Είναι περίεργο το πώς οι άνθρωποι εξαρτιόμαστε από το είδος των παπουτσιών που φοράμε και αν τα φοράμε.
Αλλιώς περπατάει κανείς όταν φοράει αθλητικά και αλλιώς όταν φοράει γαλότσες. Ή οι γόβες μπορούν να κάνουν μια γυναίκα πιο θελκτική και άλλοτε κούτσουρο που το παίρνει ο άνεμος. Αλλιώς περπατάς στην άμμο με σαγιονάρες κι αλλιώς με τα πόδια σου γυμνά. Στη δεύτερη περίπτωση η αυτοσχέδια χορογραφία μέχρι τα πόδια να ακουμπήσουν νερό είναι αναπόφευκτη.
Το περπάτημα διαφέρει και από τόπο σε τόπο. Οσο πιο αστικό το περιβάλλον τόσο πιο ψηλά από το έδαφος ζητάμε να περπατάμε. Τότε, αν χρειαστεί να βγάλουμε τα παπούτσια, τα χαλίκια και η άσφαλτος θα μας κάνουν να δείχνουμε σαν βρέφη που κάνουν τα πρώτα τους βήματα. Αντίθετα, οι άνθρωποι που είναι μεγαλωμένοι στην ύπαιθρο είναι πιο γειωμένοι.
Δεν ξέρω τι με έπιασε και τα λέω όλα αυτά. Ισως, γιατί το καλοκαίρι μάς δημιουργεί μια τάση να μιλήσουμε για πιο ανάλαφρα θέματα. Ισως, γιατί θέλω να αποφύγω αυτό που τριβελίζει το μυαλό μου καιρό τώρα… Περπατάμε, ναι. Αλλά πού πάμε; Και τι μέσα χρησιμοποιούμε για να προχωρήσουμε; Ποιος μας δείχνει τον δρόμο; Οι πολιτικοί; Οι καλλιτέχνες; Ή απλά πάμε στα κουτουρού και όποιον πάρει ο χάρος;
Δεν ξέρω ποια απάντηση είναι η πιο πρέπουσα. Αυτό που ξέρω, όμως, είναι πως το να ρίχνουμε ο ένας το μπαλάκι στον άλλο για το ποιος θα κάνει το πρώτο βήμα για να ακολουθήσουμε δεν βγάζει πουθενά. Η γνωστή απορία: «Πού είναι οι καλλιτέχνες να δημιουργήσουν κάτι που θα ξεσηκώσει συθέμελα την κοινωνία;», ακούγεται πλέον μπανάλ.
Πρώτον, γιατί αρχικά και ο καλλιτέχνης άνθρωπος είναι και για να δημιουργήσει κάτι πρέπει να έχει μεταβολίσει το βίωμά του.
Δεύτερον, γιατί κάθετες τομές δεν μπορεί να επιφέρει κανείς, μια και τα στεγανά της ελληνικής κοινωνίας δημιουργούν ισχυρά τείχη.
Τρίτον, υπάρχει η γνωστή παγίδα των εφήμερων σουξέ, τα οποία ναι μεν μπορεί να ικανοποιήσουν μια προσωρινή μας ανάγκη για να εκφραστεί αυτό που περνάμε, αλλά χωρίς να βάζουν το μαχαίρι βαθιά στο κόκαλο. Περιγραφή ή καταγγελία μιας κατάστασης και η καταπράυνση του αισθήματος της μοναξιάς που νιώθει κανείς. Λέμε: «Για δες! Είναι κι άλλοι που σκέφτονται όπως κι εγώ» και κοιμόμαστε πιο ήσυχα κι ας μη βρήκαμε για άλλη μία μέρα τη λύση.
Η τέχνη, όμως, υπάρχει για να δίνει λύσεις ή για να προβάλλει το πρόβλημα; Κάθε εποχή έχει τα καλλιτεχνικά δημιουργήματα που της ταιριάζουν από τη μία και από την άλλη το κοινό που την επιλέγει. Ποιος είναι και ποιος όχι, όμως, ο διαμορφωτής των εξελίξεων ίσως να είναι το ερώτημα που πρέπει να τεθεί τελικά όσο προχωράμε…
* πολιτικός επιστήμονας, τραγουδοποιός
Η efsyn.gr θεωρεί αυτονόητο ότι οι αναγνώστες της έχουν το δικαίωμα του σχολιασμού, της κριτικής και της ελεύθερης έκφρασης και επιδιώκει την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Διευκρινίζουμε όμως ότι δεν θέλουμε ο χώρος σχολιασμού της ιστοσελίδας να μετατραπεί σε μια αρένα απαξίωσης και κανιβαλισμού προσώπων και θεσμών. Για τον λόγο αυτόν δεν δημοσιεύουμε σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού ή σεξιστικού περιεχομένου. Επίσης, και σύμφωνα με τις αρχές της Εφημερίδας των Συντακτών, διατηρούμε ανοιχτό το μέτωπο απέναντι στον φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, επιφυλασσόμαστε του δικαιώματός μας να μην δημοσιεύουμε ανάλογα σχόλια.
Σε όσες περιπτώσεις κρίνουμε αναγκαίο, απαντάμε στα σχόλιά σας, επιδιώκοντας έναν ειλικρινή και καλόπιστο διάλογο.
Η efsyn.gr δεν δημοσιεύει σχόλια γραμμένα σε Greeklish.
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας