Το Σύνδρομο της Πανδημίας απ’ ό,τι φαίνεται σφραγίζει τις επιλογές των ευρωπαϊκών κυβερνήσεων σε μια σειρά από προκλήσεις, όπως η αύξηση μισθών και οι μεταρρυθμίσεις του συνταξιοδοτικού και των εργασιακών σχέσεων.
Το Σύνδρομο της Πανδημίας, όταν δηλαδή μια επιλογή γίνεται με την επίκληση του κατεπείγοντος χαρακτήρα της χωρίς διαβούλευση, φαίνεται ότι δεν περιορίζεται πλέον στην προστασία της Δημόσιας Υγείας.
Στη Γαλλία η κυβέρνηση μειοψηφίας του Μακρόν προωθεί τη μεταρρύθμιση του συνταξιοδοτικού, στέλνοντας το μήνυμα ότι οι μεταρρυθμίσεις–διαρθρωτικές αλλαγές παρά την πανδημία και τον πόλεμο στην Ουκρανία είναι μονόδρομος.
Με υπεροψία και αλαζονεία ο Μακρόν διακινδυνεύει την έκρηξη ενός απεργιακού κύματος, αλλά και την επανεμφάνιση βίαιων εξεγερσιακών μορφών διαμαρτυρίας.
Στη Βρετανία η κυβέρνηση προωθεί νομοσχέδιο που περιορίζει τη δυνατότητα απεργιακών κινητοποιήσεων, ενώ την ίδια στιγμή οι κυβερνήσεις στην Ολλανδία και στη Φινλανδία αντιστέκονται σκληρά στις πιέσεις για αυξήσεις μισθών.
Ετσι, δεκαπέντε χρόνια μετά την έναρξη της Παγκόσμιας Χρηματοπιστωτικής Κρίσης το φθινόπωρο του 2008 και στη συνέχεια της κρίσης στην ευρωζώνη την Ανοιξη του 2010, της πανδημίας στις αρχές του 2020 και του πολέμου στην Ουκρανία στις αρχές του 2022, οι πολιτικές ηγεσίες στη Γηραιά Ηπειρο κινούνται μεταξύ μιας υπεροπτικής και αλαζονικής αντιμετώπισης των κοινωνικών διαμαρτυριών και μιας πρωτοφανούς στα ιστορικά χρονικά άγνοιας κινδύνου.
Από την έναρξη της κρίσης της ευρωζώνης μέχρι και σήμερα η εμμονή στη σκληρή δημοσιονομική περιοριστική πολιτική πιστοποιεί την πεποίθηση των κυβερνωσών ελίτ ότι αρκεί η απαξίωση της αντίθεσης στη λιτότητα ως λαϊκισμού που τον εκμεταλλεύονται τα δύο άκρα του πολιτικού φάσματος για να λυθεί το πρόβλημα.
Η τακτική του Μακρόν είναι εμβληματική, ξεκινά με την εργαλειοποίηση της απειλής για τη δημοκρατική κανονικότητα που αποτελεί η Ακροδεξιά και όταν η απειλή περάσει σε δεύτερο πλάνο προχωρά σε επίδειξη πυγμής με τη δικαιολογία ότι ο λαϊκισμός των δύο άκρων δεν πρέπει να αφεθεί να ανακόψει αναπόφευκτες προσαρμογές στη νέα πραγματικότητα έτσι όπως την ορίζουν η παγκοσμιοποίηση και η ευρωπαϊκή ολοκλήρωση.
Ετσι οι κοινωνικές διαμαρτυρίες αντιμετωπίζονται όχι μόνον σαν λαϊκισμός αλλά ως αδυναμία προσαρμογής στη νέα πραγματικότητα, ως μάχη οπισθοφυλακής των loosers του σκληρού παγκόσμιου παιχνιδιού.
Υπεροψία και μέθη ή άγνοια κινδύνου;
Απ’ ό,τι φαίνεται και τα δύο μαζί με τις ηγετικές ελίτ της Γηραιάς Ηπείρου να θυμίζουν το σαλόνι της πρώτης θέσης του Τιτανικού...
Η efsyn.gr θεωρεί αυτονόητο ότι οι αναγνώστες της έχουν το δικαίωμα του σχολιασμού, της κριτικής και της ελεύθερης έκφρασης και επιδιώκει την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Διευκρινίζουμε όμως ότι δεν θέλουμε ο χώρος σχολιασμού της ιστοσελίδας να μετατραπεί σε μια αρένα απαξίωσης και κανιβαλισμού προσώπων και θεσμών. Για τον λόγο αυτόν δεν δημοσιεύουμε σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού ή σεξιστικού περιεχομένου. Επίσης, και σύμφωνα με τις αρχές της Εφημερίδας των Συντακτών, διατηρούμε ανοιχτό το μέτωπο απέναντι στον φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, επιφυλασσόμαστε του δικαιώματός μας να μην δημοσιεύουμε ανάλογα σχόλια.
Σε όσες περιπτώσεις κρίνουμε αναγκαίο, απαντάμε στα σχόλιά σας, επιδιώκοντας έναν ειλικρινή και καλόπιστο διάλογο.
Η efsyn.gr δεν δημοσιεύει σχόλια γραμμένα σε Greeklish.
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας