Την απάντηση τη δίνουν πάντα οι κοινωνικές συνθήκες

«Μην σκάβεις τρύπα για κάποιον άλλο, γιατί θα πέσεις μέσα της ο ίδιος» (ρωσική παροιμία)

Σε κάθε λογής αντιπαράθεση, άρα και στην αντίστοιχη πολιτική, η καλλιέργεια εντυπώσεων μοιάζει ως ένα από τα πρώτιστα καθήκοντα της κάθε αντιμαχόμενης πλευράς. Φυσικά, προς την κατεύθυνση αυτή, βοηθάει πάρα πολύ κάτι το απλοϊκό και το εύπεπτο που -ισχύει, δεν ισχύει- εδραιώνεται εύκολα στις πιο εύπλαστες μαζικές νοητικές επεξεργασίες. Οι εμπνευστές τέτοιων μεθοδεύσεων σκέφτονται ως εξής: «Όποιος θέλει να σκεφτεί βαθύτερα και διεξοδικότερα ας το κάνει μόνος του, το θέμα είναι στη δημόσια σφαίρα να αιωρείται κάτι το συγκεκριμένο». 

Με αφορμή την πρόσφατη απεργία πείνας του Δημήτρη Κουφοντίνα ήρθε ξανά στο προσκήνιο η μόνιμη επωδός που συνδέει τον ΣΥΡΙΖΑ με χώρους ακραίας πολιτικής θεώρησης και πρακτικής. Έτσι, η προσπάθεια που γίνεται να ταυτιστεί ο ΣΥΡΙΖΑ με αυτό που ορίζεται από την κυρίαρχη αφήγηση ως τρομοκρατία αποτελεί μία βασική κατευθυντήρια οδό της διαχρονικής δεξιάς επιχειρηματολογίας. Αυτό δεν γίνεται τυχαία. Είναι μελετημένο και αποσκοπεί σε κάτι το συγκεκριμένο.

Από τη μία, να χρεωθεί ο ΣΥΡΙΖΑ συμπόρευση με την ένοπλη βία, έτσι ώστε μετριοπαθείς πολίτες να αποτραβηχτούν από κάθε σκέψη εκλογικής ή άλλου είδους στήριξής του. Όμως, η στόχευση δεν μένει μόνο εκεί. Επιχειρείται, παράλληλα, να δημιουργηθεί η εντύπωση πως οι δράστες είναι ευνοημένοι, αφού χωρίς «το κλείσιμο του ματιού» κάποιων «σκοτεινών κύκλων με προσβάσεις σε κέντρα εξουσίας» δεν θα έκαναν τίποτα. Μα, το κυριότερο, αλλά και το χειρότερο από ηθικής σκοπιάς, είναι πως περνιέται το μήνυμα πως αυτοί οι άνθρωποι, επειδή ακριβώς συλλαμβάνονται και καταδικάζονται από την Δικαιοσύνη, δεν πρέπει να έχουν την απαίτηση να έχουν αλληλεγγύη και υποστήριξη στη διεκδίκηση των πιο στοιχειωδών δικαιωμάτων τους...

Προσοχή, δεν μιλάμε για ιδεολογική στήριξη, αλλά για αυτά που ορίζουν οι νόμοι πως δικαιούνται. 

Όπως είναι γνωστό οι οργανώσεις αυτές, πέρα από το παράνομο της υπόθεσης, βγάζουν και έναν πολιτικό λόγο. Δεν έχω δει κάποια ταύτιση του ΣΥΡΙΖΑ, για παράδειγμα, με τα πάλαι ποτέ προτάγματα του αυτοδιαχειριζόμενου σοσιαλισμού της οργάνωσης 17Ν ή με τις αμεσοδημοκρατικές Συνομοσπονδίες που προτείνουν φερ΄ ειπείν οι καταδικασμένοι για συμμετοχή στην οργάνωση Επαναστατικός Αγώνας αναρχικοί Πόλα Ρούπα και Νίκος Μαζιώτης.

Το ευρύτερο στρατόπεδο των ριζοσπαστικών ιδεών, καλώς ή κακώς, έχει πολλές παραλλαγές που είναι τόσο διαφορετικές, ενίοτε και αντιφατικές..., μεταξύ τους που τις περισσότερες φορές τα μέλη των διάφορων πολιτικών χώρων αναλώνονται πιο πολύ στο να εξαπολύουν βέλη στους κοντινούς τους παρά στους απέναντι... Έχουν δει άραγε όλοι όσοι είναι ξένοι και άσχετοι με τις παραδόσεις αυτές, το μένος που μπορεί να έχει ένας αναρχικός για έναν κομμουνιστή και το αντίθετο; Μη σου τύχει, θα έλεγα εγώ...

Ο ΣΥΡΙΖΑ, λοιπόν, παλεύει με τον κοινοβουλευτικό τρόπο για τον αστικο-δημοκρατικό σοσιαλισμό και δεν έχει καμία ταύτιση με διάφορες πτυχές των κυριότερων επαναστατικών ρευμάτων, που χαρακτηρίζονται μάλιστα και από μία πολύπλευρη υιοθέτηση μέσων πάλης.

Το δεξιό αφήγημα στοχεύει από τη μία να μειώσει τις πιθανότητες επαναφοράς της ανανεωτικής αριστεράς στην εγχώρια διακυβέρνηση, αλλά και να «τσαλακώσει» το όποιο πολιτικό εκτόπισμα των χώρων της άκρας αριστεράς, του αναρχισμού και της αναρχίας. Σε κάθε περίπτωση, την απάντηση τη δίνουν πάντα οι κοινωνικές συνθήκες. Αυτές το 2015 ανέβασαν τον ΣΥΡΙΖΑ στην κυβέρνηση, αυτές ριζοσπαστικοποιούν ενίοτε τις συνειδήσεις και φέρνουν πολλούς ανθρώπους μπροστά στην επιλογή να στραφούν σε λιγότερο δημοφιλείς πολιτικές συστρατεύσεις.

Αν θέλουν οι διάφοροι θιασώτες της δεξιάς κοσμοθεώρησης να απαλλαγούν οριστικά και αμετάκλητα από τους αριστερούς, τους κομμουνιστές, τους αναρχικούς και πάει λέγοντας, ας φροντίσουν να αλλάξουν πολιτικές ώστε η συστημική εντροπία να μη δημιουργεί αδικημένους, απόκληρους και περιθωριοποιημένους ανθρώπους.

Όμως αυτό δεν γίνεται, άρα τα ίδια τα πράγματα φέρνουν στο προσκήνιο διαφορετικές προτάσεις κοινωνικής δόμησης και παραγωγικών προτεραιοτήτων. Βέβαια, αρχικά, προκύπτουν κατά κανόνα ανάγκες άμεσης αντίδρασης σε επιθετικές αντικοινωνικές κρατικές πολιτικές παρά η ρεαλιστική ώθηση σε ευρύτερους μετασχηματισμούς, αλλά οκ. Υπάρχουν στην πραγματική ζωή και τα μεν και τα δε και αυτό δεν είναι πόρισμα ιδεοληπτικής προσέγγισης, αλλά εμπειρικό και επιστημονικό δεδομένο πολλαπλώς επιβεβαιωμένο...

Επειδή, όμως, οι πιο οξυδερκείς του δεξιού στρατοπέδου αυτό το ξέρουν πολύ καλά, για αυτό φροντίζουν να λένε όσα λένε δημοσίως. Ξέρουν πού απευθύνονται...

Η ανθρώπινη ιστορία είναι γεμάτη από τέτοιες αντιμαχίες, που όταν σκέφτεται κάποιος το μέλλον δεν μπορεί παρά «να ζητάει από το Θεό να βάλει το χέρι του» για να αποφευχθούν τα χειρότερα....