Της Αλλοπάρ*

Διαβάζω συχνά, κυρίες και κύριοι, για τους κινδύνους που διατρέχει η υγεία των ανθρώπων εκείνων που έρχονται σε συχνή επαφή με τα ζώα -«συντροφιάς», εργασίας, παραγωγικά, άγρια κ.λπ. Πρόσφατα, μάλιστα, είδα ένα ολόκληρο δισέλιδο αφιέρωμα σ' αυτό το θέμα σε μια αγγλική εφημερίδα, εφημερίδα δηλαδή της οποίας το κοινό είναι, σε μεγάλο ποσοστό, ζωόφιλο και διαθέτει κατοικίδια ζώα.

Χωρίς να θέλω να διαψεύσω αυτού του είδους τα ρεπορτάζ, πιστεύω ειλικρινά ότι οι κίνδυνοι αυτοί, έτσι όπως παρουσιάζονται, είναι διογκωμένοι. Αυτό άλλωστε φαίνεται καθαρά και στον τρόπο παρουσίασής τους: με πηχυαίους τίτλος γράφονται οι... τρομεροί και φοβεροί κίνδυνοι που απειλούν όσους επιτρέπουν στις γάτες ή τους σκύλους τους να τους γλείφουν, ενώ κάπου στην άκρη, στο τέλος, με μικρά γραμματάκια, αναφέρεται ότι «πάντως, τέτοια περιστατικά είναι πολύ πολύ σπάνια» ή κάτι τέτοιο.

Η αλήθεια είναι ότι για τον σύγχρονο άνθρωπο κίνδυνοι ελλοχεύουν παντού, απ' τη στιγμή που θα γεννηθεί και μέχρι ν' αφήσει τον μάταιο αυτόν κόσμο. Μπορώ να πω, απ' την πείρα μου, ότι ανάμεσα σ' αυτούς τους κινδύνους ο κίνδυνος να «κολλήσει» κάποιος κάποια ασθένεια απ' τα ζώα με τα οποία έρχεται σε επαφή είναι ο τελευταίος. Εφόσον βέβαια τηρεί με συνέπεια κάποιους απλούς κανόνες υγιεινής, όπως π.χ. να πλένει καλά τα χέρια του κάθε φορά που χαϊδεύει ή φροντίζει το ή τα ζώα του.

Ειδικά για τα «ζώα συντροφιάς», οι κίνδυνοι που εγκυμονούν οι συχνές και στενές επαφές μαζί τους είναι ελάχιστοι. Κρίνοντας απ' τον δικό μου, που εδώ και 30 χρόνια περίπου συγκατοικεί με σκύλους -ενώ, πριν, και επί 20 χρόνια, συγκατοικούσε με γάτες- και ουδέποτε παρουσίασε κάποιο σχετικό πρόβλημα, τέτοιοι κίνδυνοι, αν υπάρχουν, είναι μόνο σε θεωρητικό επίπεδο.

Αυτό συμβαίνει διότι, παρακολουθώντας μας καθημερινά, με το που θα βήξουμε -που λέει ο λόγος- μας τρέχει στον γιατρό, ώστε και το παραμικρό πρόβλημα της υγείας μας να αντιμετωπιστεί στην αρχή του. Απ' την άλλη, ποτέ δεν παραλείπει να πλένει τα χέρια του, καλά και με σαπούνι, κάθε φορά που παίζει μαζί μας, μας χαϊδεύει ή μας χτενίζει. Λογικά πράγματα, δηλαδή, που είναι όμως αρκετά για να απομακρύνουν ακόμα και τον πιο μικρό κίνδυνο.

Αλλά υπάρχει και κάτι άλλο: ανθρωποι που έρχονται σε συχνή και στενή επαφή με ζώα -κυνηγοί, τσοπάνηδες, ζωόφιλοι, κτηνίατροι κ.λπ.- αναπτύσσουν, ο οργανισμός τους δηλαδή, αμυντικούς μηχανισμούς τόσο ισχυρούς, που τους προστατεύουν συνεχώς, σαν ένα φυσικό εμβόλιο. Αν οι γλειψιές της Φέης, του Μένιου, της Αλμας, της Κάρμεν, του Σούρτα και του Ταρζάν ήταν τόσο επικίνδυνες, τότε οι δικοί μου θα έβλεπαν τα ραδίκια ανάποδα, χρόνια τώρα.

* Η Αλλοπαρίτσα μου, η γλυκιά μου σκυλίτσα και αρχηγίνα της αγέλης μας, παρά τα όσα γράφει, αποφεύγει να μας γλείφει στη μούρη -καλού-κακού, όπως λέει. Και πάντα, μετά τη βόλτα, ανεβαίνει σε μια πεζούλα, ώστε να της χτενίζω το πλούσιο τρίχωμα χωρίς να σκύβω -μην πάθω και κάνα λουμπάγκο...