Περπατούσα το απόγευμα της περασμένης Τετάρτης στην περιοχή τού Κάτω Κάστρου Μυτιλήνης, οπόταν πέφτω πάνω σε αφημένο, βρεγμένο ρουχισμό, συσκευασίες μπισκότων, σκόνης γάλακτος, μπουκάλια νερού, παιδικές πάνες – όλα τουρκικές μάρκες. Θυμήθηκα ότι πρόσφατα είχαν βγει βάρκες με κατατρεγμένους από τα απέναντι παράλια. Τι σύμπτωση! Στον ίδιο χώρο πρωτοέμειναν οι Μικρασιάτες πρόσφυγες του ’22.
Κάτω απ’ τα τείχη, στα ίδια σπίτια, στην ίδια θέση να περιμένουν, να ικετεύουν για την παραμικρή υποστήριξη. Υπάρχουν φωτογραφίες που εικονίζουν δύστυχους ανθρώπους, με απελπισμένο, απλανές βλέμμα, να κρατάνε το κεφάλι τους, να νανουρίζουν ένα βρέφος, μπόγους πραγμάτων, στον τοίχο οι εικόνες των αγίων για να τους συντρέχουν. Στην ψυχή και στην καρδιά τους είχε επικαθήσει αγωνία για το αύριο κι ένα βασανιστικό γιατί.
Την ίδια ώρα γινόταν η κηδεία της γιαγιάς Στρατούλας Μαυραπίδου στη Σκάλα Σκαμιάς. Πήγε να συναντήσει τη γιαγιά Μαρίτσα. Εμεινε πίσω η τρίτη γιαγιά, η κυρα-Μηλίτσα, να μας συνδέει με την ανθρωπιά, την αλληλεγγύη, χαρακτηριστικά που έχουν χάσει αρκετοί στο πέρασμα του χρόνου. Οφείλουμε να τις φέρνουμε διαρκώς στη μνήμη μας σαν να ήταν οι δικές μας γιαγιάδες και σαν να ήταν δικά μας τα παιδιά που φρόντισαν.
Οταν κοπάσει ο θόρυβος, σκεπαστούν οι άναρθρες κραυγές, θα αποτιμηθούν -άλλη μία φορά- οι γιαγιάδες και η συμβολή τους στην ανθρωπιά και την αλληλεγγύη. Τότε η εμβληματική φωτογραφία, που ταΐζουν ένα προσφυγόπουλο με το μπιμπερό, θα μπει στα σχολικά βιβλία. Οπως έχει μπει ο παπα-Στρατής. Τότε θα γίνουν και επίσημα Ιστορία οι γιαγιάδες. Οσο κι αν σήμερα παραμερίστηκε ο άνθρωπος του δοσίματος, αυτός που νοιάζεται για τον «άλλο», γιατί δεν τον ξεχωρίζει από τον εαυτό του.
Τι όμορφος ο λόγος του πρόεδρου του χωριού, του Γιώργου Σαρόγλου. «Οι γιαγιάδες δεν έκαναν τη βόλτα τους, πήγαιναν σε καθημερινή βάση να προσφέρουν ό,τι μπορούσαν. Μπορεί να μην πήραν το Νόμπελ Ειρήνης, αλλά τους αναγνώρισε όλος ο κόσμος. Κέρδισαν το Νόμπελ ανθρωπιάς, πολιτισμού και αξιοπρέπειας, όπως και όλη η Συκαμνιά που δεν εγκατέλειψε τους ανθρώπους». Το κράτημα του απλωμένου χεριού που ζητά βοήθεια για κάποιους δεν είναι ευκαιριακό, είναι διαχρονικό. «Και όποτε υπάρξει ξανά ανάγκη, πάλι εδώ θα είμαστε να συνδράμουμε τον άνθρωπο, ανεξαρτήτως χρώματος και φυλής» συμπληρώνει ο πρόεδρος.
Αχ μωρέ Ιστορία, τι χουνέρια κάνεις! Εκεί στα ράχτα της Παναγιάς της Γοργόνας, πριν από εκατό χρόνους δεν ζούσε κανένας ξενομερίτης. Μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή γέμισε πρόσφυγες. Και στα τωρινά χρόνια η Σκάλα έγινε πέρασμα για εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπους που βρέθηκαν στον δρόμο για μια άλλη ζωή.
Καλό κατευόδιο, γιαγιά του κόσμου.
* συγγραφέας, διδάκτορας Πολιτισμικής Τεχνολογίας και Επικοινωνίας
Η efsyn.gr θεωρεί αυτονόητο ότι οι αναγνώστες της έχουν το δικαίωμα του σχολιασμού, της κριτικής και της ελεύθερης έκφρασης και επιδιώκει την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Διευκρινίζουμε όμως ότι δεν θέλουμε ο χώρος σχολιασμού της ιστοσελίδας να μετατραπεί σε μια αρένα απαξίωσης και κανιβαλισμού προσώπων και θεσμών. Για τον λόγο αυτόν δεν δημοσιεύουμε σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού ή σεξιστικού περιεχομένου. Επίσης, και σύμφωνα με τις αρχές της Εφημερίδας των Συντακτών, διατηρούμε ανοιχτό το μέτωπο απέναντι στον φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, επιφυλασσόμαστε του δικαιώματός μας να μην δημοσιεύουμε ανάλογα σχόλια.
Σε όσες περιπτώσεις κρίνουμε αναγκαίο, απαντάμε στα σχόλιά σας, επιδιώκοντας έναν ειλικρινή και καλόπιστο διάλογο.
Η efsyn.gr δεν δημοσιεύει σχόλια γραμμένα σε Greeklish.
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας