«Ο Ολάντ παραδόθηκε αμαχητί στην πολιτική της λιτότητας»

Το μέλος του Πολιτικού Γραφείου του Γαλλικού Σοσιαλιστικού Κόμματος και ηγετικό στέλεχος της τάσης Σοσιαλιστική Αριστερά Ζεράρ Φιλός εξηγεί στην «Εφ.Συν.» γιατί αντιμάχεται την πολιτική του Φρανσουά Ολάντ και γιατί ανυπομονεί για τη νίκη του ΣΥΡΙΖΑ

• Η διαφαινόμενη επικράτηση του ΣΥΡΙΖΑ θεωρείται είτε «καταστροφή» είτε «μια μεγάλη ανάσα». Εσείς με ποια άποψη συντάσσεστε;

Πράγματι, τα μεγάλα φιλελεύθερα μέσα ενημέρωσης άρχισαν να πιέζουν ουρλιάζοντας ενάντια στη νίκη του κόμματος της «άκρας Αριστεράς που θέλει να ρευστοποιήσει το ευρώ» και να «βουτήξει πάλι την Ελλάδα στο χάος». Απείλησαν, συκοφάντησαν και στη συνέχεια εξήγησαν ότι, ούτως ή άλλως, ακόμα και η άκρα Αριστερά θα «υποχρεωθεί» να υποκύψει στην πραγματικότητα. Ως Σοσιαλιστική Αριστερά συνηγορήσαμε και ενθουσιαστήκαμε με τα εκλογικά αποτελέσματα τον Μάιο και τον Ιούνιο του 2012. Ημασταν όμως απογοητευμένοι, δυσαρεστημένοι, εχθρικοί και εξαιρετικά θυμωμένοι με τη δεξιά πολιτική που ακολουθούσε ο Φρανσουά Ολάντ, που εφάρμοσε μία λιτότητα «αναπάντεχη» και υποβάθμισε τις εργασιακές σχέσεις σε ακόμα χειρότερο βαθμό και από την περίοδο της δεξιάς διακυβέρνησης. Στο Σοσιαλιστικό Κόμμα παλεύουμε από τα μέσα να αλλάξουμε αυτήν την πολιτική και τα αποτελέσματά της. Το ποσοστό του Σοσιαλιστικού Κόμματος κατρακυλάει από εκλογές σε εκλογές όπως έγινε με το ΠΑΣΟΚ σε εσάς. Αλλά, για την ώρα, όλη η Αριστερά κατρακυλάει μαζί του, δηλαδή το Μέτωπο της Αριστεράς και οι Πράσινοι. Πρέπει να ανατρέψουμε αυτό το καθοδικό σπιράλ, δυνατά και ενωμένα, για να πετύχουμε μία νέα δυναμική. Κι αυτός είναι ο λόγος που ευχόμαστε και ανυπομονούμε για τη νίκη του ΣΥΡΙΖΑ.

• Οπως είπατε, ο Φρανσουά Ολάντ δεν έχει αμφισβητήσει σθεναρά τη γερμανική συνταγή λιτότητας. Η νίκη του ΣΥΡΙΖΑ και η ισχυροποίηση του Podemos θα τον αναγκάσουν να αλλάξει στάση;

Ο Φρανσουά Ολάντ παραδόθηκε αμαχητί στην πολιτική της λιτότητας, όπως αυτή εκφράζεται από την Ανγκελα Μέρκελ. Η πολιτική του για τη μείωση του χρέους απέτυχε, όπως συνέβη και αλλού. Η λιτότητα πνίγει την οικονομία, το χρήμα που πάει στις τράπεζες αφαιρείται από την εργασία. Καθημερινά τους υποδεικνύουμε αυτήν την αντίφαση και διατυπώνουμε ένα σχέδιο ανάκαμψης με δυναμικές οικονομικές μεταρρυθμίσεις, αύξηση μισθών και αναδιοργάνωση των εργασιακών δικαιωμάτων. Για να βγούμε από την κρίση πρέπει να δαπανήσουμε περισσότερα, να επενδύσουμε και για τον λόγο αυτό πρέπει να χτυπηθεί η γαλλική ολιγαρχία που έχει θησαυρίσει όπως ποτέ άλλοτε. Γιατί η Γαλλία δεν ήταν ποτέ τόσο πλούσια και ο πλούτος τόσο άνισα κατανεμημένος. Ολο το κακό πηγάζει απ’ αυτό. Το παράδειγμα του ΣΥΡΙΖΑ μας βοηθάει να δείξουμε ότι είναι δυνατή μία εναλλακτική. Και αν οι λαοί της Ευρώπης, που αντιστέκονται με το Podemos ή με τις κινητοποιήσεις ενάντια στην τρόικα στην Πορτογαλία, σημειώσουν νίκες, αυτό θα επηρεάσει θετικά τη γαλλική Αριστερά και θα τη βοηθήσει να ξεπεράσει τις διαιρέσεις της.

• Υπάρχουν δυνατότητες σύμπραξης και συμμαχίας της ευρύτερης Αριστεράς, που «απλώνεται» από τον σοσιαλιστικό χώρο μέχρι την αντικαπιταλιστική Αριστερά, και σε ποια βάση;

Το δράμα της γαλλικής Αριστεράς στην πολιτική και τον συνδικαλισμό είναι η παραλυτική διαίρεση απέναντι στη λιτότητα των κυβερνήσεων Ολάντ. Υπάρχουν δύο μεγάλα κομμάτια της Αριστεράς στη Γαλλία και ορισμένοι σε κάθε πλευρά θεωρούν ότι πρέπει το ένα να υπερισχύσει του άλλου. Αλλά χωρίς την ενότητα, δεν αρκεί η ισχυρή βούληση. Αντίθετα σήμερα αυτό που κυριαρχεί είναι η αποχή των αριστερών, που μπορεί να φτάνει το 70% ή το 80%. Γι’ αυτό όλες οι συνιστώσες πρέπει να δώσουν έναν ενωτικό αγώνα για να περιορίσουν τόσο τους φιλελεύθερους όσο και τους ακροαριστερούς. Το πρόγραμμα είναι εύκολο: απαιτείται μεγάλη φορολογική μεταρρύθμιση, αύξηση μισθών, μείωση του ωραρίου εργασίας και ανασυγκρότηση των εργασιακών δικαιωμάτων.

Μόνο στην καρδιά μιας ενωμένης Αριστεράς βρίσκεται η ελπίδα. Πρέπει όμως να υπάρξουν κι άλλοι κοινωνικοί αγώνες, διότι χωρίς αυτούς κανένας κομματικός μηχανισμός δεν θα κινητοποιηθεί και δεν θα εγγυηθεί τον κοινωνικό μετασχηματισμό.