Πολωτικός όσο κανείς άλλος

«Πολωτικός και προβοκάτορας όσο κανένας άλλος πολιτικός στη χώρα», έτσι χαρακτηρίζουν διεθνείς -και όχι μόνον- πολιτικοί αναλυτές τον «αρχιτέκτονα» της -για πρώτη φορά στην Ιστορία- «θριαμβευτικής πρωτιάς» της Ακροδεξιάς στις βουλευτικές εκλογές της 29ης Σεπτεμβρίου στην Αυστρία, τον 55χρονο αρχηγό του δεξιού εθνικιστικού Κόμματος των Ελευθέρων, τον Χέρμπερτ Κικλ, που επιτακτικά, ως ο νικητής (χωρίς αυτό να προβλέπεται ρητά από το Σύνταγμα), αξιώνει τώρα να του ανατεθεί η εντολή σχηματισμού κυβέρνησης της οποίας ζητά να ηγηθεί ο ίδιος, ως αυτοαποκαλούμενος «καγκελάριος του λαού», μια ορολογία που -σύμφωνα με τους επικριτές του- παραπέμπει στη ναζιστική περίοδο.

Γεννημένος στις 19 Οκτωβρίου 1968 στο νότιο ομόσπονδο κρατίδιο της Καρινθίας και μεγαλώνοντας σε οικογένεια της εργατικής τάξης, ο Χέρμπερτ Κικλ, με αρχικά κλίση για στρατιωτική σχολή, ξεκίνησε στο Πανεπιστήμιο Βιέννης σπουδές δημοσιογραφίας-πολιτικών επιστημών και αργότερα φιλοσοφίας και ιστορίας, χωρίς ωστόσο να τις ολοκληρώσει. Για να βρεθεί στη συνέχεια υπό τον «αστέρα» τής ραγδαία ανερχόμενης τη δεκαετία του 1990 αυστριακής Ακροδεξιάς, τον διαβόητο στην Ευρώπη Γεργκ Χάιντερ, του οποίου έγραφε επί χρόνια τους πύρινους και διχαστικούς λόγους του, που έφεραν αυτόν τον ακραίο λαϊκιστή το 2000 σε συγκυβέρνηση με τον αρχηγό του δεξιού Λαϊκού Κόμματος και καγκελάριο, μέχρι το 2006, Βόλφγκανγκ Σιούσελ.

Αυτή η στενή σχέση και συνεργασία με τον τότε αρχηγό των Ελευθέρων -τον οποίο ο ίδιος θαύμαζε- διακόπηκε για πάντα, όταν εκείνος διέσπασε το κόμμα και ο Κικλ (που ανέλαβε «δεξί χέρι» του νέου αρχηγού, του Χάιντς-Κρίστιαν Στράχε, του οποίου την άνοδο συνόδευσε ως γενικός γραμματέας του κόμματος για δώδεκα χρόνια από το 2005) θεωρούσε πλέον εχθρό του τον πρώην μέντορά του, μέχρι και τον θάνατο του Γεργκ Χάιντερ το 2008 σε ένα «περίεργο» και ανεξιχνίαστο αυτοκινητικό δυστύχημα που είχε προκαλέσει ο ίδιος οδηγώντας με υπερβολική ταχύτητα και υπό την επήρεια αλκοόλ.

Από το 2006 και μέχρι σήμερα μέλος της Βουλής, ο Χέρμπερτ Κικλ διετέλεσε υπουργός Εσωτερικών από τις 18 Δεκεμβρίου 2017 μέχρι τις 22 Μαΐου 2019 στη δεξιά-ακροδεξιά κυβέρνηση του Λαϊκού Κόμματος του καγκελάριου Σεμπάστιαν Κουρτς με τους Ελεύθερους του Στράχε, του οποίου η εμπλοκή στην «Υπόθεση Ιμπιζα», στο πρωτοφανές αυτό σκάνδαλο διαφθοράς και πολιτικής συναλλαγής, οδήγησε τελικά στην ανατροπή της και στη μεγαλύτερη, μεταπολεμικά, κυβερνητική κρίση στην Αυστρία.

Σε αυτή τη σχεδόν διετή θητεία του ως υπουργό, ο Κικλ προκάλεσε αρκετές φορές οργή και κατακραυγή, καθώς ζητούσε, για παράδειγμα, μεταξύ άλλων, νυχτερινή απαγόρευση κυκλοφορίας για τους αιτούντες άσυλο ή μετονομάζοντας τα αρχικά κέντρα υποδοχής προσφύγων σε «κέντρα εξόδου» και καταγγέλλοντας σχεδόν με κάθε ευκαιρία τους μετανάστες ως απειλή για τη δημόσια ασφάλεια. Υποστήριζε επίσης ότι «ο νόμος πρέπει να ακολουθεί την πολιτική και όχι η πολιτική να ακολουθεί τον νόμο», ενώ, επιπλέον, μια επιδρομή που ξεκίνησε, προφανώς με εντολή του, στην Ομοσπονδιακή Υπηρεσία για την Προστασία του Συντάγματος και την Καταπολέμηση της Τρομοκρατίας υπονόμευσε το κύρος της, οδηγώντας και σε αμφισβήτησή της στο εξωτερικό.

Στις 7 Ιουνίου 2021, ο Χέρμπερτ Κικλ εκλέχθηκε αρχηγός των Ελευθέρων, στη θέση του παραιτηθέντος Νόρμπερτ Χόφερ, ο οποίος είχε διαδεχθεί τον Στράχε, μετά την αποχώρηση εκείνου από την πολιτική τον Δεκέμβριο του 2019 λόγω του σκανδάλου, ενώ στο συνέδριο του κόμματος στις 17 Σεπτεμβρίου 2021 επανεξελέγη με ποσοστό 91%, παραμένοντας μέχρι σήμερα ο αδιαμφισβήτητος ηγέτης τους. Λειτουργώντας ξανά από την αντιπολίτευση με ακραία ρητορική, επιθετικότητα και προκλητικότητα, τους οδήγησε με το 28,8% της περασμένης Κυριακής στο καλύτερο αποτέλεσμά τους, υπερτερώντας και του 27% του Χάιντερ τον Σεπτέμβριο του 1999.

Ο ίδιος εκμεταλλεύτηκε στο έπακρο το μεταναστευτικό και επίσης, την κρίση του κορονοϊού, στην οποία υπήρξε φερέφωνο των αντιπάλων του υποχρεωτικού εμβολιασμού και του lockdown, ηγούμενος των αμφιλεγόμενων διαδηλώσεων εναντίον τους και κατηγορώντας με το κόμμα του ακόμη και τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας (ΠΟΥ) για «υγειονομική δικτατορία».

Οι γνωστοί συγγραφείς και δημοσιογράφοι Γκέρνοτ Μπάουερ και Ρόμπερτ Τράιχλερ, στο βιβλίο τους που κυκλοφόρησε αρχές του καλοκαιριού με τίτλο «Χέρμπερτ Κικλ και η καταστροφή της Ευρώπης», καταγράφουν μια ακριβή, περιεκτική, τεκμηριωμένη εικόνα του, με την προέλευσή του, τις ιδεολογικές του καταβολές και τη σημασία του για το κόμμα, ως «τακτικιστή, δημαγωγού, ιδεολόγου και, τελευταίο αλλά όχι λιγότερο σημαντικό, καταστροφέα της Ευρώπης».

Διότι, όπως τονίζουν, «δεν πρέπει να υποτιμήσει κανείς ούτε για μια στιγμή τον μικρόσωμο, δυσδιάκριτο άνθρωπο που είναι ο αδιαμφισβήτητος αρχηγός ενός κόμματος της αντιπολίτευσης σε μια μικρή ευρωπαϊκή χώρα, ούτε τα σχέδια που έχουν οι ομοϊδεάτες του και αυτός για την Αυστρία και την Ευρώπη, τα οποία καταστρώνουν εδώ και πολλά χρόνια, έχοντας ολοένα και μεγαλύτερη επιτυχία».

Γιατί τον επιλέξαμε

Είναι ο άνθρωπος που οδήγησε για πρώτη φορά στη μεταπολεμική ιστορία της Αυστρίας ένα ακροδεξιό κόμμα στην πρώτη θέση σε βουλευτικές εκλογές και παράλληλα, αυτός που παρά τη νίκη του μάλλον δεν θα γίνει καγκελάριος καθώς κανένας άλλος πολιτικός ηγέτης δεν θέλει να συνεργαστεί μαζί του, ενώ ο πρόεδρος της χώρας αρνείται να του δώσει εντολή σχηματισμού κυβέρνησης.