Ας φτιάξουμε μια ιστορία αλλιώς: μια μικρή χώρα που λέγεται Ελλάδα ανεξαρτητοποιείται ύστερα από μια μακρόχρονη περίοδο που ανήκει σε κάποιο άλλο κρατικό μόρφωμα.
Η μικρή Ελλάδα προσπαθεί μέσα στο διεθνές περιβάλλον να βρει τον βηματισμό της, να αξιοποιήσει το παραγωγικό δυναμικό και τις πλουτοπαραγωγικές πηγές της, προκειμένου να ανορθώσει το βιοτικό επίπεδο των πολιτών της, οι οποίοι στη συντριπτική τους πλειονότητα είναι φτωχοί.
Παράλληλα, προσπαθεί να κατασκευάσει και τους εθνικούς της μύθους, να βρει δηλαδή τα ενοποιητικά εκείνα στοιχεία που θα εξασφαλίσουν την επιβίωσή της σε έναν ανταγωνιστικό κόσμο.
Η γεωγραφική της θέση τής δίνει τη δυνατότητα να ονοματίσει τον εαυτό της και να κατασκευάσει τους μύθους της, γιατί η γεωγραφία και η ιστορία είναι αδελφές και η μία μπαίνει στα χωράφια της άλλης. Ομως, η γειτόνισσα χώρα που είναι μεγαλύτερη και ισχυρότερη θεωρεί ότι η μικρή Ελλάδα δεν πρέπει επ’ ουδενί να χρησιμοποιεί αυτό το όνομα γιατί αυτό της ανήκει.
Η γειτόνισσα, λοιπόν, που δεν δέχεται το όνομα με τίποτα, αποφασίζει ότι τη μικρή Ελλάδα θα την ονομάζει Αθήνα από την πρωτεύουσά της και τους κατοίκους της χώρας Αθηναίους. Καμιά φορά, πάνω στον οίστρο της, μπορεί να αποκαλεί τους κατοίκους της και γυφτοαθηναίους.
Και ας έρθουμε στην πραγματική ιστορία: αυτό που συστηματικά ως χώρα ή ως κοινωνία αρνούμαστε είναι να μπούμε στη θέση του Αλλου. Λες και ποτέ ως λαός δεν υπήρξαμε καταπιεσμένοι, λες και δεν έχουμε υποφέρει από συμφέροντα και πολιτικές άλλων, ξένων προς τις δικές μας επιθυμίες και επιδιώξεις. Λες και δεν έχουμε νιώσει στο πετσί της ιστορίας μας την καταπίεση, τη φτώχεια, την πείνα και την υποτίμηση από άλλους.
Κι ας πάμε ακόμη πιο βαθιά: λες κι εμείς αυτοδικαίως είμαστε ό,τι είμαστε, λες και η εθνική μας ταυτότητα κι ο εθνικός μας αυτοπροσδιορισμός υπήρχε ανέκαθεν, λες και ο Μέτερνιχ αναφερόμενος στην Ελλάδα έκανε λόγο για γεωγραφία κι όχι για πολίτες. Λες και δεν ξέρουμε την ιστορική μας πορεία, τις ιστορικές μας αυταπάτες, τις μεγάλες επιτυχίες και τις παταγώδεις αποτυχίες μας.
Αυτό που γίναμε το αρνούμαστε στους γείτονές μας. Και ύστερα από μια πορεία δεκαετιών με μεγάλες αποτυχίες από πλευράς της ελληνικής πολιτείας, ερχόμαστε να αμφισβητήσουμε και να υποσκάψουμε την όποια προσπάθεια γίνεται, για να χτιστούν οι γέφυρες και οι δίαυλοι επικοινωνίας που θα εξασφαλίσουν την καλή γειτονία, την ειρήνη και την ανάπτυξη στην περιοχή, εξαιτίας βασικής άγνοιας όχι της Ιστορίας γενικά αλλά της ιστορίας μας και του εαυτού μας.
Η Συμφωνία των Πρεσπών είναι το απότοκο μιας ευεργετικής λιακάδας μέσα σε μια ιστορική πορεία θυελλώδη και καταιγιστική.
Η εθνική γραμμή, έτσι όπως διαμορφώθηκε από την κυβέρνηση Καραμανλή, με υπουργό Εξωτερικών την Ντόρα Μπακογιάννη, υπουργό Εθνικής Αμυνας το Βαγγέλη Μεϊμαράκη και με σύμφωνη γνώμη του αρχηγού του ΠΑΣΟΚ Γιώργου Παπανδρέου το 2008, μετουσιώθηκε σε μια πραγματική νίκη της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής και διπλωματίας.
Η συμφωνία εκείνη δεν προχώρησε λόγω της αδιαλλαξίας του εθνικιστή Γκρούεφσκι. Η Συμφωνία των Πρεσπών προχωράει, γιατί και οι γείτονες κατάλαβαν ότι με τους εθνικισμούς και τις αδιαλλαξίες, κανένας εθνικός στόχος δεν εκπληρώνεται.
Η κυβέρνηση Τσίπρα και η κυβέρνηση Ζάεφ είναι αυτοί που έτυχαν να συνυπάρξουν ταυτόχρονα και να φέρουν τη λιακάδα, κόντρα στη μαυρίλα του εθνικισμού και των στερεοτύπων και από τις δύο πλευρές, γράφοντας Ιστορία.
Η ανεπάρκεια της αντιπολίτευσης και στις δύο χώρες γίνεται περισσότερο από καταφανής, για τον απλούστατο λόγο ότι συμπίπτουν στην κριτική τους περί εθνικής μειοδοσίας και προδοσίας.
Αν μειοδοτεί ο ένας, πώς μπορεί να μειοδοτεί και ο άλλος; Αν χάνει ο ένας, πώς μπορεί να χάνει κι ο άλλος; Αν προδίδει ο ένας, πώς προδίδει κι ο άλλος;
Ο ίδιος ο πρόεδρος της Ν.Δ. στις 11 Ιουλίου 2017 στη Βουλή των Ελλήνων δήλωνε ότι η θέση της ελληνικής αντιπροσωπείας είναι σύνθετη ονομασία με γεωγραφικό προσδιορισμό.
Στην πραγματικότητα, λοιπόν, η κατηγορία περί μειοδοσίας και προδοσίας είναι η αδυναμία να αντικρίσουν την πραγματικότητα κατάματα, γιατί πάνω από το εθνικό συμφέρον βάζουν το μικροκομματικό, πέρα από την ειρήνη και την ανάπτυξη βάζουν την εξυπηρέτηση των συμφερόντων των δικών τους ανθρώπων.
Η ανεπάρκεια της καθ’ ημάς αντιπολίτευσης είναι η πεποίθησή της ότι αυτή έχει τη λύση, χωρίς να αναγνωρίζει ότι είναι το πρόβλημα, ότι βλέπει το δέντρο χωρίς να βλέπει το δάσος, ότι αυτή είναι πατριωτική, ξεχνώντας ότι οι μεγαλύτερες προδοσίες σ’ αυτόν τον τόπο προήλθαν απ’ τους κόλπους της. Γιατί ο μεγαλύτερος πατριωτισμός είναι η συνύπαρξη, η ειρήνη και η συνεργασία. Κι αυτό μόνο η Αριστερά ξέρει να το κάνει.
*βουλευτής ΣΥΡΙΖΑ νομού Ιωαννίνων
Η efsyn.gr θεωρεί αυτονόητο ότι οι αναγνώστες της έχουν το δικαίωμα του σχολιασμού, της κριτικής και της ελεύθερης έκφρασης και επιδιώκει την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Διευκρινίζουμε όμως ότι δεν θέλουμε ο χώρος σχολιασμού της ιστοσελίδας να μετατραπεί σε μια αρένα απαξίωσης και κανιβαλισμού προσώπων και θεσμών. Για τον λόγο αυτόν δεν δημοσιεύουμε σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού ή σεξιστικού περιεχομένου. Επίσης, και σύμφωνα με τις αρχές της Εφημερίδας των Συντακτών, διατηρούμε ανοιχτό το μέτωπο απέναντι στον φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, επιφυλασσόμαστε του δικαιώματός μας να μην δημοσιεύουμε ανάλογα σχόλια.
Σε όσες περιπτώσεις κρίνουμε αναγκαίο, απαντάμε στα σχόλιά σας, επιδιώκοντας έναν ειλικρινή και καλόπιστο διάλογο.
Η efsyn.gr δεν δημοσιεύει σχόλια γραμμένα σε Greeklish.
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας