Δεκάδες χιλιάδες συμμετείχαν ξανά στην πορεία του Πολυτεχνείου, επειδή αντιλαμβάνονται ότι είναι σημαντική στη μάχη ενάντια σε αυτούς που θέλουν να εκδικηθούν την εξέγερση που σηματοδότησε τις κατακτήσεις της Μεταπολίτευσης.
Κατά τον ίδιο ακριβώς τρόπο, χιλιάδες συμμετέχουν σήμερα στις απεργιακές συγκεντρώσεις, στο πλαίσιο της 24ωρης πανελλαδικής απεργίας της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ, στην οποία συμμετέχουν Εργατικά Κέντρα, ομοσπονδίες και σωματεία.
Οχι γιατί τα τριτοβάθμια συνδικάτα είναι ελκυστικά για τους εργαζόμενους, αλλά επειδή η απεργία εκφράζει μαζικές διαθέσεις της στιγμής, καθώς το ποσοστό όσων «δεν τα βγάζουν πέρα» με το διαθέσιμο εισόδημά τους είναι πάνω από 60%! Είναι η πλειονότητα των λαϊκών νοικοκυριών, των μισθωτών, της εργατικής τάξης. Και οι διαθέσεις τους μεταπίπτουν από την οργή στην απογοήτευση αλλά και αντιστρόφως, από την κρίση εμπιστοσύνης στη διάθεση συμμετοχής.
Οι εργαζόμενοι γνωρίζουν πολύ καλά ότι με δύο 24ωρες τον χρόνο, χωρίς σχέδιο, χωρίς προετοιμασία, χωρίς πρόγραμμα, συνέχεια, κλιμάκωση, δεν μπορεί να ξεπεραστεί ο ορίζοντας της απεργίας «για την τιμή των όπλων». Με τη συμμετοχή τους προσπαθούν να δώσουν νόημα, υπόσταση και αποτελεσματικότητα σε αυτές τις απεργίες, αλλά δεν μπορούν να λύσουν το πρόβλημα του προγράμματος, της συνέχειας, του συντονισμού και της κλιμάκωσης.
Η απαίτηση για μια μεγάλη αλλαγή στο συνδικαλιστικό κίνημα είναι διάχυτη. Ισοδυναμεί με την υπαρξιακή ανάγκη να μπει φραγμός στη διαδικασία «μαζικής καταστροφής» των εργασιακών δικαιωμάτων και του κοινωνικού κράτους. Βασίζεται στην εκτίμηση ότι από την άποψη του εισοδήματος και των εργασιακών σχέσεων δεν βγήκαμε ποτέ από τα μνημόνια, ότι η περίοδος της κοινωνικής διαπραγμάτευσης είναι ουσιαστικά παρελθόν.
Οτι επομένως μόνο ένα μαχητικό συνδικαλιστικό κίνημα μπορεί να ανακόψει την πορεία αλλεπάλληλων ηττών και υποχωρήσεων και να δημιουργήσει όρους για μια αντίστροφη διαδικασία ανάκτησης δικαιωμάτων.
Οι εργαζόμενοι στις ΗΠΑ μάς έδωσαν, τον τελευταίο μόνο χρόνο, λαμπρά παραδείγματα απεργιών μαχητικών, ανυποχώρητων, με αποφασισμένη συνδικαλιστική ηγεσία, που, καθόλου τυχαία, απέβησαν νικηφόρες. Δεν είναι «άκρα Αριστερά», όπως τους κατηγορεί ο Τραμπ, έχουν όμως καταλήξει στο ρεαλιστικό συμπέρασμα ότι μόνο έτσι το συνδικαλιστικό-εργατικό κίνημα μπορεί να ανακάμψει.
Με τη μαζική τους συμμετοχή σε κινητοποιήσεις όπως η σημερινή, οι εργαζόμενοι ωθούν τα πράγματα -συνειδητά οι λιγότεροι, ενστικτωδώς οι περισσότεροι- πέρα από τα όρια της «εθιμοτυπικής» απεργίας. Και υπογραμμίζουν την επιθυμία και ανάγκη αναγέννησης του συνδικαλιστικού κινήματος.
Η efsyn.gr θεωρεί αυτονόητο ότι οι αναγνώστες της έχουν το δικαίωμα του σχολιασμού, της κριτικής και της ελεύθερης έκφρασης και επιδιώκει την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Διευκρινίζουμε όμως ότι δεν θέλουμε ο χώρος σχολιασμού της ιστοσελίδας να μετατραπεί σε μια αρένα απαξίωσης και κανιβαλισμού προσώπων και θεσμών. Για τον λόγο αυτόν δεν δημοσιεύουμε σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού ή σεξιστικού περιεχομένου. Επίσης, και σύμφωνα με τις αρχές της Εφημερίδας των Συντακτών, διατηρούμε ανοιχτό το μέτωπο απέναντι στον φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, επιφυλασσόμαστε του δικαιώματός μας να μην δημοσιεύουμε ανάλογα σχόλια.
Σε όσες περιπτώσεις κρίνουμε αναγκαίο, απαντάμε στα σχόλιά σας, επιδιώκοντας έναν ειλικρινή και καλόπιστο διάλογο.
Η efsyn.gr δεν δημοσιεύει σχόλια γραμμένα σε Greeklish.
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας