Η Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν, δικαιολογώντας την ισχνότατη πλειοψηφία με την οποία εξελέγη στην ηγεσία της Ευρωπαϊκής Επιτροπής από το Ευρωκοινοβούλιο, ισχυρίστηκε ότι «μια πλειοψηφία δεν παύει να είναι πλειοψηφία στην πολιτική». Ομως δεν έχει σημασία το περιεχόμενο αυτής της πλειοψηφίας;
Ποιοι έδωσαν τη δυνατότητα στην Ανγκελα Μέρκελ να χειραγωγεί μέσω της εκλεκτής της το σημαντικότερο όργανο της Ε.Ε.; Διότι η Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν, επί έξι χρόνια υπουργός Αμυνας της Γερμανίας, ελέγχεται για οικονομικές ατασθαλίες αλλά και για λογοκλοπή στην εκπόνηση του διδακτορικού της, ενώ η θητεία της στο υπουργείο αξιολογήθηκε ως εντελώς αποτυχημένη. Μπορεί με όσα της προσάπτουν Γερμανοί χριστιανοδημοκράτες και σοσιαλδημοκράτες να ηγηθεί της Ευρωπαϊκής Επιτροπής ή μήπως επελέγη λόγω των αδυναμιών της, ώστε να αποτελεί απλό φερέφωνο των γερμανικών συμφερόντων;
Το χειρότερο όμως είναι ότι εκλέχθηκε με την οριακή πλειοψηφία των εννέα εδρών στηριζόμενη σε ψήφους αντιευρωπαϊστών και ακροδεξιών ευρωβουλευτών. Εγραφε συγκεκριμένα το ινστιτούτο ευρωπαϊκής πολιτικής Euro Intelligence για την εκλογή της: «Βρισκόμαστε στο σενάριο του τρόμου… Η Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν εξελέγη με τη βοήθεια του πολωνικού PiS, του Φιντέζ του Βίκτορ Ορμπαν και των 5 Αστέρων του Μπέπε Γκρίλο. Αν οποιοδήποτε από τα τρία αυτά κόμματα είχε ψηφίσει “όχι”, δεν θα έφτανε στον στόχο των 374 ψήφων».
Ομως το ίδιο απαξιωτικό για την εκλογή της και τους πρωταγωνιστές του παρασκηνίου που προηγήθηκε είναι το γεγονός ότι για να εκλεγεί παρακάμφθηκε ο νεοπαγής δημοκρατικός θεσμός Spitetzen–Kandidaten με βάση τον οποίο η εκλογή του προέδρου της Ευρωπαϊκής Επιτροπής γίνεται μεταξύ των υποψηφίων προέδρων, όπως ο Μάνφρεντ Βέμπερ, ο Φρανς Τίμερμανς, ο Γκι Φερχόφστατ, η Μαργκρέτε Βεστάγκερ, κ.ά. στους οποίους δεν συμπεριλαμβανόταν η Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν;
Μάλιστα ενώ στη διάρκεια της διαδικασίας εκλογής εμφανίστηκε ως επικρατέστερη επιλογή αυτή του σοσιαλιστή Φρανς Τίμερμανς, α' αντιπροέδρου της Ευρωπαϊκής Επιτροπής μέχρι τότε, επιστρατεύτηκαν τα ανατολικά κράτη που διαφώνησαν με την εκλογή του διότι ήταν υπέρμαχος της προσφυγικής πολιτικής, ενώ για την εκλογή της νέας προέδρου επιστρατεύτηκαν πάλι τα ανατολικά κράτη με την ψήφο τους, αποδεικνύοντας για ποιους λόγους έγινε η ένταξή τους στην Ε.Ε. με τη διεύρυνση του 2004.
Δηλαδή, για να μεθοδευτεί η εκλογή στο αξίωμα της προέδρου της συγκεκριμένης πολιτικού, αξιοποιήθηκαν δύο φορές τα ανατολικά κράτη σε αντιφατικούς ρόλους, τη μία φορά ακυρώνοντας την εκλογή του Φρανς Τίμερμανς ανοίγοντας τον δρόμο στην Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν και τη δεύτερη, εκλέγοντάς την με την ψήφο τους.
Ετσι, ενώ η Γερμανία και άλλα ισχυρά κράτη της Ε.Ε. εκφράζουν με κάθε αφορμή τις δήθεν ανησυχίες τους για την άνοδο του ευρωσκεπτισμού, της Ακροδεξιάς και της δύναμης των ναζιστικών μορφωμάτων στην Ευρώπη, όπως αποκάλυψε η εκλογή της Φον ντερ Λάιεν, δεν διστάζουν να επιστρατεύουν αυτές τις δυνάμεις για την εξυπηρέτηση των συμφερόντων τους.
Αυτό το συμπέρασμα αφορά βέβαια και τον πρόεδρο Μακρόν, τον αυτοπροβαλλόμενο ως μεταρρυθμιστή της ευρωζώνης και της Ε.Ε., ο οποίος στο πλαίσιο της συναλλαγής του με την καγκελάριο για την τοποθέτηση της Κριστίν Λαγκάρντ επικεφαλής της ΕΚΤ αποδέχτηκε την εκλογή της Φον ντερ Λάιεν στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή με ακροδεξιές και αντιευρωπαϊκές ψήφους. Εκείνο δηλαδή που απροκάλυπτα προωθείται στην Ε.Ε. είναι η κυριαρχία των δύο ισχυρότερων κρατών, η οποία προφανώς δεν μπορεί να επιτευχθεί με σεβασμό στις δημοκρατικές αρχές.
Ομως, δεν είναι η πρώτη φορά που η Γερμανία απέδειξε ότι η πολιτική της δεν έχει ηθικούς φραγμούς και όρια όταν πρόκειται να προωθήσει τα στενά της συμφέροντα. Αδιάψευστο παράδειγμα, η αξιοποίηση της ουκρανικής κρίσης...
Η ανοχή της Γερμανίας τότε απέναντι στον ένοπλο φασιστικό «Δεξιό Τομέα» και το εθνικοσοσιαλιστικό κόμμα «Σβόμποντα», που είχε ως σήμα παραλλαγή της σβάστικας, η συμμετοχή του τότε ΥΠΕΞ Γκίντο Βεστερβέλε στις διαδηλώσεις της πλατείας Μεϊντάν εναντίον της νόμιμης πολιτειακής εξουσίας(!), οι συναντήσεις της καγκελαρίου στο Βερολίνο με τους επίδοξους ανατροπείς της νόμιμης εξουσίας του Κιέβου και, εν τέλει, η αποδοχή ενός πραξικοπηματικού καθεστώτος με έντονες φασιστικές αποχρώσεις μετά τη φυγάδευση του Γιανουκόβιτς, είχαν θέσει εύλογα ερωτήματα: Μπορεί ένας πολιτικός, η καγκελάριος Μέρκελ δηλαδή, να διχάζεται σε τέτοιο βαθμό ώστε, ενώ ποινικοποιεί τον φασισμό και τον ναζισμό στη χώρα της, να τον χρησιμοποιεί ανενδοίαστα για την προώθηση των συμφερόντων της, χωρίς να αποτελεί συστατικό στοιχείο της ιδεολογικής της αντίληψης; Μπορεί να εμφανίζεται ως δημοκράτης και να υιοθετεί φασιστικές πρακτικές, όπως συνέβη π.χ. στην Ουκρανία, ή να συμμαχεί με ακροδεξιές δυνάμεις, όπως συνέβη με την εκλογή της Φον ντερ Λάιεν;
Πόση υποκρισία εμπεριέχει η ανησυχία της καγκελαρίου για την άνοδο της Ακροδεξιάς στην Ευρώπη, όταν αξιοποιεί τις πλέον ακραίες εκφάνσεις της για την επίτευξη των επιδιώξεών της;
* πολιτικός μηχανικός
Η efsyn.gr θεωρεί αυτονόητο ότι οι αναγνώστες της έχουν το δικαίωμα του σχολιασμού, της κριτικής και της ελεύθερης έκφρασης και επιδιώκει την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Διευκρινίζουμε όμως ότι δεν θέλουμε ο χώρος σχολιασμού της ιστοσελίδας να μετατραπεί σε μια αρένα απαξίωσης και κανιβαλισμού προσώπων και θεσμών. Για τον λόγο αυτόν δεν δημοσιεύουμε σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού ή σεξιστικού περιεχομένου. Επίσης, και σύμφωνα με τις αρχές της Εφημερίδας των Συντακτών, διατηρούμε ανοιχτό το μέτωπο απέναντι στον φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, επιφυλασσόμαστε του δικαιώματός μας να μην δημοσιεύουμε ανάλογα σχόλια.
Σε όσες περιπτώσεις κρίνουμε αναγκαίο, απαντάμε στα σχόλιά σας, επιδιώκοντας έναν ειλικρινή και καλόπιστο διάλογο.
Η efsyn.gr δεν δημοσιεύει σχόλια γραμμένα σε Greeklish.
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας