανοήσει τι παίζεται στις επόμενες εκλογές. Και αυτό που παίζεται είναι πολύ πέρα από απλά οικονομικά μεγέθη και θεωρίες, ακόμα και από πολιτικές πρακτικές. Το διακύβευμα είναι πρωτίστως αξιακό και πολιτισμικό. Και στο πολιτικό επίπεδο, το ερώτημα είναι αν θέλουμε να είμαστε μια κανονική Δημοκρατία δυτικού τύπου ή μια τουριστοχώρα την οποία θα κυβερνούν διάφορες μαφίες υπό τον μανδύα μιας δυστοπικής δήθεν δημοκρατίας - κάτι σαν τη Ρωσία του Γέλτσιν.”

Κάπου εδώ τελειώνει η διαδρομή της εξωτερίκευσης της συνεχιζόμενης (πια) μελαγχολίας ενός αναποφάσιστου.

Ώρα για την λήψη αποφάσεων…

*Καθηγητής Τμήματος Διοίκησης Τουρισμού στο Πανεπιστήμιο Δυτικής Αττικής