Υποκρισία. Προσποίηση. Φαρισαϊσμός. Συνώνυμα που υποδηλώνουν τη συνειδητή -ενίοτε- και προμελετημένη προσπάθεια κάποιων να παραπλανήσουν, να συγκαλύψουν και να συσκοτίσουν για να προσποριστούν όφελος.
Τα ουσιαστικά και τα ρήματα της παραπάνω παραγράφου είναι λέξεις που περιγράφουν «γκρίζα» σημεία της ανθρώπινης συμπεριφοράς όπως: σκοπιμότητα, συμφέρον, επιβουλή, δολιότητα. Αυτό το «γκρίζο» απλώνεται στη σκέψη όσων προσπαθούν να διακρίνουν τι κρύβουν σχόλια και δηλώσεις των πολιτικών για τα αποτελέσματα των εκλογών στη γειτονική Ιταλία.
Αλλά ας πάρουμε το κουβάρι από το σημείο που άρχισαν να καταμετρώνται οι ψήφοι. Η πρώτη διαπίστωση είναι ότι η ετυμηγορία των Ιταλών δεν δικαιολογεί την έκπληξη, την απορία και την κατάπληξη που εκφράζουν ορισμένοι δικοί μας επώνυμοι για την επιστροφή των «δισέγγονων» του Μουσολίνι.
Στην Ιταλία έγινε ό,τι παραλίγο να είχε συμβεί στη Γαλλία.
Στην Ιταλία έγινε ό,τι συνέβη στην Ουγγαρία, στην Αυστρία και στην Πολωνία.
Στην Ιταλία έγινε ό,τι πιθανότατα θα συμβεί και σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες στις οποίες οι πολιτικές ελίτ, αλαζονικά και με δεσποτική αντίληψη της ισχύος, υποτιμούν τη δύναμη της συστηματικής αδιαφορίας για τις ανάγκες των... παραμελημένων.
Στην Ιταλία έγινε ό,τι είχαν προαναγγείλει με την αρθρογραφία τους σπουδαίοι στοχαστές τα τελευταία δώδεκα χρόνια. Τότε που με «όπλο» τις «διασώσεις» η Ανγκελα Μέρκελ και ο Σόιμπλε εξήγαγαν στην Ευρώπη το πρότυπο της νοικοκυράς της Σουηβίας, σύμφωνα με το οποίο «ο καθένας θα πρέπει να ζει με όσα διαθέτει» που οι ίδιοι επανειλημμένως είχαν αθετήσει (σ.σ. από τη Συμφωνία του Λονδίνου μέχρι την ενοποίηση η γερμανική διαχείριση βασίστηκε στη μετάθεση των υποχρεώσεων στους συμμάχους τους). Σήμερα επιβεβαιώθηκαν οι προειδοποιήσεις τους.
Στην Ιταλία έγινε ό,τι έχει συμβεί -ή θα συμβεί- στις δημοκρατίες που ξεμένουν από... μετριοπάθεια, εναλλακτικές και βαλβίδες αποσυμπίεσης (σ.σ. η γαλλική, πορτογαλική, ισπανική, ελληνική, ακόμα και η γερμανική εμπειρία από τη δεκαετία του '30 μέχρι σήμερα αποκαλύπτει τι συμβαίνει όταν μια κοινωνία απαξιοί τα εργαλεία της φρόνησης).
Ηδη εξ άμβωνος «ιεροκήρυκες» εξαπολύουν πύρινα βέλη. Κάποιοι κατακεραυνώνουν τους Ιταλούς ψηφοφόρους. Κάποιοι «οραματίζονται» το... αδιέξοδο του καπιταλισμού. Κάποιοι προαναγγέλλουν τα δεινά που θα υποστούν οι Ιταλοί λόγω της εξόδου τους από το αποδεκτό (σ.σ. από ποιους άραγε;) πολιτικό πλαίσιο. Κάποιοι, με τη χεγκελιανή σιγουριά του αναπότρεπτου, προειδοποιούν για τις επερχόμενες περιπέτειες.
Εύκολες διέξοδοι για να προσπεράσουν -ή και να παρακάμψουν- οι πολιτικές ελίτ την αυτοκριτική. Διότι αυτό που συνέβη στην Ιταλία είναι η επιτομή της υπερφίαλης, αλαζονικής, δεσποτικής αντίληψης των ευρωπαϊκών πολιτικών ηγεσιών, που τα τελευταία σαράντα χρόνια στην Ευρώπη επέβαλαν πολιτικές οι οποίες συρρίκνωσαν τη μεσαία τάξη και εξαθλίωσαν πολλούς από τα χαμηλότερα εισοδηματικά στρώματα.
