Οσες φορές κι αν περάσουμε από κάποιο μέρος, περπατήσουμε σε γνωστή διαδρομή, πάντοτε θα βρίσκουμε κάτι νέο να δούμε, να γνωρίσουμε. Αυτή είναι κι η ομορφιά των πραγμάτων. Η αέναη, πάντα φρέσκια, νέα ματιά. Οσο και όσοι το καταφέρουμε τόσο θα ευχαριστιόμαστε τη ζωή, θα απολαμβάνουμε την καθημερινότητα, αλλά θα αναζητούμε και κάτι το νέο και διαφορετικό.
Για άλλη μία φορά τα βήματά μου με οδήγησαν στο Κάτω Κάστρο, πλάι στη θάλασσα. Ο βοριάς έσκαγε τα κύματα στο θαλάσσιο μέρος του τείχους και στα βράχια. Αραγε κάτι ανάλογο έριξε έναν πύργο και σήμερα στέκει ακουμπισμένος, πλαγιαστός, σαν τεράστιο παιδικό παιχνίδι; Από το ίδιο μέρος έχω μαζέψει κρίταμο και κάππαρη. Τώρα ωριμάζουν, ζυμώνονται στα βάζα μέσα στην άλμη και στο ξίδι.
Ετοιμαζόμουν να ανοίξω τα χέρια μου, να νιώσω τη δύναμη του αγέρα. Ισως και να αφηνόμουν να με σηκώσει, να γίνω αιωροπτεριστής, αν όχι πραγματικά, τουλάχιστον στη σκέψη μου. Τότε τους είδα. Ηταν δυο νέα παιδιά, ένα κορίτσι κι ένα αγόρι στην αρχή της εφηβείας. Κάθονταν σφιχταγκαλιασμένα, πάνω σε ένα αναστηλωμένο μέρος του τείχους. Φιλήθηκαν απαλά, ίσως και με δισταγμό.
Προσπέρασα γρήγορα, δεν ήθελα, άθελά μου, να γίνω ηδονοβλεψίας ή να διακόψω την έκφραση της αγάπης τους. Αραγε πόσα ζευγάρια φιλήθηκαν σ’ αυτό το μέρος, απ’ την αρχαιότητα ίσαμε σήμερα; Ο Γατελούζος ηγεμόνας, Φραντσέσκος, να έβγαζε περίπατο την πριγκίπισσα Ειρήνη στον ίδιο χώρο, σταμάτησε κάτω απ’ τα αρμυρίκια και τη φίλησε ηδυπαθώς, όπως θα έκαναν οι υπήκοοί του;
Το ίδιο βράδυ η Ρίτα Αντωνοπούλου, λίγα μέτρα πιο πάνω, στο Ανω Κάστρο Μυτιλήνης, στη συναυλία «2ω και 26λ με τον Χρόνο» μάς ταξίδεψε στον χρόνο· τον πεπερασμένο του παρελθόντος και τον ρευστό, τον σε διαρκή αναμονή του μέλλοντος. Οταν τραγούδησε «Το μόνο που σου ζήτησα/Ηταν ένα φιλί» σκέφτηκα τους δύο εφήβους του απογεύματος, που ίσως να την άκουγαν, ίσως να τους είδε και να συνόδεψε την αγάπη τους. Τον χρόνο τον ατομικό μας, του αύριο, προσέγγισε.
Αυτόν που μπορούμε ακόμα να τον διαφεντέψουμε, να πούμε είναι δικός μας, μέχρι να γίνει παρελθόν. Αυτόν που πριν γίνει πανδαμάτωρ περιμένει την κίνηση του ήλιου ή του φεγγαριού· εμένα κι εσένα, τα απλωμένα χέρια μας· τον απόπλου μας, όχι μόνο τον θαλασσινό αλλά και της στεριάς. Πολύ περισσότερο της ζωής και τα φιλιά που θα δώσουμε στις/στους συντρόφους μας.
* συγγραφέας, δρ Πολιτισμικής Τεχνολογίας και Επικοινωνίας
Η efsyn.gr θεωρεί αυτονόητο ότι οι αναγνώστες της έχουν το δικαίωμα του σχολιασμού, της κριτικής και της ελεύθερης έκφρασης και επιδιώκει την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Διευκρινίζουμε όμως ότι δεν θέλουμε ο χώρος σχολιασμού της ιστοσελίδας να μετατραπεί σε μια αρένα απαξίωσης και κανιβαλισμού προσώπων και θεσμών. Για τον λόγο αυτόν δεν δημοσιεύουμε σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού ή σεξιστικού περιεχομένου. Επίσης, και σύμφωνα με τις αρχές της Εφημερίδας των Συντακτών, διατηρούμε ανοιχτό το μέτωπο απέναντι στον φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, επιφυλασσόμαστε του δικαιώματός μας να μην δημοσιεύουμε ανάλογα σχόλια.
Σε όσες περιπτώσεις κρίνουμε αναγκαίο, απαντάμε στα σχόλιά σας, επιδιώκοντας έναν ειλικρινή και καλόπιστο διάλογο.
Η efsyn.gr δεν δημοσιεύει σχόλια γραμμένα σε Greeklish.
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας