Αν βάλουμε κατά μέρος εκείνους που πιστεύουν ότι με τη νίκη του ΣΥΡΙΖΑ θα ανατείλει ο ήλιος ο νοητός της δικαιοσύνης και θα γίνουν πραγματικότητα τα όνειρα της Αριστεράς ύστερα από δεκαετίες διωγμών και ηρωικής αυταπάρνησης· κι αν βάλουμε επίσης κατά μέρος όσους ισχυρίζονται ότι θα ανοίξουν οι πύλες της κόλασης, τότε, μετά τις δύο αυτές αρνήσεις, θα βρεθούμε σε έναν ενδιάμεσο χώρο. Εδώ συνωθούνται ποικίλες απόψεις, με κύριο χαρακτηριστικό τις αποχρώσεις που αμφισβητούν το δίχρωμο άσπρο - μαύρο. Σε έναν τέτοιο εξ ορισμού ρευστό και ασταθή χώρο θα μπορούσαν να ενταχθούν και οι εξής δύο λόγοι που αρθρώνονται ως συνηγορία υπέρ του ΣΥΡΙΖΑ ο πρώτος, και ο δεύτερος ως κατηγορητήριο.
Σύμφωνα με την υπεράσπιση, ακόμα κι αν ο ΣΥΡΙΖΑ πραγματοποιήσει τα μισά από όσα υπόσχεται, θα προκύψουν αρκετά οφέλη για να δικαιολογήσουν την προτίμησή μας. Κατ’ αρχάς θα απαλλαγούμε από μια ενδοτική στις πιέσεις κυβέρνηση που συνδυάζει την ανικανότητα με την υποκρισία. Ανικανότητα γιατί αδυνατεί να χαράξει και να διεκπεραιώσει μια σταθερή πολιτική, και υποκρισία επειδή, παρά την επίσημη ρητορική της, συνεχίζει, στο μέτρο που μπορεί, την παλαιοκομματική τακτική της εύνοιας και των διορισμών μήπως και συγκρατήσει την εκλογική πελατεία της. Μια κυβέρνηση που στεγάζει πρώην στελέχη της Πολιτικής Ανοιξης, του ΛΑΟΣ και μέχρι πρόσφατα εθνικόφρονες σαν τον Μπαλτάκο.
Ομως το σημαντικό προτέρημα του ΣΥΡΙΖΑ είναι άλλο: σε αντίθεση με πολλούς που υπερασπίζονται το Μνημόνιο, μας υπενθυμίζει το ιδεολογικό πλαίσιο της λιτότητας. Γιατί όσο δικαιολογημένες και να είναι οι καταγγελίες για το φαγοπότι στο Δημόσιο, η σημερινή Ευρώπη δεν ενσαρκώνει τον ορθό λόγο, όπως ορισμένοι ισχυρίζονται, ούτε προωθεί ένα αξιακά και ιδεολογικά ουδέτερο «νοικοκύρεμα» αλλά βαδίζει με γνώμονα μια συγκεκριμένη αντίληψη για την κοινωνία, που ακούει στο όνομα νεοφιλελευθερισμός. Κι αυτό ενώ, παρά τις εμφανέστατες ευθύνες της απορρυθμισμένης αγοράς για την παρ’ ολίγον κατάρρευση της διεθνούς οικονομίας πριν από μερικά χρόνια, οι φορολογικοί παράδεισοι θάλλουν και οι τραπεζίτες έχουν επανακάμψει δριμύτεροι, σαν τους Βουρβώνους που δεν έμαθαν τίποτε και δεν ξέχασαν τίποτα. Οπως αποκάλυψε η Oxfam, το χάσμα της ανισότητας διευρύνεται συνεχώς και του χρόνου το εισόδημα του 1% το πληθυσμού της γης θα φτάσει το συνολικό εισόδημα του 99%. Οσο για τα νταηλίκια του ΣΥΡΙΖΑ, μπορεί να αποπνέουν έναν χοντροκομμένο λαϊκισμό, όμως πού σταματάει η σύνεση και πού αρχίζει η υποταγή στο όνομα του ρεαλισμού; Μήπως ακόμα και ο καλοπροαίρετος ρεαλισμός αναπαράγει το σύστημα; Οι πιθανότητες οι Ευρωπαίοι να ξεκουνηθούν μετά την επικράτηση του ΣΥΡΙΖΑ στην Ελλάδα φαίνονται πολύ μικρές. Δεν θα ήταν κι αυτό μια έστω πύρρειος νίκη αλλά νίκη;
Για να περάσουμε στο κατηγορητήριο, το μεγάλο αμάρτημα του ΣΥΡΙΖΑ εντοπίζεται κατά κανόνα στον λαϊκισμό του: εύκολα λόγια και υποσχέσεις, ασάφεια στα δύσκολα, χάιδεμα αυτιών κ.ο.κ. Γιατί το κάνει όμως; Σύμφωνα με την επιεική εκδοχή, διαπνέεται από τη συγγνωστή αισιοδοξία που οφείλει να επιδεικνύει ο ανατροπέας. Σύμφωνα όμως με μια άλλη, λιγότερο επιεική, ο ηγετικός πυρήνας στην Κουμουνδούρου ενδιαφέρεται πρωτίστως για την κατάκτηση της εξουσίας· τα υπόλοιπα είναι ή λεπτομέρειες ή πταίσματα. Για μένα αυτό είναι το μελανό σημείο του ΣΥΡΙΖΑ: ό,τι φέρνει ψήφους, ακόμα και η ένταξη της Ραχήλ Μακρή στο ψηφοδέλτιο, είναι καλοδεχούμενο. Απορριπτέο ό,τι διώχνει ψήφους, ακόμα και η αλήθεια ή η στοιχειώδης σοβαρότητα.
Τρία παραδείγματα: Οταν σήκωσε κεφάλι η Χρυσή Αυγή, ο ΣΥΡΙΖΑ ζήτησε να σχηματιστεί μια ευρύτατη αντιφασιστική παράταξη. Για κακή του τύχη όμως, στο προσκλητήριο ανταποκρίθηκε και ο δήμαρχος της Αθήνας (εννοώ το γνωστό επεισόδιο στο Σύνταγμα). Και τότε ο ΣΥΡΙΖΑ, αντί να διατυμπανίσει το γεγονός, του απέδωσε τη μικρότερη δυνατή σημασία. Δηλαδή, καλός ο αντιφασισμός αλλά όχι όταν αναδεικνύει τον Καμίνη! Δεύτερο παράδειγμα: Σε επίσκεψη του στο Αγιο Ορος, ο Αλ. Τσίπρας, χωρίς να του ζητηθεί ή να επιβάλλεται από κάποιο πρωτόκολλο, θέλησε να μείνει μόνος του με μια εικόνα για δέκα λεπτά. Τι σημαίνει αυτή η κίνηση από ένα δεδηλωμένο άθεο; Εχουν άδικο όσοι λένε ότι κλείνει το μάτι στην Εκκλησία; Τρίτο παράδειγμα: Στον επινίκιο λόγο μετά τις ευρωεκλογές, η Ρένα Δούρου, χωρίς να ξέρει ότι τα μικρόφωνα είναι ανοιχτά, διατάσσει να πάνε όλοι ένα βήμα πίσω και να μη σταθεί κανένας αντιπεριφερειάρχης δίπλα της. Πόσο συνάδουν τα ανωτέρω με το ήθος της Αριστεράς και με το πνεύμα της αυταπάρνησης που επέδειξε τότε που δεν παιζόταν η αυτοδυναμία αλλά τα κεφάλια των αριστερών;
Μείζον και έλασσον, θα μου πείτε. Ή αλλιώς, για έναν τόσο ιερό σκοπό τα μέσα αγιάζονται ή τουλάχιστον δεν έχουν μεγάλη σημασία. Κάτι τέτοιο όμως προϋποθέτει ότι ο σκοπός παραμένει ο ίδιος. Και γι’ αυτό είναι καιρός που αμφιβάλλω. Κρίνοντας από τις επιλογές, την αυταρέσκεια, την αλαζονεία και το ύφος, θα έλεγα ότι ο σκοπός της ηγετικής ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ είναι να μετακομίσουν στου Μαξίμου χωρίς να πολυσκοτίζονται για το πώς. Τι διαφορετικό κάνουν οι εξουσιολάγνοι «αστοί»;
Από αυτές τις δύο εναλλακτικές αναγνώσεις διαλέγετε και παίρνετε.
Η efsyn.gr θεωρεί αυτονόητο ότι οι αναγνώστες της έχουν το δικαίωμα του σχολιασμού, της κριτικής και της ελεύθερης έκφρασης και επιδιώκει την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Διευκρινίζουμε όμως ότι δεν θέλουμε ο χώρος σχολιασμού της ιστοσελίδας να μετατραπεί σε μια αρένα απαξίωσης και κανιβαλισμού προσώπων και θεσμών. Για τον λόγο αυτόν δεν δημοσιεύουμε σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού ή σεξιστικού περιεχομένου. Επίσης, και σύμφωνα με τις αρχές της Εφημερίδας των Συντακτών, διατηρούμε ανοιχτό το μέτωπο απέναντι στον φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, επιφυλασσόμαστε του δικαιώματός μας να μην δημοσιεύουμε ανάλογα σχόλια.
Σε όσες περιπτώσεις κρίνουμε αναγκαίο, απαντάμε στα σχόλιά σας, επιδιώκοντας έναν ειλικρινή και καλόπιστο διάλογο.
Η efsyn.gr δεν δημοσιεύει σχόλια γραμμένα σε Greeklish.
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας