Είμαι του Δία απόγονος, του Μίνωα εγγόνι και γιος του Δευκαλίωνα του βασιλιά της Κρήτης

Ιλιάς , ραψωδία Ν`, 421 – 634.

Ο γιος του Εχίου ο Μηκιστεύς κι ο φίλος του Αλάστωρ στους ώμους τον κουβάλησαν βαριά τραυματισμένο να φτάσουν στα καράβια τους να τον γιατροπορέψουν.

Ο βασιλιάς Ιδομενεύς ατρόμητος ορμάει στους Τρώες τους πανίσχυρους και διόλου δεν τον νοιάζει αν τον σκοτώσουνε αυτοί ή αυτός θα τους σκοτώσει. Κτύπησε τον Αλκάθοον το γιο του Αισυήτου, άντρα της Ιπποδάμειας της κόρης του Αγχίση. Ήταν η Ιπποδάμεια ασύγκριτη στο κάλλος, στις πράξεις κι έξυπνη πολύ ξεχώριζε απ` όλες τις ομήλικες, σαν λαμπερό αστέρι. Αυτή την κόρη αγάπησε και έκαμε γυναίκα ο άμοιρος Αλκάθοος που πήρε τη ζωή του ο σίφουνας ο τρομερός άναξ Ιδομενέας. Τον κτύπησε με δύναμη στο στήθος με κοντάρι και τη ζωή του χάλασε εις τον απάνω κόσμο. Πάνω απ` το νεκρό κορμί φώναζε ο Ιδομενέας: «Δηίφοβε τις καυχησιές άφησε, δεν ταιριάζουν. Έναν εσκότωσες εσύ κι εγώ τρεις πολεμάρχους στον Άδη έστειλα γοργά χωρίς να χάσω χρόνο. Έλα και στάσου απέναντι, σαν παλληκάρι φέρσου, να δεις και συ περίτρανα τη θεία τη γενιά μου. Από τον Μίνωα κρατώ το γιο του μέγα Δία που πρώτος ήταν βασιλιάς στην τιμημένη Κρήτη.

Ν`, 450, Κι ο Μίνωας ο θεϊκός ο γιος του μέγα Δία γεννά τον Δευκαλίωνα που όλοι τον θαυμάζαν. Αυτός ήταν πατέρας μου και καμαρώνω τόσο για όλους τους προγόνους μου παιδιά όλοι του Δία. Στην Κρήτη την ανίκητη έγινα βασιλέας κι έφτασα εδώ στα μέρη σας με πλοία ποντοπόρα να φέρω την καταστροφή στα ξακουστούς σας τόπους».

Ιλιάς,ραψωδία Ν`, 448-454.

δαιμόνι' ἀλλὰ καὶ αὐτὸς ἐναντίον ἵστασ' ἐμεῖο,

ὄφρα ἴδῃ οἷος Ζηνὸς γόνος ἐνθάδ' ἱκάνω,

ὃς πρῶτον Μίνωα τέκε Κρήτῃ ἐπίουρον·

Μίνως δ' αὖ τέκεθ' υἱὸν ἀμύμονα Δευκαλίωνα,

Δευκαλίων δ' ἐμὲ τίκτε πολέσσ' ἄνδρεσσιν ἄνακτα

Κρήτῃ ἐν εὐρείῃ· νῦν δ' ἐνθάδε νῆες ἔνεικαν

σοί τε κακὸν καὶ πατρὶ καὶ ἄλλοισι Τρώεσσιν.

Τον άκουσε ο Δηίφοβος και πήγε να μιλήσει στον Αινεία ο οποίος ήταν σε μία άκρη του στρατεύματος των Τρώων πάντα θυμωμένος με το βασιλιά Πρίαμο γιατί παρά τις ανδραγαθίες του ο βασιλιάς δεν του απέδιδε τις πρέπουσες τιμές. Του είπε ο Δηίφοβος:

« Αινεία άρχοντα τρανέ, πολεμιστή σπουδαίε έλα μαζί μου, εκδίκηση να πάρουμε αντάμα για τον καλό Αλκάθοο που χάθηκε στη μάχη από τον Κρήτα βασιλιά τον μέγα Ιδομενέα».

Ο Αινείας πετάχτηκε έτοιμος να ορμήσει στον Ιδομενέα. Όμως εκείνος, σαν βουνίσιος αγριόχοιρος που επιτίθεται αψηφώντας τους οπλισμένους κυνηγούς και τα δυνατά, άγρια σκυλιά δεν φοβήθηκε καθόλου με τον ορμητικό και αποφασιστικό Αινεία.

Ο βασιλιάς Ιδομενεύς δεν σκιάχτηκε καθόλου κι έκραξε τους συντρόφους στη μάχη να σιμώσουν. Φώναξε τον Ασκάλαφο, Δηίπυρο, Μηριόνη και τους γενναίους αρχηγούς Αντίλοχο, Αφαρέα. Όλοι γενναίοι , άφοβοι, του πόλεμου τεχνίτες. « Βοήθεια συντρόφοι μου γιατί με βρίσκει μόνο ο φτεροπόδαρος ανήρ, ο τρομερός Αινείας που έχει αυτός της νιότης του τη ρώμη και το θάρρος. Αν είχα εγώ τα νιάτα του κάτω θα τον βροντούσα και στα ανήλιαγα στενά του Άδη πια θα ήταν».

Όλους όσους φώναξε ο Ιδομενεύς έσπευσαν να παραταχθούν δίπλα του οπλισμένοι σαν αστακοί. Οι ασπίδες σχημάτιζαν αδιαπέραστο τείχος. Το ίδιο έκαναν απέναντι τους οι σύντροφοι που κάλεσε ο Αινείας: Δηίφοβος, Πάρις και Αγήνωρ, όλοι επίλεκτοι αρχηγοί που τους εμπιστευόταν ο λαός των Τρώων και τους ακολουθούσε όπως ακολουθούν τα πρόβατα τον μπροσταρόκριο.

Η σύγκρουση της ομάδας του Ιδομενέα με την ομάδα του Αινεία ήταν πολύ βίαιη, γύρω από το νεκρό Αλκάθοο. Οι δύο αντίπαλοι αρχηγοί, Ιδομενεύς και Αινείας, συναγωνίζονταν σε ορμητικότητα και γενναιότητα τον ίδιο τον θεό του πολέμου Άρη.

Ν`, 500. Ο Αινείας πρώτος έριξε εις τον Ιδομενέα που πρόλαβε και ξέφυγε από το μαύρο δόρυ που μπίστησε και κτύπησε τη μέση του Οινομάου. Ο φοβερός Δηίφοβος που τον Ιδομενέα δεν άφηνε απ` τα μάτια του τη ζήση του να πάρει βρήκε κατάλληλη στιγμή και του πετά κοντάρι. Όμως αστόχησε η βολή και το βαρύ το δόρυ λάβωσε τον Ασκάλαφο, τον μέγα γιο του Άρη. Στον ώμο τον τραυμάτισε και κάτω τον πετάει μέσα στα μαύρα χώματα τα αιματοβαμένα. Ο Άρης του Διός ο γιος θεός για τους πολέμους δεν είδε ούτε άκουσε για το χαμό του γιού του. Ο Δίας όλους τους θεούς τους κράτησε στα ύψη, μέσα σε σύννεφα χρυσά στην κορυφή τ` Ολύμπου.

Όρμησε ο Δηίφοβος και άρπαξε την περικεφαλαία του Ασκάλαφου όμως ο Μηριόνης τον κτύπησε την ίδια στιγμή στον βραχίονα με το δόρυ του και το κράνος έπεσε από το χέρι του στη γη με θόρυβο. Τράβηξε το δόρυ από το βραχίονα του Δηίφοβου και επέστρεψε αμέσως στην παράταξη του. Ο Πολίτης υποβάσταξε τον λαβωμένο Δηίφοβο και τον πήγε στο άρμα του στα μετόπισθεν για να μεταφερθεί μέσα στο κάστρο της Τροίας να τον φροντίσουν. Υπέφερε από φρικτούς πόνους και βογκούσε δυνατά.

Στον Αφαρήα Καλητορίδη επιτέθηκε ο Αινείας και τον κτύπησε θανάσιμα στο λαιμό. Έγειρε το κεφάλι του, έπεσε κάτω το κράνος και η ασπίδα και ο άμοιρος νέος βούλιαξε στο μαύρο θάνατο. Ο Αντίλοχος κτύπησε τον Θόαντα κι εκείνος έπεσε ανάσκελα με ανοιχτά τα χέρια άψυχος στη γη.

Ν`, 550. Ο Αντίλοχος του πήρε τα όπλα προσέχοντας τους Τρώες που πλησίαζαν κοντά του σε κύκλο και μερικοί τον κτυπούσαν. Τους απέκρουε με τη δυνατή και μεγάλη του ασπίδα ενώ τα βέλη, που έπεφταν βροχή, τα εξέτρεπε ο Ποσειδών προστατεύοντας τον ήρωα του. Ο Αντίλοχος Νεστορίδης, με τη συμπαράσταση του κοσμοσείστη, μαχόταν σαν άγριο θεριό αποδεκατίζοντας τους αντιπάλους Τρώες. Ο Ασιάδης Αδάμας τον κτύπησε δυνατά με το κοντάρι του στη μέση της ασπίδας αλλά πάλι ο Ποσειδών του έσωσε τη ζωή σπάζοντας στα δυο το δόρυ που έχασε όλη του τη δύναμη. Τον Αδάμαντα κτύπησε στο μαλακό υπογάστριο, με το κοντάρι ο Μηριόνης και του έκοψε το νήμα της ζωής. Τράβηξε το κοντάρι, από το άψυχο σώμα κι επέστρεψε στη θέση του.

Ο Έλενος σκότωσε τον Δηίπυρο. Με το θρακικό του ξίφος τον κτύπησε με τόση δύναμη που του πήρε αμέσως τη ζωή. Το κράνος έφυγε με δύναμη από το κεφάλι του άτυχου νέου και κύλησε στις γραμμές των Αχαιών. Τότε κάποιος απ αυτούς το πήρε από τη γη να μην πάει χαμένο ένα τέτοιο υπέροχο κράνος.

Ο Μενέλαος θέλησε να τιμωρήσει τον Έλενο και του πέταξε το δόρυ του. Την ίδια στιγμή ο Έλενος τέντωνε το τόξο του σημαδεύοντας τον ξανθό Μενέλαο. Το βέλος του Έλενου Πριαμίδη δεν πέρασε τον χάλκινο θώρακα του Μενελάου και τινάχτηκε μακριά όπως φεύγουν και ξεχωρίζουν τα κουκιά και τα ρεβίθια από τα άχυρα, στο λίχνισμα σε μεγάλο αλώνι.

;Όμοια κι απ` τον θώρακα του Μενελάου Ατρείδη

πολύ μακριά τινάχθηκε η λόγχη η σκοτώστρα.

Ο Μενέλαος τραυμάτισε βαριά το γιο του Πριάμου Έλενο στο χέρι που κρατούσε το τόξο. Ο Αγήνωρ τράβηξε με προσοχή το δόρυ από το χέρι του Έλενου. Του περιποιήθηκε και του έδεσε την πληγή με καθαρό μάλλινο επίδεσμο.

Ιλιάς, Ν` 599-600.

αὐτὴν δὲ ξυνέδησεν ἐϋστρεφεῖ οἰὸς ἀώτῳσφενδόνῃ, ἣν ἄρα οἱ θεράπων ἔχε ποιμένι λαῶν.

ἄωτον, τὸ και ἄωτος, ὁ = άριστο μαλλί, έριο, οἰὸς ἄωτον  το άριστο μαλλί του προβάτου, σε Όμηρο· λίνοιο λεπτὸν ἄωτον, το εξαιρετικό μαλλί του λιναριού, δηλ. το χρυσόμαλλο δέρας, σε Ομήρου Ιλιάδα.

Ν`, 600.Ο Πείσανδρος επιτέθηκε μετωπικά στον Ατρείδη Μενέλαο. Το κοντάρι του Μενέλαου αστόχησε. Ο Πείσανδρος κτύπησε με το κοντάρι του τον Μενέλαο αλλά εκείνος απέκρουσε με επιτυχία το κτύπημα με την ασπίδα του. Δεν μπόρεσε η λόγχη του δόρατος να διαπεράσει την ασπίδα. Το κοντάρι έσπασε στα δύο. Με το πλουμισμένο όμορφο σπαθί του ο Ατρείδης όρμησε στον αντίπαλο κι αυτός πήρε στο χέρι του ένα πελέκι φονικό με στειλιάρι από καλοστιλβωμένο ξύλο ελιάς που κρέμονταν από τη μέση του κάτω από την ασπίδα του. Ο Μενέλαος δέχτηκε κτύπημα στην περικεφαλαία που άντεξε. Ο Πείσανδρος κτυπήθηκε στη μύτη από το σπαθί του Μενέλαου και έχασε το φως και τη ζωή του αμέσως. Πήρε στη στιγμή τ` άρματα ο φοβερός Ατρείδης απ` τον νεκρό αντίπαλο που κείτονταν στο χώμα.

Φωνή μεγάλη έβγαλε να τον ακούσουν όλοι. « Βλάσφημοι Τρώες, άνομοι για αίμα διψασμένοι μπλέξατε άσχημα πολύ που φτάσατε εδώ κάτω. Ποτέ δεν θα μπορέσετε να κάψετε τα πλοία. Μάθετε πως ποτέ ο Ξένιος ο Δίας δεν θα ξεχάσει το κακό που κάνατε σε μένα. Με αγάπη φιλοξένησα στη Σπάρτη εσάς τους Τρώες κι εσείς για ανταπόδοση κλέψατε την Ελένη και παραβήκατε φρικτά τους ιερούς κανόνες που όρισε από παλιά ο ξένιος ο Δίας. Φιλοξενία και τιμή πατάξατε με ύβρη, γι αυτό το κάστρο το ψηλό ο Δίας θα γκρεμίσει.

1*. Αρχιτέκτων. Ιστορικός Αρχιτεκτονικής. Ιστορικός Τέχνης.