Από τις πιο απαιτητικές παραγγελίες της ποδοσφαιροσύνης μας

Ο τελικός του Μουντιάλ 2022 ήταν ένας τελικός βγαλμένος από τις πιο απαιτητικές παραγγελίες της ποδοσφαιροσύνης μας. Σε όλα του τα λεπτά, από το πρώτο μέχρι τη στιγμή του εύστοχου τελευταίου πέναλτι που «χάρισε» το τρόπαιο στην Αργεντινή. Γενικώς κάθε ένας από εμάς που δημοσιολογεί δεν πρέπει να ξεχνάει πως προηγούνται τα γεγονότα και η άποψή μας έπεται (και έχει πάντα μικρότερη σημασία από τα ίδια τα γεγονότα...).

Όταν έχουμε παρακολουθήσει έναν τέτοιο τελικό, τα λόγια μας περισσεύουν... Όμως, πρέπει να γραφτούν, είτε από συγγραφική, είτε από επαγγελματική υπευθυνότητα... Νομίζω πως ήταν ένας τελικός που θα ανάγκαζε και έναν ακραιφνή αντι-ποδοσφαιρικό να τον δει με ευχαρίστηση...

Δεν είναι ο καλύτερος όλων των εποχών, γιατί έχουμε καμία πρεμούρα να τον αντιληφθούμε ως τέτοιο. Ούτε μου αρέσει εμένα προσωπικά να χρησιμοποιώ με ευκολία τόσο βαρύγδουπους χαρακτηρισμούς. Όμως, ήταν όντως ένας από τους καλύτερους όλων των εποχών, με πολλές πιθανότητες να είναι ο επικρατέστερος του είδους...

Είχε υψηλό σκορ, είχε παράταση και πέναλτι, είχε τρομερή διακύμανση, είχε σασπένς, είχε φάσεις που δεν θα ξεχαστούν ποτέ, είχε όλα τα διαθέσιμα στοιχεία του ποδοσφαίρου των καιρών μας, είχε ατομικές μυθολογίες, είχε αντιπάλους δύο υπέροχες ομάδες που γνωρίζουν πολύ καλά το άθλημα. Aκόμα και το γεγονός πως μέχρι το 79ο λεπτό το ματς ήταν κατώτερο των προσδοκιών κι ύστερα μεταμορφώθηκε, συμβάλλει στην ενίσχυση της ιδιαιτερότητάς του... Την Κυριακή το ποδόσφαιρο έγραψε μία χρυσή σελίδα του.

Το ίδιο όμως έκανε και η τελική νικήτρια. Μία Αργεντινή που μέχρι να μειώσουν οι Γάλλοι σε 2-1 μάσαγε σίδερα, που είχε αξιοθαύμαστο (ειδικά για Αργεντινή...) αυτοέλεγχο και αποδοτικό πλάνο. Που κράταγε και άλλαζε τη μπάλα με τέτοιο τρόπο που φανέρωνε και πολύ καλή αίσθηση του χώρου, και κοντρολαρισμένη κατοχή, και γνώση των βασικών συστατικών ενός τόσο δύσκολου αγώνα. Ήταν δηλαδή «κομπλέ» και τακτικά, και σωματικά, και πνευματικά.

Εξαιτίας του προπονητή Σκαλόνι και του επιτελείου του η συγκεκριμένη ομάδα ήταν προετοιμασμένη για την κορυφαία στιγμή της ιστορίας της από το 1986. Όλα αυτά αρκούσαν για να απονευρωθεί η Γαλλία. Ίσως η ομάδα με το πλουσιότερο ποδοσφαιρικό ταλέντο στη διοργάνωση και κάτοχος του τίτλου μέχρι να αποσαφηνιστεί οριστικά ο νικητής του κυριακάτικου υπερ-τελικού...

Μία Γαλλία που ξαφνικά ξύπνησε και θύμισε στους φίλους της σχεδόν όλα τα θετικά συστατικά του παιχνιδιού και των ευρύτερων δυνατοτήτων της. Αυτό το νέο δεδομένο δεν απέτρεψε όμως στην παράταση να επανέλθει μία Αργεντινή που δεν φοβήθηκε από τη γαλλική ανάταση, που πήρε τα ηνία ξανά και έφτασε κοντά στη νίκη αφού προηγήθηκε 3-2. Και το κατάφερε αυτό γιατί ήταν όντως φτιαγμένη για την κορυφή. Αυτό επαναλαμβάνω δεν φάνηκε τόσο όσο ίσχυε το υπέρ της 2-0, αλλά στο γεγονός πως στην παράταση μπόρεσε να επιδιώξει να κάνει αυτά που ήθελε πάνω στο γρασίδι. Οι Γάλλοι είχαν το momentum, πολλοί μπορεί να πίστεψαν πως «το γήπεδο θα γείρει», αλλά τα πράγματα πήραν άλλη τροπή...

Ένας τέτοιος αγώνας σε βάζει κατά τη διάρκειά του σε πειρασμό για το με ποιον τελικά είσαι... Όταν έγινε το 2-2 η Lady Hope το πήρε απόφαση. Γιατί μπορεί να υποστηρίζει στις Εθνικές ομάδες Γερμανία και Αργεντινή (ο τελικός του 2014 ήταν η καλύτερή της, γιατί όποιος και να κέρδιζε αυτή θα πανηγύριζε...), αλλά σε έναν τέτοιο αγώνα καταλαβαίνεις εύκολα πως αξίζει να είσαι κυρίως με το ποδόσφαιρο κι ύστερα με την Αργεντινή ή τη Γαλλία, κοκ.

Ενδεχομένως να συνιστά ποδοσφαιρική ωριμότητα το να μπορείς όταν καίγεσαι για το αποτέλεσμα να κατανοείς την ποδοσφαιρική αξία και το μεγαλείο των στιγμών που βιώνεις (ακόμα και τη σπανιότητά τους), παρότι για κάποια αγωνιστικά λεπτά το αποτέλεσμα μπορεί να μη συμβαδίζει με τις επιθυμίες σου και την αρχική του εξέλιξη...

Ο Λιονέλ Μέσι δεν ξεπέρασε κανέναν Μαραντόνα, αλλά πλέον κάθεται δίπλα του ως ισάξια οντότητα. Αν ζούσε ο Ντιέγκο το βράδυ της Κυριακής θα τον καλούσε δίπλα του και ο ίδιος ο Μέσι θα έδειχνε σε όλη την υφήλιο με τη στάση του τι πιστεύει και ο ίδιος για τη μεταξύ τους σχέση... Το πολύ πολύ ο συγχωρεμένος, αλλά για πάντα πανταχού παρών στα γήινα ποδοσφαιρικά και όχι μόνο δρώμενα, να έπαιρνε την κελεμπία και να την τοποθετούσε σα χαλί στο πάτωμα...

Η Λατινική Αμερική σταμάτησε την κυριαρχία της Ευρώπης που κράταγε από το 2006 και αυτό είναι θετικότατο για το παγκόσμιο ποδόσφαιρο. Η Αργεντινή μετά το περσινό Κόπα Αμέρικα, το κορύφωσε και αυτό ενισχύει ακόμα περισσότερο τη γενική σημειολογία της σπουδαίας (και πανέμορφης) φανέλας της. Γιατί μπορεί να είναι έτσι και αλλιώς από τις πλέον αγαπημένες εθνικές ομάδες στον κόσμο, και μία από τις ελάχιστες που προκαλεί τόσο έντονα συναισθήματα και εκτός των συνόρων της καθορισμένης επικράτειάς της..., αλλά και οι τίτλοι χρειάζονται για να γεμίζεις κι άλλες σελίδες πέρα από εκείνες τις ήδη κατοχυρωμένες της φινέτσας, της σκληρότητας, του πάθους, του Μαραντόνα και του Μέσι...

Γενικώς, το Μουντιάλ 2022 ανέβασε τον πήχη για το ίδιο το άθλημα και δικαιολόγησε τον τίτλο της κορυφαίας ποδοσφαιρικής διοργάνωσης του πλανήτη. Έδωσε πάρα πολλά, ενώ τα αρνητικά ήταν λιγότερα από όσα θα περιμέναμε. Το ποδόσφαιρο λίγο πριν το 2023 δείχνει πως μπορεί να κινείται σύγχρονα, να βγάζει καινούργια πράγματα και να κρατάει το ενδιαφέρον αμείωτο. Τα Μουντιάλ είναι ένας σχετικός δείκτης, αν και όχι ο μόνος... Αυτά όσον αφορά στα αγωνιστικά, γιατί τα άλλα δεν πρέπει να ξεχνιούνται...

ΥΓ. Αν πάρει μετά την Αργεντινή (που πήρε το τρίτο Μουντιάλ της ιστορίας της) και η Νάπολι το ιταλικό πρωτάθλημα στο τέλος της τρέχουσας αγωνιστικής περιόδου, πώς να αποφύγει κάποιος τους συνειρμούς με τη λέξη Μαραντόνα...

ΥΓ1. Βλέποντας, λοιπόν, τον μάλλον καλύτερο τελικό όλων των εποχών, και αυτό το παραδέχονται όλοι όσοι έχουν μικρό ή μεγάλο δείγμα από το παρελθόν (πρόσφατο και μη), καταλήγω σε ένα συμπέρασμα. Η FIFA που θέλει (ατυχώς για μένα...) να παραφορτώνει τα καλεντάρια και να ξεζουμίζει τους ποδοσφαιριστές στο βωμό του χρήματος, καλό είναι να αντικαταστήσει τη λέξη ποσότητα με τη λέξη ποιότητα. Να διασφαλίζει, και πρωτίστως για λόγους υγείας των παικτών, αλλά και για λόγους αναβάθμισης του προϊόντος, τις κατάλληλες συνθήκες για να μπορούν να βγάζουν τον καλύτερό τους εαυτό και οι παίκτες ατομικά και οι ομάδες. Ο ξεκούραστος, ή τέλος πάντων ο μη εξαντλημένος, έχει πάντα μεγαλύτερες προοπτικές. Άρα, μπορεί να φέρει και από αυτό το μονοπάτι πολλά χρήματα στα ταμεία, αφήνοντας παράλληλα και μεγαλύτερη ικανοποίηση στους ποδοσφαιρόφιλους...