Ταυτόχρονα, πρέπει να σκάβεις...

«Μην αφήνεις αυτό που δεν μπορείς να κάνεις να μπει στη μέση αυτού που μπορείς» (John Wooden)

To πολύ πρόσφατο Final 8 του Κυπέλλου Ελλάδας μπάσκετ, που ολοκληρώθηκε το βράδυ της Κυριακής στο Ηράκλειο της Κρήτης, ήταν γεμάτο γεγονότα. Σε τέτοιες περιπτώσεις το σύνηθες είναι πως όταν «σβήσουν τα φώτα», οι πάντες θα παρασυρθούν από τους ρυθμούς της καθημερινότητας και η κάθε συγκεκριμένη διοργάνωση θα περάσει στις μνήμες (και μόνο). Το πόσο περίοπτη θέση θα καταλάβει σε αυτές εξαρτάται από διάφορους παράγοντες. Όσον αφορά στη φετινή διοργάνωση, που ήταν το πρώτο σχετικό πείραμα της ΕΟΚ (δηλαδή φόρμα Final 8), θα πρέπει -πριν αναζητήσουμε το τι θα μπορούσε να μείνει στις μνήμες του εγχώριου μπασκετόκοσμου- να σταχυολογήσουμε αυτά τα γεγονότα-στοιχεία που ξεχώρισαν.

Ξεχώρισαν, λοιπόν, ο αγωνιστικός περίπατος του Ολυμπιακού, η ιστορικής σημασίας πρόκριση-συμμετοχή του Γυμναστικού Συλλόγου Περιστερίου στον τελικό (ανεξαρτήτως αν σε αυτόν δεν δόθηκε ποτέ πραγματική μάχη...), η συγκλονιστική παρουσία του Πανιωνίου στον προημιτελικό με την ΑΕΚ (τον οποίον, παρότι είναι ομάδα που προς το παρόν αγωνίζεται δύο κατηγορίες πιο κάτω από την Ένωση, τον έχασε στην παράταση), η «συνέπεια» του Παναθηναϊκού να «βγάζει» απέναντι στον Ολυμπιακό κάποια δεκάλεπτα τρομακτικής δυσπραγίας (όπου βρίσκει το δρόμο προς το καλάθι μονάχα με βολές...), η αδυναμία (ανικανότητα) της ΑΕΚ να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων στην (προ)απαιτούμενη διάρκεια, αλλά και οι άδειες κερκίδες σε κάποια ματς παρά το αυξημένο ενδιαφέρον και τη σπουδαιότητα της διοργάνωσης.

Ο Ολυμπιακός, πια, αναγκάζει ολοένα και περισσότερους μπασκετανθρώπους, σε Ελλάδα και εξωτερικό, να παραδέχονται πως πρόκειται για την καλύτερη ευρωπαϊκή ομάδα αυτό τον καιρό. Στο σήμερα, κανένας δεν μπορεί να ξέρει αν αυτή η εικόνα θα εξαργυρωθεί στο τέλος της χρονιάς με το τέταρτο ευρωπαϊκό τίτλο της ιστορίας του τμήματος, αλλά δύο πράγματα είναι σίγουρα: το πρώτο είναι πως το μπάσκετ που παίζει η ομάδα του Μπαρτζώκα είναι ελκυστικό στην παρακολούθηση και «γαργαλιστικό» για τη σκέψη όσων θέλουν να εμβαθύνουν στη μπασκετική τεχνοτροπία. Και το δεύτερο, πως στην Ελλάδα η ομάδα του Πειραιά λειτουργεί με άνεση και αύρα που όμοιά της είχε ξανά μονάχα στα χρόνια της κυριαρχίας της επί Γιάννη Ιωαννίδη (δηλαδή στη μακρινή πια δεκαετία του 1990).

Φυσικά, αυτό δεν σημαίνει πως ο Ολυμπιακός είναι εντελώς άτρωτος, πως θα νικάει συνέχεια και όλους τους αντιπάλους του σε πρωτάθλημα και Κύπελλο. Αλλά, για να ηττηθεί στην Ελλάδα ο φετινός Ολυμπιακός, και ακόμα πιο εξειδικευμένα για να χάσει κάποιον εγχώριο τίτλο, χρειάζονται απαιτητικές υπερβάσεις που στο σήμερα δεν μπορεί μάλλον να κάνει καμία ελληνική ομάδα (ειδικά με χροιά σταθερότητας και διάρκειας). Ο Παναθηναϊκός από πέρυσι ψάχνει πιο επισταμένα να βρει τη συνταγή, αλλά ακόμα είναι στο στάδιο των πειραματικών αλλαγών. Και πάλι χρειάζεται πολύ χρόνο...

Η εν γένει καταλυτική παρουσία του Γιάννη Αντετοκούνμπο έχει γίνει αφορμή (και) για να εντείνουν τις προσπάθειές τους πολλοί άνθρωποι με θεσμικές θέσεις στο σημερινό ελληνικό μπάσκετ για να βρεθεί σχετικά σύντομα σε ανοδική πορεία συνολικά το άθλημα στη χώρα μας. Μία υπόθεση-ζητούμενο που έχει πολλές πτυχές, παραμέτρους και αναγκαιότητες. Που επεκτείνεται τόσο στο διασυλλογικό επίπεδο, όσο και σε αυτό των Εθνικών ομάδων όλων των ηλικιών. Με την αναπτυξιακή προοπτική να έχει μάλλον πιο κομβική σημασία από τις ενεστωτικές και πρόσκαιρες διασυλλογικές ή εθνικές επιτυχίες. Π.χ., είναι όντως μεγάλη επιτυχία της ομάδας του Περιστερίου το να συμμετάσχει σε έναν τελικό Κυπέλλου Ελλάδας για πρώτη φορά στην ιστορία της, αλλά αν τα επόμενα χρόνια δεν συνεχίσει να δουλεύει τόσο αποτελεσματικά, διεξοδικά και με υψηλές απαιτήσεις, αυτή θα ξεχαστεί πιο γρήγορα από όσο θα έπρεπε... Όταν πετυχαίνεις πράγματα, ταυτόχρονα πρέπει να σκάβεις για να σπείρεις τους καρπούς του μέλλοντος...

Η (μη) προσέλευση θεατών είναι ένα ζήτημα που έχει αιτίες για τη μορφή που λαμβάνει στην κάθε υπο-περίπτωση. Χρέος της ΕΟΚ είναι να καταλάβει τι πήγε καλά και τι όχι, ποια ήταν τα δικά της λάθη και ποιες οι επιθυμίες του κοινού, και να προσπαθήσει από την επόμενη κιόλας διοργάνωση να διορθώσει τα περσινά (φετινά) κακώς κείμενα. Για να γίνει αυτό, πάντως, χρειάζεται η συνεργασία με διάφορους φορείς, γνώση των ευρύτερων παλμών, διορατικότητα, και πάνω από όλα τόλμη και ρίσκο. Ίσως και εδώ η ποιότητα να είναι η μοναδική γόνιμη απάντηση στην καφρίλα και την αλητεία. Σε κάθε περίπτωση, επειδή είναι Ελλάδα και δεν αλλάζουμε εύκολα, κάθε βήμα προς τα εμπρός θέλει χρόνο, επιμονή και αντοχή στα δύσκολα...

ΥΓ. Σε πρόσφατη τηλεοπτική συνέντευξή του ο Πρόεδρος της ΕΟΚ ανέφερε πως το τελευταίο διάστημα έχουν αυξηθεί οι εγγραφές νέων παιδιών που αποκτούν δελτία σε σωματεία μπάσκετ. Αυτό μόνο θετικό μπορεί να χαρακτηριστεί. Κίνητρα για να μπει κάποιος ή κάποια στο μαγευτικό κόσμο του μπάσκετ δημιουργούνται ξανά, λοιπόν. Το θέμα είναι να τους κρατήσεις, και να τους κάνεις να πείσουν και τους φίλους/ες τους να πράξουν το ίδιο. Όπως ακριβώς γινόταν τη δεκαετία του 1990, που ειδικά στην περιοχή της Lady Hope κάποια στιγμή (κάπου γύρω στο 1995) έπαιζαν σε ομάδες μπάσκετ σχεδόν τα μισά αγόρια-συμμαθητές της...