Και φέτος ειπώθηκαν πολλά και επιχειρήθηκαν διάφορα στην εκπαίδευση. Με αφορμή διάφορα νομοσχέδια έγινε οξύς διάλογος που προκάλεσε αντιδράσεις στους εκπαιδευτικούς. Δεν είναι λίγες οι φορές που στολίζονται ποικιλοτρόπως. Καταλήγουν στον ίδιο πάνω-κάτω χαρακτηρισμό. Είναι χαραμοφάηδες. Χωρίς διάθεση για δουλειά. Που βγάζουν αγράμματους μαθητές/τριες.
Δεν είναι η πρώτη φορά που ακούγονται ατεκμηρίωτες αιτιάσεις. Και βέβαια κανείς από τους μανδαρίνους της Δημόσιας Διοίκησης δεν σκέφτεται πως οι εκπαιδευτικοί εφαρμόζουν όσα νομοσχέδια αυτοί επεξεργάζονται. Και σ’ αυτό το περιβάλλον μοιάζουν Δον Κιχώτες που προσπαθούν να μεταδώσουν γνώση αλλά και να θεραπεύουν τις πληγωμένες ψυχές των παιδιών της κρίσης και της πανδημίας.
Αν κάποιος καλοπροαίρετος κάνει μια βόλτα στις τάξεις ανά τη χώρα, θα αφουγκραστεί την αγωνία των εκπαιδευτικών. Που εργάζονται, συχνά με αυταπάρνηση, για να ανταποκριθούν στον πολλαπλό ρόλο τους. Με ανασφάλεια και επισφάλεια στις συνθήκες που έχουν δημιουργηθεί. Χωρίς τον παρηγορητικό ρόλο κάποιου πολιτικού ή διοικητικού παράγοντα. Συνήθως, στήνονται στον τοίχο και πυροβολούνται για όλα. Και κυρίως νιώθουν να αμφισβητείται η εκπαιδευτική τους αξιοπρέπεια.
Αυτό είναι εμφανές στην πόλη του Στρασβούργου της Γαλλίας. Στην καρδιά, με άλλα λόγια, της Ευρώπης, με όλους τους θεσμούς σε παράταξη. Σε μια πόλη με ιδρύματα αξιομνημόνευτα ο Ελληνας εκπαιδευτικός αισθάνεται να εργάζεται στην εποχή του Κρυφού Σχολειού.
Στο Στρασβούργο υπάρχει Τμήμα Ελληνικής Γλώσσας. Για παιδιά από το νηπιαγωγείο ώς και το Λύκειο. Στην πόλη ζουν περί τους εξακόσιους Ελληνες. Η πλειονότητα ανήκει σ’ αυτούς που η κρίση τούς έδιωξε από την Ελλάδα. Που παντρεύτηκαν στη Γαλλία ή μετανάστευσαν μαζί με τα παιδιά τους. Πήραν των ομματιών τους, να αντιμετωπίσουν όσα συνέβησαν τα τελευταία δώδεκα χρόνια.
Το Σχολείο φυλλορροούσε στο παρελθόν. Ωσπου οι Ελληνες αποσπασμένοι εκπαιδευτικοί όρθωσαν το ανάστημά τους. Κατανόησαν ότι το εκπαιδευτικό τους έργο γίνεται πλέον πατριωτικό χρέος. Στάθηκαν μακριά από το εμπόριο του πατριωτισμού. Επέδειξαν πρωτοφανή αυταπάρνηση. Αγόγγυστα έγιναν η αγκαλιά υποδοχής για όλους τους μαθητές/τριές τους.
Ομως η πολιτεία δεν τους διασφαλίζει συνθήκες αξιοπρεπείς για το έργο τους. Η αίθουσα διδασκαλίας είναι δώδεκα τετραγωνικά. Ο χώρος είναι το χολ της Εκκλησίας των Τριών Ιεραρχών. Κάθε Κυριακή παραμερίζονται τα θρανία, το χολ μετατρέπεται σε είσοδο στην εκκλησία που στεγάζεται σε μια παλιά αποθήκη που προσφέρθηκε από τον Δήμο Στρασβούργου στη Μητρόπολη Γαλλίας και αυτή παραχώρησε τον χώρο στο ελληνικό σχολείο.
Το ελληνικό κράτος δεν φαίνεται να δραστηριοποιείται. Οι γονείς και οι εκπαιδευτικοί δίνουν τον προσωπικό τους αγώνα. Να μάθουν τα παιδιά ελληνικά. Τους αξίζει ο έπαινος. Ομως χρειάζονται υποστήριξη οι δάσκαλοι στα Τμήματα Ελληνικής Γλώσσας ανά την Ευρώπη. Δουλεύουν αθόρυβα και επενδύουν στο μέλλον.
Η efsyn.gr θεωρεί αυτονόητο ότι οι αναγνώστες της έχουν το δικαίωμα του σχολιασμού, της κριτικής και της ελεύθερης έκφρασης και επιδιώκει την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Διευκρινίζουμε όμως ότι δεν θέλουμε ο χώρος σχολιασμού της ιστοσελίδας να μετατραπεί σε μια αρένα απαξίωσης και κανιβαλισμού προσώπων και θεσμών. Για τον λόγο αυτόν δεν δημοσιεύουμε σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού ή σεξιστικού περιεχομένου. Επίσης, και σύμφωνα με τις αρχές της Εφημερίδας των Συντακτών, διατηρούμε ανοιχτό το μέτωπο απέναντι στον φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, επιφυλασσόμαστε του δικαιώματός μας να μην δημοσιεύουμε ανάλογα σχόλια.
Σε όσες περιπτώσεις κρίνουμε αναγκαίο, απαντάμε στα σχόλιά σας, επιδιώκοντας έναν ειλικρινή και καλόπιστο διάλογο.
Η efsyn.gr δεν δημοσιεύει σχόλια γραμμένα σε Greeklish.
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας