Δύσκολοι καιροί για στόφα…

Ενώ οι πυρκαγιές και οι συζητήσεις για το αν είναι προϊόντα εμπρησμών (άρα σε ένα τέτοιο ενδεχόμενο αμέσως και ευλόγως αναζητείται η προέλευση των εμπνευστών…) έχουν βάλει «φωτιά» στην επικαιρότητα, υπάρχει ανοιχτό ακόμα ένα μέτωπο, πολιτικής χροιάς. Και δεν αναφερόμαστε στις παρενέργειες που έχει στο εγχώριο πολιτικό σκηνικό, και πιο ειδικά στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ, η προηγηθείσα ψηφοφορία για την κοινοβουλευτική έγκριση του νέου μνημονίου. Όσον αφορά αυτό το ζήτημα, οι μελλοντικές εξελίξεις θα αποδείξουν αν ο Αλέξης Τσίπρας θα καταμετρήσει ουσιώδη πλήγματα ή μη, και -σε μια τέτοια περίσταση- ποιο δρόμο θα ακολουθήσει για το χειρισμό τους. Είμαστε σε εποχές που δύσκολα να εκλείψει το ενδιαφέρον. Ακόμα και τις μέρες κάποιας σχετίζουσας νηνεμίας, εξακολουθούν να βγαίνουν καπνοί… Ευτυχώς, όχι από δάση που καίγονται, αλλά από γραφεία και στέκια (προ)υπολογιστικών προτεινόμενων τακτικισμών. Αν κάποιος μπορεί να εντρυφήσει στο πνευματικό υπόβαθρο των σοβαρών πολιτικών χειρισμών των καυτών χωροχρόνων, θα καταγράψει χρήσιμα συμπεράσματα και θα οξύνει τόσο τη σκέψη του που αλίμονο σε όποιον βρεθεί απέναντι του σε άλλες πτυχές της ζωής... Αρκεί, βέβαια, να έχει εξασφαλίσει πως δεν θα «καψαλιστεί» ο ίδιος, ή πως θα έχει αντοχές να μελετάει χειρισμούς που δεν θα του θυμίζουν τα δικά του προβλήματα…

Για να δούμε, όμως, μια άλλη παράμετρο που -σε συγκυρίες όπως αυτή που βιώνουμε- «ξεχειλίζει». Είναι η θεωρητική επικάλυψη των πρακτικών που αναπτύσσονται στο ενεργοποιημένο σαν ηφαίστειο κεντρικό (και όχι μόνο…) πολιτικό σκηνικό του ελλαδικού χώρου. Είναι πολύ της μόδας όσον αφορά στην επιχειρηματολογία των θιασωτών κάθε κυριαρχικής ιδεολογίας να γίνεται κατάχρηση των λέξεων «εξέλιξη», «εκσυγχρονισμός», κλπ, θέλοντας να δικαιολογήσουν το ότι γίνεται κατηγορώντας όσους δύσμοιρους αντιστέκονται ως «οπισθοδρομικούς», «θεματοφύλακες ενός παλαιοσυντηρητισμού», ως «εχθρούς του καινούριου», ως «συντεχνιακούς συμφεροντολόγους», ως «εμπόδια της προόδου», και πάει λέγοντας. Θα μπορούσαμε να αραδιάσουμε εδώ πολλές λέξεις που θα απαντούσαν και ίσως να είχαν και την ίδια πνευματίστικη χροιά… Όμως, οι καιροί είναι δύσκολοι και κάθε άλλο παρά επιτάσσουν λεξικολογικούς και νοηματικούς ανταγωνισμούς. Μόνο μια συμβουλή. Κάθε υποστηρικτής των κυρίαρχων επιλογών, ας κάνει μια βόλτα σπίτι-σπίτι, γειτονιά-γειτονιά, μαγαζί-μαγαζί, και ας ανταλλάξει κουβέντες με όσους πραγματικά υπόκεινται τα δεινά. Τότε, ενδεχομένως θα καταλάβει ότι είναι ψυχολογικά πιο πρόσφορο (και ανώδυνο) να συσκεπτόμαστε με τον εαυτό μας και να εξαπολύουμε μύδρους εναντίον των συμφερόντων των πολλών έχοντας ως «κουκούλα»-κάλυψη το ορθωμένο πληκτρολόγιο μας… Μπράβο σε όσους το συνειδητοποιούν έγκαιρα. Όσο για αυτούς που κρύβονται πίσω από λέξεις-σλόγκαν για να δικαιολογήσουν δυσβάστακτα κοινωνικά προβλήματα, ας γνωρίζουν ότι ακόμα και ο Ήλιος αποσύρεται που και που για να ξεκουραστεί για να μπορεί να λάμπει την ώρα που πρέπει…

Γιατί, σε αυτή τη ζωή ένα από τα λίγα πράγματα που ισχύουν -πέρα από κάθε υποκειμενισμό και κάθε προδιάθεση που προκύπτει από την ευμετάβλητη φύση μας- είναι ότι ο καθένας χειρίζεται τα πάντα (τα πιο ευχάριστα αλλά και τα πιο δυσάρεστα, τα πιο προγραμματισμένα αλλά και τα πιο αναπάντεχα, τις «νίκες» αλλά και τις «ήττες») σύμφωνα με την όποια στόφα τον διακατέχει. Γιατί, όποιος (ή τέλος πάντων, θέλει να) έχει στόφα μπορεί να υποσχεθεί (και να προσπαθήσει να το τηρήσει εσαεί…) πως θα χειριστεί το κάθε τι με αξιοπρέπεια, σεβασμό στον προσωπικό αξιακό του κώδικα, και χωρίς να ξεπέσει σε μικρότητες, κακίες ή άσχημα συναισθήματα. Η στόφα είναι αυτή που μας προστατεύει από περαιτέρω ατομικούς και συλλογικούς ξεπεσμούς, άσχετα αν δεν υπάρχει σε μεγάλες ποσότητες στο σήμερα.

Και δυστυχώς, κουβέντες για τέτοια ζητήματα μπορούμε να ανοίξουμε -κατά την προσωπική μας άποψη- κυρίως με ανθρώπους παλιότερων γενιών, που όταν αυτοί για λόγους βιολογικής φθοράς εκλείψουν τα πράγματα στην κοινωνική ζωή θα γίνουν ακόμα χειρότερα… Ας φροντίσουμε όσοι μπορούμε να διακρίνουμε πτυχές των μελλούμενων εκ νέου (όπως παλιότερα…) για την απόκτηση αποτελεσματικών ασπίδων προστασίας, που αποτελούν ένα απαραίτητο είδος αυτό-αποκλεισμού που σηματοδοτεί ποιοτική ενεργητικότητα, όσο αντιφατικό και αν φαίνεται κάτι τέτοιο.... Τις έχουμε ανάγκη, γιατί κάποιες φορές τα βέλη «κρύβουν τον ήλιο», και οι πληγές δεν επουλώνονται γιατί είναι τόσες πολλές που δεν ξέρει το άτομο ποια να πρωτοφροντίσει… Ευτυχώς, υπάρχουν παθητικές άμυνες, αλλά και ουσιαστικές και σοβαρές που κινούνται στο πεδίο της συγκρατημένης αντιμετώπισης. Διαλέγουμε αναφανδόν τις δεύτερες, και ας μην έχουμε την απαίτηση να εκτιμηθούν…