Οι σύγχρονοι «ηγέτες», με την έπαρση που χαρακτηρίζει τους «λειψούς», απέρριψαν την πείρα των μεγάλων Ευρωπαίων ηγετών οι οποίοι από το 1945 μέχρι τις αρχές της δεκαετίας του ΄70 αντιμετώπισαν τους πολίτες τους με τη σοφία του Ανατολίτη εμπόρου που γνωρίζει ότι «για να πάρει πρέπει και να δώσει». Εφάρμοσαν πολιτικές τού «πάρε» και για να τις επιβάλουν δεν δίστασαν να καταφύγουν σε εκβιαστικά διλήμματα (ο τρόπος που αντιμετωπίστηκε η Λεπέν είναι ενδεικτικός). Μικρόνοες υπερφίαλοι υποτίμησαν την ανεκτικότητα των ψηφοφόρων ερμηνεύοντας τα διαρκώς αυξανόμενα ποσοστά αποχής ως ενδείξεις απολίτικης αδιαφορίας και τον διογκούμενο σκεπτικισμό ως πολιτική αποχαύνωση. Στην Ιταλία είδαμε τα αποτελέσματα...
Σύντομα θα έχουμε εκλογές και στον τόπο μας. Ο κίνδυνος -όσο και αν κάποιοι φλερτάρουν με την ιδέα να τον αξιοποιήσουν- μιας χειραφετημένης Ακροδεξιάς που θα διεκδικήσει μέρισμα εξουσίας είναι αμελητέος σε σχέση με την Ιταλία. Αλλά η Ακροδεξιά υπάρχει και περιμένει να αξιοποιήσει στο έπακρο την οργή που προκαλούν οι πολιτικές ελίτ με τη διαχείριση που άσκησαν τα τελευταία δώδεκα χρόνια. Και η αλήθεια είναι ότι το πολιτικό σύστημα με το να καλλιεργεί προσδοκίες για να αναρριχηθεί στην εξουσία, τις οποίες στη συνέχεια -προβάλλοντας πραγματικά ή κατασκευασμένα εκβιαστικά διλήμματα- διαψεύδει, κατάφερε να ενισχύσει το πλεόνασμα της οργής. Πετώντας στο καλάθι των αχρήστων το «γράμμα από την Ιταλία» οι πολιτικοί για δώδεκα χρόνια βαδίζουν στα χνάρια των Ιταλών συναδέλφων τους:
Υποκρίνονται με την ευλυγισία των Φαρισαίων. Προσποιούνται με τη χάρη των θεατρίνων. Επινοούν, με την ευστροφία του Αρχιμήδη, δεκάδες τρόπους για να προφυλάξουν τον πλούτο. Αγνοούν, με την αλαζονεία της Αντουανέτας, τη δύναμη της απελπισίας και της ανασφάλειας. Πλέον κάθε λογικός άνθρωπος δικαιούται να αναρωτιέται: είναι τόσο μωροί και υποτιμούν την μπόχα των «δισέγγονων» του Μεταξά;
* δημοσιογράφος, συγγραφέας
Η efsyn.gr θεωρεί αυτονόητο ότι οι αναγνώστες της έχουν το δικαίωμα του σχολιασμού, της κριτικής και της ελεύθερης έκφρασης και επιδιώκει την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Διευκρινίζουμε όμως ότι δεν θέλουμε ο χώρος σχολιασμού της ιστοσελίδας να μετατραπεί σε μια αρένα απαξίωσης και κανιβαλισμού προσώπων και θεσμών. Για τον λόγο αυτόν δεν δημοσιεύουμε σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού ή σεξιστικού περιεχομένου. Επίσης, και σύμφωνα με τις αρχές της Εφημερίδας των Συντακτών, διατηρούμε ανοιχτό το μέτωπο απέναντι στον φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, επιφυλασσόμαστε του δικαιώματός μας να μην δημοσιεύουμε ανάλογα σχόλια.
Σε όσες περιπτώσεις κρίνουμε αναγκαίο, απαντάμε στα σχόλιά σας, επιδιώκοντας έναν ειλικρινή και καλόπιστο διάλογο.
Η efsyn.gr δεν δημοσιεύει σχόλια γραμμένα σε Greeklish.
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας