Να καίει παραμύθια σε φλόγα / μικρή και αθώα, το πήλινο θυμίαμα
Ν. Καρούζος
Δεν μιλώ για τη γεωγραφική Αρκαδία, πατρίδα του πρώτου ανθρώπου του Πελασγού. Αλλά για τον ειδυλλιακό τόπο που ενέπνευσε το αρκαδικό ιδεώδες. Για τη χώρα των βοσκών, του έρωτα, της ποίησης, της αδαμιαίας μακαριότητας μακριά από την τύρβη του πολιτισμού.
Ο τραγοπόδαρος Παν με τη σύριγγά του να τρέχει… Το πραγματικό με το φανταστικό να βρίσκονται σε ώσμωση, η ιστορία με το βάρος της, με τον μύθο και το ήθος του.
Ο αυτάρκης κόσμος των βοσκών, ανόθευτος, απλός, πρωτόγονος… να έχουν τον νου τους στο κοπάδι, μα και στον έρωτα και στο τραγούδι. Πώς να μη δεις τις νύμφες να τις κυνηγάει ο Παν, πώς να μην ακούσεις τη φλογέρα του!
Τα παρειδώλια και οι παραισθήσεις είναι για τους ψυχιάτρους.
Αρκαδία, τόπος των συμβόλων, των συμβολισμών, του μύθου, της σημασίας, της αλληγορίας.
Μια βάρβαρη βροχή έπεφτε κι εμείς κάτω απ’ το έλατο που κρατά το νερό και τα ρυάκια δίπλα έτρεχαν.
Ετσι είναι ο Παράδεισος. Αλυτο μυστήριο η ζωή. Η μυρωδιά της βρεγμένης γης το καλοκαίρι, που πάντα βρέχει όταν επιστρέφω…
Οι θύμησες κεντρίζουν ή οι πευκοβελόνες του δάσους;
Το παμπάλαιο καντήλι του Αϊ-Γιώργη, το βαθύ πέτρινο πηγάδι στην αυλή, το κάστρο να μας βλέπει σαν μητρική αγκαλιά, το παιδικό αλφάβητο, ο πλάτανος και η βρύση με το παυσίλυπο νερό, αποβάθρες… Χρόνια και χρόνια που ‘χει η πατρίδα, οι παιδικοί μας χρόνοι. Ηδονή και οδύνη ο νόστος. Ενας αέρος ιαματικός εισχωρεί στα έγκατα, σαν μητρικό χάδι, σαν μάλωμα, σαν δάκρυ που σταματά στο μάγουλο.
Ενας λυγμός είσαι, μια απουσία αλλά και μία υπόσχεση και ένα νόημα.
Τρίζουν τα έλατα στο λιοπύρι, παίρνουν φωτιά στην αναπόληση, καίγονται στη νοσταλγία. Και ακούς την προγονική εντολή που σε κρατά δεμένο με αόρατα σκοινιά.
Σαν τότες.. Σαν άλλοτε. Που ήταν ένα μερίδιο ο καφές και πέντε το ρεβίθι, αλλά το παραμύθι κράταγε μέχρι αργά, μέχρι τ’ αστέρια, μέχρι το γλυκομούδιασμα του ύπνου.
Μέχρι τα σημάδια στα γόνατα απ’ τα μαυρολίθαρα του δάσους, καβάλα πάνω στην παιδική αθωότητα.
Πώς να εξηγήσεις την ομορφιά…
Πώς να εννοήσεις τη φωνή: Να φεύγεις, να φεύγεις, μα να επιστρέφεις, στα δύσβατα μονοπάτια που έκλεισαν πια, στον ίσκιο του έλατου, στην καλοκαιρινή ξαφνική βροχή, στη ρίγανη και στο αγιόκλημα της αυλής, δίπλα στην πέτρινη σκάλα. Να επιστρέφεις στις σχισμές των βράχων σαν κυκλάμινο.
Να επιστρέφεις και ας παραλοΐζεσαι, στο νόστιμο σταρένιο ψωμί που βγάζει η γριά μάνα απ’ τον ξυλόφουρνο. Να επιστρέφεις γιατί θα τα χάνεις όλα και θα βγαίνεις κερδισμένος όταν επισκέπτεσαι τις καλύβες των βοσκών του δάσους στα υψίπεδα, που είναι παμπάλαιοι αλειτούργητοι ναοί.
Να επιστρέφεις στον γενέθλιο τόπο, στις πηγές με τα γάργαρα, στα απαρασάλευτα θεμέλια της ύπαρξης. Να επιστρέφεις στη γη των ηττημένων νικητών, στη γη που όργωσε το άροτρο και το ντουφέκι. Να φεύγεις μα να επιστρέφεις στην ευτοπία του πρώτου κλάματος.
Η efsyn.gr θεωρεί αυτονόητο ότι οι αναγνώστες της έχουν το δικαίωμα του σχολιασμού, της κριτικής και της ελεύθερης έκφρασης και επιδιώκει την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Διευκρινίζουμε όμως ότι δεν θέλουμε ο χώρος σχολιασμού της ιστοσελίδας να μετατραπεί σε μια αρένα απαξίωσης και κανιβαλισμού προσώπων και θεσμών. Για τον λόγο αυτόν δεν δημοσιεύουμε σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού ή σεξιστικού περιεχομένου. Επίσης, και σύμφωνα με τις αρχές της Εφημερίδας των Συντακτών, διατηρούμε ανοιχτό το μέτωπο απέναντι στον φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, επιφυλασσόμαστε του δικαιώματός μας να μην δημοσιεύουμε ανάλογα σχόλια.
Σε όσες περιπτώσεις κρίνουμε αναγκαίο, απαντάμε στα σχόλιά σας, επιδιώκοντας έναν ειλικρινή και καλόπιστο διάλογο.
Η efsyn.gr δεν δημοσιεύει σχόλια γραμμένα σε Greeklish.
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας