Παλιότερα ήταν ο Μινώταυρος. Δημιούργημα της αέναης διάθεσης του ανθρώπου να βρίσκεται σε βακχική σχέση με τη φύση. Που ζητάει θυσίες, για να κρατιέται ζωντανή. Στον μύθο είναι οι Αθηναίοι που προσέφεραν τον οβολό του αίματος.
Στην εποχή μας, τον αιμάτινο φόρο έχουν αναλάβει να τον καταθέσουν οι κυνηγοί που, εξοπλισμένοι με σύγχρονα όπλα, οργανώνουν παγάνα και ξεχύνονται στα βουνά. Για να σκοτώσουν αγριογούρουνα. Νέοι που ζουν στις πόλεις. Αμαθοι από τα βουνά. Γίνονται, κάποιοι από αυτούς, θύματα μιας κουλτούρας, ανδρικής κατά κανόνα, που πλουτίζει τις συζητήσεις στις παρέες για τα κατορθώματα στα κυνήγια. Τροφοδοτεί την αλαζονεία του ανθρώπου. Πως μπορεί να βγει νικητής στην αναμέτρησή του με τη φύση.
Αντιμέτωπος με αυτή την αλαζονεία ήρθα καιρό πριν. Σε κεφαλοχώρι που είχε εορτασμό τοπικό. Οι δρόμοι σημαιοστολισμένοι. Ο κόσμος ντυμένος με τα καλά του έβγαινε από την εκκλησία, όπου έγινε η δοξολογία. Η φιλαρμονική παιάνιζε προσδίδοντας νότες ευφορίας σε όλους εκείνους κι εκείνες που βάδιζαν στον δρόμο ή έπαιρναν τον πρωινό καφέ τους.
Και τότε συνέβη το περιστατικό. Οι άνθρωποι αναμέρισαν. Περνούσαν μεγαλοπρεπή αγροτικά αυτοκίνητα. Στην αρχή πίστεψα πως συμμετείχαν στα τελετουργικά δρώμενα. Γελάστηκα. Ηταν κυνηγοί. Που έκαναν τον γύρο του θριάμβου επιδεικνύοντας τα πειστήρια της αλαζονείας. Θύμα τους αλλά και τρόπαιο ένα αγριογούρουνο. Ισαμε διακόσια κιλά. Που το είχαν τοποθετήσει στην καρότσα, σε θέση φυσικής στάσης.
Δεν είναι η πρώτη φορά που συμβαίνει. Είναι πολλές οι ανδρικές ιστορίες για τα ζώα που «τονώνουν» την αυτοπεποίθηση τους χειμώνες. Περιφέρονται στα χωριά και τις πόλεις ενίοτε, ξαπλωμένα και δεμένα στο καπό του αυτοκινήτου. Ικανοποιούν τη ματαιοδοξία του ανθρώπου. Την ψευδαίσθηση της υπεροχής του απέναντι στη φύση.
Δεν ανήκω σ’ αυτούς που ενοχοποιούν το κυνήγι. Προσωπικά δεν επιδίδομαι σ’ αυτή τη δραστηριότητα. Ετσι κι αλλιώς, με κυνηγάει το σαρκαστικό τιτίβισμα του μικρού τρυποφράχτη της παιδικής μου ηλικίας. Τότε που μια ομάδα ομηλίκων, εξοπλισμένοι με λάστιχα, καταστρώσαμε το επιχειρησιακό μας σχέδιο περικυκλώνοντας το μικρό πουλί σε μια πλούσια συστάδα. Μας ξέφυγε αφήνοντας τον ήχο του. Τον ακούω κάθε φορά που γίνεται λόγος για κυνήγι.
Τον άκουσα κι εκείνη τη φορά που το σκοτωμένο αγριογούρουνα συμμετείχε στην τοπική παρέλαση. Μόνο που έμοιαζε μοιρολόι. Για την αλαζονεία του ανθρώπου. Για την ύβρι στον πολιτισμό. Που δεν σέβεται την αξιοπρέπεια του σκοτωμένου ζώου. Ο σεβασμός του ηττημένου έδωσε τροφή σε αριστουργήματα της λογοτεχνίας μας. Σαν την «Ιλιάδα». Η ύβρις του Αχιλλέα στη σορό του Εκτορα και η κάθαρση με τη μεταμέλειά του. Χρειάζεται ο σύγχρονος πολιτισμός την κάθαρση για την ύβρι που διαπράττεται.
Η efsyn.gr θεωρεί αυτονόητο ότι οι αναγνώστες της έχουν το δικαίωμα του σχολιασμού, της κριτικής και της ελεύθερης έκφρασης και επιδιώκει την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Διευκρινίζουμε όμως ότι δεν θέλουμε ο χώρος σχολιασμού της ιστοσελίδας να μετατραπεί σε μια αρένα απαξίωσης και κανιβαλισμού προσώπων και θεσμών. Για τον λόγο αυτόν δεν δημοσιεύουμε σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού ή σεξιστικού περιεχομένου. Επίσης, και σύμφωνα με τις αρχές της Εφημερίδας των Συντακτών, διατηρούμε ανοιχτό το μέτωπο απέναντι στον φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, επιφυλασσόμαστε του δικαιώματός μας να μην δημοσιεύουμε ανάλογα σχόλια.
Σε όσες περιπτώσεις κρίνουμε αναγκαίο, απαντάμε στα σχόλιά σας, επιδιώκοντας έναν ειλικρινή και καλόπιστο διάλογο.
Η efsyn.gr δεν δημοσιεύει σχόλια γραμμένα σε Greeklish.
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας