Απορροφώντας τους κραδασμούς στο Κυπριακό

Αν μετά από κάθε προβολή του σίριαλ «Συνομιλίες και Διασκέψεις για το Κυπριακό» εμφανιζόταν η ένδειξη «συνεχίζεται», τώρα, ύστερα από το επεισόδιο στο θέρετρο Κραν Μοντάνα της Ελβετίας, πάγωσε στις οθόνες μας το γνωστό “the end”, δηλαδή το «τέλος».

Αυτό το παγερό «τέλος» συνοψίζει όλη την ουσία αφού σημαδεύει μια ολόκληρη εποχή.

Πράγματι, από το 1977, όταν στη Βιέννη ξεκίνησαν οι κύκλοι των ενδοκυπριακών συνομιλιών μέχρι το Κραν Μοντάνα, δηλαδή για 40 ολόκληρα χρόνια, ζούσαμε με την ελπίδα ότι κάποια στιγμή θα φτάσουμε στον αναγκαίο συμβιβασμό ώστε να τερματιστεί η κατοχή και να επανενωθεί η Κύπρος.

Φευ, οι ελπίδες αποδείκτηκαν φρούδες με αποτέλεσμα αυτή τη στιγμή να αναλύουμε τι θα γίνει στη συνέχεια και, όπως υπέδειξαν τα Ηνωμένα Εθνη, να προσπαθούμε να «απορροφήσουμε» τους κραδασμούς που προκάλεσε το ναυάγιο της Διάσκεψης στο Κραν Μοντάνα. 

Σίριαλ χωρίς πρωταγωνιστή

«Μα είναι όντως το τέλος της φάσης των ενδοκυπριακών συνομιλιών;» θα διερωτηθεί κάποιος.

Οπως είχαμε επισημάνει σε άλλες αναλύσεις μας, δυστυχώς για πολλοστή φορά οι Τούρκοι μας λένε ξεκάθαρα κάτι το οποίο εμείς προσπερνάμε μέχρι να συμβεί και συνειδητοποιήσουμε ότι εννοούσαν αυτό που έλεγαν.

Νομίζετε ότι τυχαία επαναλάμβανε κάθε λίγο και λιγάκι ο Τούρκος ΥΠΕΞ Μεβλούτ Τσαβούσογλου ότι η προσπάθεια στο Κραν Μοντάνα έχει τον χαρακτήρα «τελικής»;

Τυχαία ο Ταγίπ Ερντογάν βιάστηκε να μιλήσει για πλάνο Β και πλάνο Γ και να ξεκαθαρίσει ότι το πρόβλημα έχει φύγει πια από τις παραμέτρους του ΟΗΕ;

Να, λοιπόν, ένας πρώτος κραδασμός που θα πρέπει να απορροφηθεί. Τι σημαίνει το Κυπριακό εκτός παραμέτρων του ΟΗΕ;

Απλά σημαίνει ότι τερματίζονται οι προσπάθειες που γνωρίζαμε μέχρι τώρα για επίλυση του Κυπριακού με τη «διευκόλυνση» (facilitate είναι το ρήμα που χρησιμοποίησε ο εκπρόσωπος του ΓΓ) των Ηνωμένων Εθνών, τουλάχιστον σε ότι αφορά την Τουρκία, δηλαδή τον πρωταγωνιστή του έργου. Και φυσικά χωρίς πρωταγωνιστή το σίριαλ δεν μπορεί να συνεχιστεί.

Το παιχνίδι των ευθυνών

Είναι λογικό και αναμενόμενο μετά από κάθε ναυάγιο να ξεκινά ένας αγώνας επίρριψης ευθυνών, το λεγόμενο blame game. Και εντελώς φυσιολογικά η κάθε πλευρά να επιρρίπτει την ευθύνη στην άλλη.

Το χοντρό παιχνίδι παίκτηκε γύρω από την ασφάλεια, τις εγγυήσεις και τα κατοχικά σραυτεύματα.

Από αυτή την σκοπιά δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία ότι η Τουρκία ευθύνεται για το ναυάγιο.

Ο πρόεδρος Αναστασιάδης προχώρησε και κατέθεσε προτάσεις για τα εσωτερικά θέματα αναμένοντας μέχρι την υστάτη την τουρκική πλευρά να υλοποιήσει τις υποσχέσεις Τσαβούσογλου ότι είναι «ευέλικτος», ζητώντας του να παρουσιάσει στο χαρτί τις «ευελιξίες» που διατυμπάνιζε σ΄όλη τη διάρκεια του πεντάωρου, θρυλικού πια, δείπνου με τον ΓΓ του ΟΗΕ Αντόνιο Γκουτέρες.

Κι όταν ο τελευταίος, ξημερώματα Παρασκευής, άρχισε να αραδιάζει τα όσα υποτίθεται του είχε πει προφορικά ο Τσαβούσογλου, ήταν αρκετό να υπεισέλθει ο διάβολος που κρύβεται στις λεπτομέρειες και αφορούσε μόνο μια λέξη: Την προσθήκη της λέξης «immediately», δηλαδή «αμέσως» στο θέμα της αποχώρησης των τουρκικών σταρτευμάτων, που ζήτησε ο Νίκος Κοτζιάς.

Τότε ο Τσαβούσογλου αναίρεσε τα πάντα και ανάγκασε τον εμβρόντητο Γκουτέρες να πει ότι «παρανόησε» τα όσα του είχαν πει. Αυτά όλα είναι γνωστά, αποδεκτά και καταγεγραμμένα. Ετσι γράφτηκε το «τέλος». 

Η ανυπομονησία του Έιντε

Από μια άλλη σκοπιά, αξίζει να διερωτηθεί κανείς γιατί τα Ηνωμένα Εθνη (και σύμφωνα με κάποιους και η ΕΕ) διέρρευσαν αμέσως την εκδοχή ότι φταίνε οι Αναστασιάδης και Κοτζιάς;

Ειλικρινά εμείς δεν μπορούμε να γνωρίζουμε γιατί συμβαίνει αυτό. Δεν συμμετείχαμε στις συνομιλίες για να ξέρουμε και να κρίνουμε.

Το πιο πιθανό σενάριο είναι να υπάρχουν ευθύνες ένθεν και ένθεν του τραπεζιού, όμως την κύρια ευθύνη δεν μπορεί να την αποσείσει κανείς από την Τουρκία.

Οπόταν, μπροστά σ΄αυτή την εξώφθαλμη εκδοχή, βασισμένη στα γεγονότα των τελευταίων δραματικών στιγμών, το ερώτημα μετατρέπεται:

Ποιον και σε τι εξυπηρετεί η επίρριψη, έστω και δια της πλαγίας οδού των διαρροών, ευθυνών στην Ε/Κ και ελλαδική πλευρά;

Η άποψή μας είναι ότι αυτή η εκδοχή συνδέεται με την ανυπομονησία των ανθρώπων του διεθνούς Οργανισμού να εξασφαλίσουν θετικό αποτέλεσμα.

Από αυτή την εξίσωση εξαιρείται ο Γκουτέρες, ο οποίος κατά παραδοχή της πλευράς μας, υπήρξε σωστός και δίκαιος στους χειρισμούς του.

Μια ανυπομονησία που εκφράστηκε βασικά από τον ειδικό σύμβουλο του ΓΓ Εσπεν Μπαρθ Έιντε, ο οποίος επέμενε μέχρι την υστάτη να έρθουν στο Κραν Μοντάνα οι πρωθυπουργοί της Ελλάδας και της Τουρκίας, νομίζοντας έτσι ότι η παρουσία τους θα επενεργούσε καταλυτικά στο να λήξει επιτυχώς η Διάσκεψη.

Δυστυχώς, ο κ. Έιντε και οι άνθρωποί του επένδυσαν πολλά στη Διάσκεψη του Κραν Μοντάνα και έκαναν ό,τι περνούσε από το χέρι τους να πετύχει. Ευγενής μεν φιλοδοξία, πλην ανεφάρμοστη στην πράξη αφού από τις οκτώ μέρες των συνομιλιών η Τουρκία σιωπούσε στις επτά.

Πώς θα μπορούσαν να έρθουν οι πρωθυπουργοί όταν μπήκαμε στο φινάλε της 6ης προς 7η Ιουλίου, δηλαδή της Πέμπτης προς Παρασκευή με «μηδέν εις το πηλίκον ενώπιον Γκουτέρες»;

Δεν είναι δυνατόν να μην το γνώριζαν αυτό ο Έιντε και οι συν αυτώ.

Η Τουρκία άρχισε τα όργανα

Και τώρα τι; Ο κυβερνητικός εκπρόσωπος Νίκος Χριστοδουλίδης εκτιμά ότι θα υπάρξει κάποια κινητικότητα τον Σεπτέμβρη.

Λογικό, αφού οι μήνες Ιούλιος και, κυρίως, ο Αύγουστος είναι νεκροί λόγω διακοπών. Αλλωστε, το είπαν και τα Ηνωμένα Εθνη, να «απορροφήσουμε» πρώτα τους κραδασμούς από την αποτυχία στο Κραν Μοντάνα και μετά βλέπουμε.

Η Τουρκία όμως από την επαύριο του ναυαγίου άρχισε να τροχιοδρομεί την πορεία της στο Κυπριακό.

Ηδη ο Ταγίπ Ερντογάν μιλά για σχέδια Β και Γ ενώ ταυτόχρονα εκτοξεύει απειλές σε σχέση με τις γεωτρήσεις που αρχίζουν σύντομα στην ΑΟΖ και συγκεκριμένα στο οικόπεδο 11 από την Τοτάλ.

Είναι σαφής η τακτική των Τούρκων-απειλές από τη μια, δηλαδή διατήρηση της έντασης και, από την άλλη, προώθηση των εναλλακτικών σχεδίων της.

Το σενάριο που παίζει αυτή τη στιγμή είναι η ενδυνάμωση του ψευδοκράτους, η παραπέρα στήριξή του με κατάληξη το ντε φάκτο διαζύγιο.

Χωρίς συνομιλίες, χωρίς τον ΟΗΕ και την ΕΕ στο τραπέζι, χωρίς εναλλακτική πρόταση από την πλευρά μας, λίγα πράγματα μπορούν να γίνουν στην πράξη.

Αλλωστε, γι΄αυτό έτρεξε αμέσως στην Αθήνα ο ΓΓ του ΑΚΕΛ Αντρος Κυπριανού, μπας και μπορέσει να περισώσει τη διαδικασία και το «κεκτημένο των συνομιλιών».

Εχουμε και προεδρικές εκλογές

Με τούτα και μ' εκείνα υπάρχει και μια άλλη παράμετρος στην όλη ιστορία. Ερχονται προεδρικές εκλογές στην Κύπρο και συνεπώς η προσοχή και η δραστηριότητα του προέδρου Αναστασιάδη και των υποψηφίων από τους υπόλοιπους χώρους θα στραφεί αναγκαστικά στα προεκλογικά.

Η κατάληξη στο Κραν Μοντάνα αφαιρεί από την φαρέτρα των εκπροσώπων του ενδιάμεσου χώρου πολλά από τα όπλα τους.

Από τη στιγμή που ο Αναστασιάδης εμφανίζεται να μην έχει ενδώσει στις πιέσεις και, παρόλο που τον επικρίνουν για το ότι κατέθεσε «απαράδεκτες» προτάσεις, ωστόσο το επιχείρημα είναι έωλο αφού, ως γνωστόν, τίποτα δεν ισχύει αν δεν συμφωνηθούν όλα. Επομένως τα περί «απαράδεκτων υποχωρήσεων Αναστασιάδη» είναι έπεα πτερόεντα και αβολίδωτες σφαίρες για την αντιπολίτευση.

Οσο για το ΑΚΕΛ, αυτή τη στιγμή η προτεραιότητά του είναι να διασωθεί το «κεκτημένο των συνομιλιών».

Αν και όταν επιλέξει υποψήφιο, τότε θα φανεί προς τα πού θα γέρνει η στάση του έναντι του κ. Αναστασιάδη, άνκαι στα θέματα εσωτερικής διακυβέρνησης ήδη είναι έντονα επικριτικό, όπως και οι του ενδιάμεσου.

Το πιο πικρό συμπέρασμα

Το πιο πικρό συμπέρασμα από την όλη ιστορία είναι ένα και μοναδικό: Οι μάζες του κόσμου είναι απογοητευμένες και εκείνο που κυριαρχεί ανάμεσά τους είναι η, σαν μνημόσυνο, φράση ότι «το Κυπριακό δεν λύνεται».

Από τη στιγμή που και ο λαός πιστεύει ότι φτάσαμε όντως στο τέλος, τίποτα δεν μπορεί να αναστρέψει αυτή την παραδοχή

Που ενισχύεται από τη λαϊκή σοφία που λέει πως, όταν οι ομοϊδεάτες Χριστόφιας και Ταλάτ δεν μπόρεσαν να το λύσουν, όταν φτάσαμε μια ανάσα από τη συμφωνία στο Κραν Μοντάνα και αποτύχαμε, τότε δεν αναζητάς ευθύνες και «νέες στρατηγικές». Απλά κάθεσαι και κλαις τη μοίρα σου...