Τέτοιες μέρες, που άρχισαν τα δίσεκτα χρόνια της επταετίας στη χώρα μας, οφείλουμε να θυμόμαστε και να αναφέρουμε κάποιους συνανθρώπους μας που είναι προσωποποίηση των λέξεων συνεισφορά και αγώνας. Είναι γείτονές μας, τους συναντάμε στον δρόμο, στην αγορά, στο καφενείο και νομίζουμε ότι είναι άλλος ένας συμπολίτης μας.
Αυτή την εικόνα δείχνει και σου δίνει ο κυρ Γιώργης όταν τον συναντήσεις στη λαϊκή πίσω από τον πάγκο, να βοηθά συγγενή του στην πώληση λαχανικών. Γελαστός, καλομίλητος, να παρουσιάζει τα κηπευτικά σαν να είναι σε συνέντευξη: «Γλυκά τα κουκιά, ζουμερές όλο ζάχαρη οι τομάτες, μέλια τα πεπόνια». Πατημένα τα ογδόντα πέντε χρόνια, δεν κάθεται να χαρεί τα εγγόνια και την όποια σύνταξή του, παρά είναι στο χρέος. Μέχρι να βγει στη σύνταξη και πού δεν δούλεψε. Τσαγκάρης, πραματευτής στα χωριά του νησιού (τότε που διαλαλούσαν το εμπόρευμα πόρτα πόρτα και χωριό χωριό). Κατόπιν ζαχαροπλάστης, εργάτης σε αλευροποιείο αλλά και στο εργοστάσιο της Πίτσος. Ανθρωπος της βιοπάλης σ’ όλα του τα χρόνια. Κι όταν δυσκόλεψαν τα πράγματα εδώ πήγε μετανάστης, από το 1972 έως το 1984, στην Ελβετία. Με την επιστροφή του συνέχισε να δουλεύει ως τραυματιοφορέας στο Νοσοκομείο της Μυτιλήνης από το 1986 μέχρι το 2006, τη χρονιά που πήρε σύνταξη.
Αλλά εκτός από τη ζήση υπάρχει κι η κοινωνία. Ετσι ο νεαρός Γιώργης βρίσκεται στη μεταπολεμική ΕΠΟΝ, ακολουθεί η νεολαία της ΕΔΑ. Τα χρόνια της χούντας δρα στην Ελβετία, εντάσσεται στο ΚΚΕ Eσωτερικού και συνεχίζει μέχρι τα σήμερα στον Συνασπισμό και τον ΣΥΡΙΖΑ.
Οι συμμετοχές αυτές, που είναι κομματικές και πολιτικές, δεν είναι το όριο του κυρ Γιώργη. Οπου υπάρχει ανάγκη, κάποιοι χρειάζονται υποστήριξη, όσο μπορεί συμβάλλει. Από το 2015 απλώνει το χέρι σε πρόσφυγες και μετανάστες. Συμμετέχει σε οργανώσεις που βοηθάνε συνανθρώπους· στη «Συνύπαρξη και Επικοινωνία στο Αιγαίο», στην «Αλληλεγγύη για όλους», όπου συγκεντρώνουν ρουχισμό, παπούτσια, κάλτσες, τρόφιμα, παιδικές τροφές. Το μικρό αυτοκίνητό του ήταν περιφερόμενη αποθήκη αγαθών. Ετρεχε από τα χαράματα σε δρόμους, παραλίες, όπου υπήρχε ανάγκη, άπλωνε το γεμάτο χέρι του.
Κι αν αυτή η δραστηριότητα είναι πρόσκαιρη, δημιούργημα των διεθνών συνθηκών, η υποστήριξη σε ανθρώπους του χωριού, που έχουν ανάγκη, είναι διαχρονική. Προσπαθεί και βρίσκει ρούχα και τρόφιμα για να τα προσφέρει. Κι επειδή ίσως αυτό να μην αρκεί για εκείνον, πιάνει τη σκούπα, το φαράσι και τη βούρτσα με τον ασβέστη και φροντίζει το χωριό του, τους Ταξιάρχες της Λέσβου.
Κύριε Γιώργη Ζέρβα, αγαπητέ Γιώργη, επίτρεψε να σε θεωρούμε σύντροφο, πατέρα μας.
* συγγραφέας, διδάκτορας Πολιτισμικής Τεχνολογίας και Επικοινωνίας
Η efsyn.gr θεωρεί αυτονόητο ότι οι αναγνώστες της έχουν το δικαίωμα του σχολιασμού, της κριτικής και της ελεύθερης έκφρασης και επιδιώκει την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Διευκρινίζουμε όμως ότι δεν θέλουμε ο χώρος σχολιασμού της ιστοσελίδας να μετατραπεί σε μια αρένα απαξίωσης και κανιβαλισμού προσώπων και θεσμών. Για τον λόγο αυτόν δεν δημοσιεύουμε σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού ή σεξιστικού περιεχομένου. Επίσης, και σύμφωνα με τις αρχές της Εφημερίδας των Συντακτών, διατηρούμε ανοιχτό το μέτωπο απέναντι στον φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, επιφυλασσόμαστε του δικαιώματός μας να μην δημοσιεύουμε ανάλογα σχόλια.
Σε όσες περιπτώσεις κρίνουμε αναγκαίο, απαντάμε στα σχόλιά σας, επιδιώκοντας έναν ειλικρινή και καλόπιστο διάλογο.
Η efsyn.gr δεν δημοσιεύει σχόλια γραμμένα σε Greeklish.
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας