Το βλέπεις να απλώνεται στην παραλία μαζικό, ομοιογενές, στοιχισμένο: δώδεκα σειρές ξαπλώστρες κολλημένες η μία δίπλα στην άλλη κάτω από τροπικές ομπρέλες imitation μέχρι εκεί που φτάνει το μάτι σου, τραπεζάκια κάθε λογής και σχεδόν στο κύμα αδιάβροχες μαξιλάρες και σεζ-λονγκ άσκεπες, εκτεθειμένες στον ακανθώδη ήλιο του μεσημεριού.
Το βλέμμα σου αγκαλιάζει την ανθρωποθάλασσα που πλημμυρίζει τον τόπο ξαπλωμένη, καθισμένη, μετακινούμενη, λουόμενη, αθλούμενη πάνω στην άμμο που λαμπυρίζει.
Πλήθος ατέλειωτο και πολύβουο, μα πιο βουερός ο ήχος που βγαίνει από τα αναρίθμητα μεγάφωνα, ευθυγραμμισμένα και υψωμένα πάνω από τις εγκαταστάσεις, στραμμένα προς τη μεριά του απέραντου γαλάζιου, ήχος εκκωφαντικός.
Τα αυτιά σου σείονται και ζαλίζεσαι προς στιγμήν μέσα στον συνωστισμό αλλά είναι η Κυριακή που περίμενες και ο υδράργυρος σκαρφαλώνει ακάθεκτος την ανηφόρα κι αυτή η παραλία είναι πολύ κοντά στην πόλη, ξεχνάς εύκολα το μποτιλιάρισμα που αναγκάστηκες να υποστείς, άλλωστε εδώ είναι τα μπάνια του λαού, τα διάλεξες για τους ίδιους λόγους που τα διάλεξαν και οι άλλοι, οι πολλοί που θέλουν να τη βγάλουν φτηνά, αλλά είσαι που είσαι μόνος, βρε αδελφέ, να μπορείς τουλάχιστον σήμερα να δεις και να σε δούνε, ένα στοιχειώδες ανεβοκατέβασμα στα σανιδένια μονοπάτια του μπιτσόμπαρου με το ύφος της πασαρέλας, ξεπατικωτούρα από την τηλεόραση και τα περιοδικά.
Και θέλεις μόνο κάπου να αφήσεις τα πράγματά σου για να τρέξεις προς τη μεγάλη υπόσχεση της δροσιάς, αλλά τίποτα στον πυκνό ορίζοντα· όσο κι αν ψάχνεις, ούτε γωνιά.
Ωσπου περπατώντας φτάνεις στο τέρμα της λαοθάλασσας κι εκεί σύρριζα στο στοιβαγμένο πλήθος βλέπεις τα ξύλινα διπλά κρεβάτια με τις αέρινες κουρτίνες και τα στρώματα που μοιάζουν αναπαυτικά.
Τρέχεις και ρωτάς το παιδί του σέρβις δείχνοντας το μοναδικό άδειο «είναι ελεύθερο;», «ναι» σου απαντάει κι αφού σε κοιτάζει διερευνητικά, «ξέρετε την τιμή;» σε ρωτά, όχι, δεν ξέρεις την τιμή και του απευθύνεις ένα απορημένο βλέμμα, «εξήντα ευρώ το ζευγάρι» σε κατατοπίζει, «είναι prive» δικαιολογεί το κόστος στην κατάπληξή σου.
Στέκεσαι αποσβολωμένος και κοιτάς: τα αναρίθμητα κεφάλια που φυτρώνουν στη θάλασσα, το αποχαυνωμένο από τη λάβρα και το κοπάνισμα του ηλεκτρονικού ρυθμού ηλιοθεραπευόμενο πλήθος.
Ενα στρατόπεδο εθελοντικής συγκέντρωσης και αναψυχής που περιλαμβάνει και «prive», εξήντα ευρώ το ζευγάρι.
Θα γελούσες με την καρδιά σου αν δε σου φαινόταν τόσο γελοίο: μια ψευδαίσθηση γκλαμουριάς ακόμα και στην πλαζ της φτηνής κυριακάτικης βουτιάς, μια δόση χλιδής στις παρυφές της μαζικής φραπεδιάς, μια φαντασίωση μεγαλείου μέσα στα σπλάχνα του μπιταρισμένου ομοιόμορφου πλήθους, όπου τίποτα prive στην πραγματικότητα δεν χωρά.
Η efsyn.gr θεωρεί αυτονόητο ότι οι αναγνώστες της έχουν το δικαίωμα του σχολιασμού, της κριτικής και της ελεύθερης έκφρασης και επιδιώκει την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Διευκρινίζουμε όμως ότι δεν θέλουμε ο χώρος σχολιασμού της ιστοσελίδας να μετατραπεί σε μια αρένα απαξίωσης και κανιβαλισμού προσώπων και θεσμών. Για τον λόγο αυτόν δεν δημοσιεύουμε σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού ή σεξιστικού περιεχομένου. Επίσης, και σύμφωνα με τις αρχές της Εφημερίδας των Συντακτών, διατηρούμε ανοιχτό το μέτωπο απέναντι στον φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, επιφυλασσόμαστε του δικαιώματός μας να μην δημοσιεύουμε ανάλογα σχόλια.
Σε όσες περιπτώσεις κρίνουμε αναγκαίο, απαντάμε στα σχόλιά σας, επιδιώκοντας έναν ειλικρινή και καλόπιστο διάλογο.
Η efsyn.gr δεν δημοσιεύει σχόλια γραμμένα σε Greeklish.
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας