Ρήξη. Δηλαδή;

Ποια είναι η πιο πολυχρησιμοποιημένη λέξη ή φράση στην τωρινή προεκλογική περίοδο; Θα είχε ενδιαφέρον να γίνει μια ανάλυση λόγου σχετικά. Θα έλεγε πολλά, τόσο για τη φύση της κύριας εκλογικής αντιπαράθεσης, όσο και για την έκβασή της. Βάσει των εμπειριών των τελευταίων 15 χρόνων, τις περισσότερες πιθανότητες συγκεντρώνει η λέξη «λαϊκισμός». Για κάποιο λόγο, ωστόσο, δε συμβαίνει αυτό. Νομίζω, λοιπόν, πως αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι τα μεγάλα κόμματα, δίνοντας τη μάχη σχετικά με το ποιος είναι ο καλύτερος διαχειριστής μιας συνθήκης καταστατικά αντιλαϊκής, δηλαδή, με ένα από τα θεμελιώδη επίδικα να είναι το ποιος έχει το πιο κοστολογημένο (!) «πρόγραμμα» και, βλέποντας αποκλειστικά προς το «Κέντρο», έχουν σε τέτοιο βαθμό λειάνει τις γωνίες του λόγου τους, που δεν έχει νόημα να επικαλείται κάποιος τον «λαϊκισμό».

Να το πω κι αλλιώς: Όταν ο κύριος Τσίπρας διαβεβαιώνει πως θα επεκτείνει τον φράχτη, όταν κατηγορεί την κυβέρνηση για το Turkaegean, όταν ψηφίζει το επίδομα για τους ένστολους, ενώ οι δημόσιοι γιατροί και εκπαιδευτικοί πένονται ή όταν θεωρεί πως το κοινωνικό ζήτημα εντοπίζεται στους ντεκλασέ μικρομεσαίους -και άλλα, ων ουκ έστιν αριθμός- ποιος θα πιστέψει πως είναι λαϊκιστής; Αν και, ίσως, γι’ αυτούς, ακριβώς, τους λόγους είναι κατ' εξοχήν «λαϊκιστής».

Ας το πάρει το ποτάμι. Η φράση, λοιπόν, που κυριαρχεί σε βαθμό δηλητηρίασης στη δημόσια συζήτηση είναι η «μεσαία τάξη». Από τις καταγγελίες σχετικά με το ποιος την έπληξε περισσότερο, μέχρι τις υποσχέσεις για το ποιος «θα άρει τις αδικίες» σε βάρος της και θα την ενισχύσει «όπως της αξίζει», η σχετική θεματική καλύπτει πάνω από το μισό των διακηρύξεων και το σύνολο των αναφορών στις κοινωνικές τάξεις.

Στον λόγο της αξιωματικής αντιπολίτευσης, π.χ., δε θα βρεις -ούτε μία φορά, για δείγμα- αναφορά στην εργατική τάξη. Ούτε μία φορά! Όμως, αυτή που χτυπήθηκε περισσότερο τα 15 και όχι μόνο τελευταία χρόνια, αυτή που υπέστη τη μεγαλύτερη -με διαστημική διαφορά- εκμετάλλευση είναι η εργατική τάξη. Ή, στους νέους, με διαφορά και πάλι, αυτοί που συμπιέστηκαν σε ασύλληπτο βαθμό είναι, όχι αυτοί με τα πτυχία και τα μεταπτυχιακά, αλλά όσοι δεν έχουν τίποτε από αυτά ή κι αν έχουν, τους λείπουν τα κοινωνικά δίκτυα για να τα αξιοποιήσουν, οι νέοι και οι νέες της εργατικής τάξης.

Η αποκλειστική αναφορά στους «μεσαίους» δείχνει, απλώς, μια απίστευτη έλλειψη ενσυναίσθησης. Εστω κι έτσι, όμως, ας υποθέσουμε, για μια στιγμή μόνο, πως οι προθέσεις των μεγάλων κομμάτων είναι ειλικρινείς. Στ’ αλήθεια θέλουν να βελτιώσουν, έστω, τη ζωή μας. Μπορούν; Κατηγορηματικά όχι, εφόσον, όχι μόνο δε θέτουν σε αμφισβήτηση τον μνημονιακό ζουρλομανδύα, αλλά επιχειρούν και να μας πείσουν πως «βγήκαμε από τα μνημόνια». Με ανέπαφους 714 μνημονιακούς νόμους, με 60.000 μνημονιακές διατάξεις, με 300.000 σχετικές υπουργικές αποφάσεις. Με επιβεβλημένη αυστηρή λιτότητα, μέσω των υποχρεωτικών πλεονασμάτων, μέχρι, τουλάχιστον, το 2060. Και με το υπερταμείο να έχει υποθηκευμένη τη δημόσια περιουσία για 100 χρόνια!

Οι μνημονιακές κυβερνήσεις -εκούσες άκουσες- πρωταγωνίστησαν ή συνέργησαν στην επιβολή στον ελληνικό λαό μιας, στο όριο του πνιγμού, ασφυκτικής κατάστασης. Στη διαμόρφωση ενός αέναου μνημονιακού καθεστώτος κι ενός πολιτεύματος που παριστάνει την κοινοβουλευτική δημοκρατία, ενώ πρόκειται για ακραία εργοδοτική δικτατορία.

Ολόκληρες γενιές, με πρώτη τη σημερινή νέα γενιά, στο παρόν και το μέλλον, έχουν καταδικαστεί σε μια ανυπόφορη, ειδικά για τις κατώτερες τάξεις, χαμοζωή. Με σκατοδουλειές και εξευτελιστικούς μισθούς, που αντιστοιχούν σε αγοραστική δύναμη, λίγο πάνω από τον πάτο. Με ακραία ανασφάλεια και εξάρτηση από τα κέφια του αφεντικού, μικρού και μεγάλου, πολλές φορές, ιδίως του «μικρομεσαίου». Με άσκηση αληθινής τρομοκρατίας στους χώρους δουλειάς. Με πλειοψηφικές καταστάσεις μαύρης εργασίας, με τις περισσότερες υπερωρίες απλήρωτες, χωρίς ασφάλιση και με εκβιασμούς, ακόμη και για την καταβολή του μισθού.

Η τωρινή άθλια κατάσταση ή θα ανατραπεί με ριζικό τρόπο ή θα αναπαράγεται για δεκαετίες. Όπως προείπα, σε αγοραστική δύναμη των μισθών, είμαστε προτελευταίοι στην Ε.Ε.

Ένα 20%-30% περνάει ζωή χαρισάμενη, διαθέτοντας σχεδόν το σύνολο της περιουσίας και το, κατά πολύ περισσότερο, μέρος του εισοδήματος. Αν δεν πληρώσουν αυτοί, οι πλούσιοι, τίποτε καλό δεν προβλέπεται για τους υπόλοιπους. Είναι τόσο απλό.

Να, επομένως, τι αφορά η ρήξη. Δεν πρόκειται για επίδειξη υπερεπαναστατισμού, αλλά για στοιχειώδη αίσθηση της πραγματικότητας. Η δυστοπία την οποία βιώνει το 70% του εργαζόμενου λαού δε βελτιώνεται με «παραμετρικές αλλαγές».

Ρήξη σημαίνει μια ταξική πολιτική που σπάει τα κοινωνικά και πολιτικά δεσμά. Που επιδιώκει, έστω, να αλλάξει τη ζωή, στα αλήθεια. Πώς αλλιώς θα μπορούσε να γίνει;

*Υποψήφιος βουλευτής Επικρατείας με το ΜέΡΑ25-Συμμαχία για τη Ρήξη