Εφυγες και ένα πέπλο σιωπής κάλυψε το πανελλήνιο. Ησυχία. Απόλυτη παγωμάρα. Και μετά μια έκρηξη συναισθημάτων. Πάλεψες για περισσότερα από δέκα χρόνια με τέτοια γενναιότητα που το λιγότερο που μπορούμε να κάνουμε είναι να σκύβουμε από θαυμασμό και περηφάνια μπρος στο μεγαλείο σου. Και πέτυχες τόσα, που ειδικά για μια γυναίκα, ακόμη και σήμερα, μοιάζουν άπιαστο όνειρο.
Κατάφερες να μπεις σε ένα σκληρά ανδροκρατούμενο σύστημα, αυτό της πολιτικής, να κερδίσεις με το σπαθί σου «πρώτους ρόλους» και συνάμα τον σεβασμό των πολιτικών σου αντιπάλων. Δεν χρησιμοποίησες την ασθένειά σου ποτέ για όποιο πολιτικό όφελος, δεν επέτρεψες στον εαυτό σου ποτέ να λυγίσει σε κοινή θέα. Τέτοια η αξιοπρέπεια και η καθαρότητα της ψυχής σου!
Κατάφερες να νεκραναστήσεις το ΠΑΣΟΚ, όταν στα δυσκολότερά του χρόνια, φλερτάροντας ακόμη και με την έξοδο από τη Βουλή, βγήκες μπροστά, διεκδίκησες και έλαβες την αρχηγία, σηκώνοντας μια τεράστια ευθύνη. Την αγαπούσες την ευθύνη. Οικογενειακό σας χαρακτηριστικό, θαρρώ.
Κατάφερες όχι μόνο να δυναμώσεις εκλογικά το ΠΑΣΟΚ (και αργότερα το ΚΙΝ.ΑΛΛ.), πράγμα που αποτελεί κατόρθωμα δεδομένης της πολιτικής κυριαρχίας του ΣΥΡΙΖΑ στους ψηφοφόρους του ΠΑΣΟΚ, αλλά άφησες και το πολιτικό σου στίγμα. Εβρισκες πάντα χώρο ανάμεσα στους δύο «κυρίαρχους», οι ομιλίες σου εύστοχες και ψύχραιμες, χωρίς να πεις κακή κουβέντα για κανέναν. Εγγυήθηκες και πέτυχες τη μη περαιτέρω διάσπαση της παράταξης. Η ενότητα του κόμματος ήταν η μεγαλύτερη ανησυχία σου. Η ενότητα άκουγε στο όνομά σου. Ησουν εσύ.
Μα πάνω απ’ όλα κατάφερες να είσαι μαμά. Εκανες τρία παιδιά, όταν κάποιοι στην τρυφερή ηλικία των 22 σου ανακοίνωσαν πως ίσως να μην καταφέρεις να γίνεις μητέρα. Και αυτούς τους διέψευσες. Οπως μαθαίνουμε από συνεργάτες και φίλους, ήσουν πάντα παρούσα και βοηθητική στα παιδιά σου. Δίπλα τους. Τα είδες να μεγαλώνουν. Αυτό και μόνο πιστεύω πως σου προσέφερε μια μικρή, έστω, εσωτερική γαλήνη όταν αντιλήφθηκες τη δυσκολία της νέας μάχης. Εφυγες στην Παγκόσμια Μέρα Κατά του Καρκίνου του Μαστού. Δεν θα το έλεγα ειρωνεία της ζωής. Ηταν λες και διάλεξες την ημέρα που θα μας πεις αντίο, συμβολίζοντας τη σημασία της πρόληψης και την αξία της ζωής.
Αλλωστε, ήσουν και θα είσαι σύμβολο για όλες τις γυναίκες που παλεύουν με τον καρκίνο, για τις εργαζόμενες που πετυχαίνουν σε ανδροκρατούμενους χώρους, για μητέρες που συνδυάζουν καριέρα και οικογένεια ταυτόχρονα με επιτυχία.
Αρνούμαι να γράψω πως έχασες την τελευταία μάχη ή πως δεν τα κατάφερες. Κατάφερες τόσα πολλά και δύσκολα, τσάκισες τόσες φορές την αρρώστια, που όταν γράφουμε ότι έχασες τη μάχη είναι σαν να μη σεβόμαστε τη διαδρομή σου. Με το χαμόγελό σου οφείλουμε να σε θυμόμαστε και το φωτεινό σου χαμόγελο πρέπει να αναζητούμε στις συννεφιασμένες μέρες τού σήμερα.
*φοιτητής Πολιτικών Επιστημών στο ΔΠΘ
Η επιστολή δημοσιεύτηκε στο φύλλο της «Εφ.Συν.» τη Δευτέρα 01/11/2021.
Η efsyn.gr θεωρεί αυτονόητο ότι οι αναγνώστες της έχουν το δικαίωμα του σχολιασμού, της κριτικής και της ελεύθερης έκφρασης και επιδιώκει την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Διευκρινίζουμε όμως ότι δεν θέλουμε ο χώρος σχολιασμού της ιστοσελίδας να μετατραπεί σε μια αρένα απαξίωσης και κανιβαλισμού προσώπων και θεσμών. Για τον λόγο αυτόν δεν δημοσιεύουμε σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού ή σεξιστικού περιεχομένου. Επίσης, και σύμφωνα με τις αρχές της Εφημερίδας των Συντακτών, διατηρούμε ανοιχτό το μέτωπο απέναντι στον φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, επιφυλασσόμαστε του δικαιώματός μας να μην δημοσιεύουμε ανάλογα σχόλια.
Σε όσες περιπτώσεις κρίνουμε αναγκαίο, απαντάμε στα σχόλιά σας, επιδιώκοντας έναν ειλικρινή και καλόπιστο διάλογο.
Η efsyn.gr δεν δημοσιεύει σχόλια γραμμένα σε Greeklish.
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας