«Εμείς είμαστε τα “Μικρά πράγματα που πήγαν λάθος”»

Η πρώτη μεγάλου μήκους ταινία του Χάρη Βαφειάδη «Μικρά πράγματα που πήγαν λάθος» συνεχίζει για δεύτερη εβδομάδα τις προβολές στις κινηματογραφικές αίθουσες. Ισορροπεί ανάμεσα στην κωμωδία και το δράμα, καθώς παρακολουθεί, παράλληλα, τις ζωές δύο ανδρικών προτύπων και των οικογενειών τους. Απόλυτα διαφορετικοί μεταξύ τους, με κοινό παρονομαστή τα πράγματα που πήγαν λάθος στη ζωή καθενός τους, συναντιούνται με αφορμή τη Νιόβη, ένα σκυλάκι που θα παίξει καταλυτικό ρόλο στις ζωές τους.

Από τη μια πλευρά ο Φάνης (Θάνος Τοκάκης), πάλαι ποτέ διάσημος και αναγνωρίσιμος καθώς υπήρξε ο πρώτος νικητής του Big Brother, φαίνεται να τα έχει χάσει όλα και κυρίως τη σχέση του με τη 13χρονη κόρη του (Αλίκη Μπακέλλα). Για να εξοικονομήσει τα προς το ζην ντύνεται Σπαρτιάτης και στήνεται κάτω από την Ακρόπολη βγάζοντας φωτογραφίες με τους τουρίστες. Τη διαλυμένη οικογένεια στηρίζει οικονομικά η μητέρα (Γαλήνη Χατζηπασχάλη).

Από την άλλη, ο Παύλος (Μιχάλης Συριόπουλος), τεχνοκράτης ευκατάστατος, αν και έχει χάσει τη δουλειά του και τα πρότερα μεγαλεία, εξακολουθεί να συμπεριφέρεται σαν να κυλούν όλα κανονικά. Οργανωτικός, του καθήκοντος και απόλυτα λογικός, γαλουχεί στο ίδιο μονοπάτι τον 7χρονο γιο του (Αλέξανδρος Καραμούζης) και προσπαθεί να στηρίξει τη γυναίκα του (Χριστίνα Χειλά-Φαμέλη) που ζει το δικό της αδιέξοδο.

Με χιούμορ, πικρές αλήθειες και ενίοτε σουρεαλιστική διάθεση ο Χάρης Βαφειάδης, που υπογράφει και το σενάριο, παρακολουθεί το παρόν και το υπαρξιακό ταξίδι των ηρώων του και σκιαγραφεί την ελληνική κοινωνία. Η ταινία έλαβε πέντε υποψηφιότητες στα Βραβεία Ιρις της Ελληνικής Ακαδημίας Κινηματογράφου – Μεγάλου Μήκους Ταινία Μυθοπλασίας, Πρωτοεμφανιζόμενου Σκηνοθέτη, Α’ Ανδρικού Ρόλου, Σεναρίου και Σκηνογραφίας.

● Ποιες είναι οι πρώτες απόψεις που ακούσατε από τη συνάντηση της ταινίας με το μεγάλο κοινό;

Είναι πραγματικά πολύ θετικές. Οπως ήταν και μετά τις περσινές προβολές στη Θεσσαλονίκη. Μερικές φορές με έχουν σταματήσει άγνωστοι στον δρόμο για να μου πουν πόσο πολύ τους άγγιξε η ταινία. Οι θεατές λοιπόν δείχνουν να ταυτίζονται με τους δύο ήρωες και τα παθήματά τους. Να διασκεδάζουν και να συγκινούνται. Κι αυτό είναι ίσως το σημαντικότερο.

● Ποια είναι τα απαραίτητα εφόδια του σκηνοθέτη ο οποίος αποφασίζει να κάνει το άλμα για την πρώτη μεγάλου μήκους ταινία του;

Να έχει δύναμη, επιμονή, υπομονή, θάρρος, ψυχραιμία, ελπίδα, πίστη και κουράγιο! Μπόλικο κουράγιο! Και φυσικά καλούς φίλους και συνεργάτες!

● Ποια ήταν η αφετηρία σας για να γράψετε το σενάριο;

Ο κεντρικός αφηγηματικός άξονας προήλθε από ένα περιστατικό που άκουσα από το φιλικό μου περιβάλλον. Βέβαια, στην πραγματικότητα το ίδιο το περιστατικό δεν είχε καμιά δραματικότητα, αλλά μου έδωσε την αφορμή που έψαχνα για να μιλήσω με έναν σχετικά ανάλαφρο (αλλά και δυνητικά σκληρό) τρόπο για θέματα που με απασχολούσαν εκείνο τον καιρό, όπως η αναζήτηση της ταυτότητας. Στην πορεία μπόλιασα την ιστορία με πολλές προσωπικές μου αναφορές.

● Τόσο οι δύο πρωταγωνιστές όσο και όλοι οι ηθοποιοί σας (και τα δύο παιδιά) είναι εξαιρετικοί. Πώς τους επιλέξατε;

Ηταν λίγο τυχαίο και πίσω από κάθε περίπτωση κρύβεται μια ωραία ιστορία. Ολες οι επιλογές έγιναν κάτω από αφόρητη χρονική πίεση, οπότε άφησα αρκετά να με οδηγήσει το ένστικτό μου. Στην περίπτωση του Μιχάλη, για παράδειγμα, θυμάμαι πόσο μου ’χε κάνει εντύπωση η αψεγάδιαστη οδοντοστοιχία του (σημαντικός παράγοντας στην εξέλιξη της ιστορίας του) καθώς και το γενικότερο άψογο στήσιμό του. Ηταν τέλειος για τον ρόλο.

Αντίθετα, πάντα πίστευα πως για τον Θάνο ήταν κόντρα ο ρόλος. Οταν στο δοκιμαστικό του -στο οποίο είχε έρθει άυπνος κι ύστερα από ταξίδι- του είχα εκμυστηρευτεί τις αμφιβολίες μου, μου ’χε πει να ανοίξω τα μάτια μου και να δω πέρα από τα αναμενόμενα. Μου πήρε λίγες μέρες να το χωνέψω αλλά τελικά κατάλαβα πως είχε δίκιο.

Το μικρό κορίτσι, η Αλίκη, είναι μαθήτρια του Καλλιτεχνικού Σχολείου Αθηνών, οπότε είχε ήδη λάβει μια εξαιρετική εκπαίδευση, ενώ το μικρό αγόρι, ο Αλέξανδρος, είχε βασικό ρόλο στα «Μικρά όμορφα άλογα» του Μιχάλη Κωνσταντάτου και εκτός όλων των άλλων είχε προφανώς και την απαιτούμενη εμπειρία.

Μαζί τους και οι υπόλοιποι ηθοποιοί. Η φίλη μου η Χριστίνα Χειλά, που η βοήθειά της καθ’ όλη τη διάρκεια της προετοιμασίας ήταν το λιγότερο πολύτιμη, η Γαλήνη, η Μάρω, η Ζωή. Ηταν όλοι τους εξαιρετικοί και θα τους ευγνωμονώ για πάντα.

● Τελικά αντιλαμβανόμαστε τα μικρά πράγματα που πηγαίνουν λάθος στη ζωή μας; Και, αν ναι, τι χρειάζεται για να τα αλλάξουμε;

Αφού τέλειωσε η ταινία και κοιτάζοντας τα πράγματα από μιαν απόσταση, κατάλαβα πως τα μικρά πράγματα που πάνε λάθος, είμαστε εμείς οι ίδιοι. Οι αποφάσεις μας, οι ανασφάλειές μας, τα φαντάσματα που μας κατατρέχουν. Και φυσικά οι πράξεις μας. Ολα ξεκινούν από εμάς και καταλήγουν σε μας. Αν θέλουμε λοιπόν να τα αλλάξουμε, θα πρέπει πρώτα από όλα να αλλάξουμε εμείς.

● Παρακολουθούμε τις ιστορίες δύο διαφορετικών ανδρικών προτύπων και δύο οικογενειών που συγκλίνουν σε ένα πράγμα -κατά τη γνώμη μου-, στα λάθη που κάνουν στις ζωές τους και απέναντι στα παιδιά τους. Ασχετα από την εποχή, την οικονομική επιφάνεια, το μορφωτικό επίπεδο, τα λάθη των γονιών είναι ένα δεδομένο;

Η μυθολογία μάς έχει διδάξει ότι οι γονείς με τον έναν ή τον άλλον τρόπο «τρώνε» τα παιδιά τους. Πέρα από τους αρχετυπικούς μύθους, είναι δεδομένο ότι ένας άνθρωπος κουβαλάει χρόνια συμπλεγμάτων και ανασφαλειών όταν κληθεί να φέρει ένα παιδί στον κόσμο. Είναι δύσκολο να αποστασιοποιηθούμε από αυτά, γιατί στο κάτω κάτω όλα αυτά είναι όσα μας διαμορφώνουν και μας κάνουν τελικά αυτό που είμαστε. Θέλει μεγάλο κόπο και συνεχή αγώνα.

● Ως επαγγελματίας θεωρείτε ότι το ελληνικό κράτος σάς εξασφαλίζει τους τρόπους για να παράξετε το έργο σας; Πώς αντιμετωπίζετε την κρίση σε ΕΚΚ και ΕΚΟΜΕ ενώ ο Ενιαίος Φορέας δεν λειτουργεί ακόμα;

Σε γενικές γραμμές είμαι επιφυλακτικός. Θα περιμένω κι εγώ να δω τις εξελίξεις όπως και όλοι οι υπόλοιποι.

● Ποιο είναι το σχόλιό σας για όσα ζήσαμε τις τελευταίες εβδομάδες για την επιλογή της «Φόνισσας» που στέλνουμε στα Οσκαρ;

Τις μέρες αυτές έχω κληθεί να απαντήσω αρκετές φορές στο ερώτημα αλλά πρώτη φορά θα αποκαλύψω ότι εμείς, με απόφαση του παραγωγού μας, δεν είχαμε εξαρχής υποβάλει την ταινία στην επιτροπή, με ό,τι κι αν αυτό σημαίνει. Η αλήθεια είναι πως δεν καταλαβαίνω ποιος ο λόγος (πέρα από τον προφανή) να υπάρχει ακόμα μία επιτροπή που θα γνωμοδοτήσει γύρω από αυτό το θέμα. Κανονικά θα έπρεπε η ταινία που αποσπά το βραβείο καλύτερης ταινίας (όποια κι αν είναι αυτή), να είναι αυτομάτως υποψήφια για τα Οσκαρ. Ολα τα άλλα δημιουργούν ένα αίσθημα καχυποψίας.