Ποιητές, πεζογράφοι, κριτικοί λογοτεχνίας αλλά και πανεπιστημιακοί απαντούν στο αρχετυπικό, δαιδαλώδες και ολισθηρό ερώτημα «Γιατί γράφω;». Ενα ψηφιδωτό κειμένων που προσπαθεί να φωτίσει τη σκοτεινή ρίζα της γραφής. Απαντά στο ερώτημα ο Βασίλης Λαμπρόπουλος*.
Εδώ και μερικά χρόνια αντλώ έμπνευση από την απαράμιλλη φιλία που έχουμε αναπτύξει με τον «έτερο εαυτό» μου, τον πιανίστα, καθηγητή και στοχαστή δρα Παντελή Πολυχρονίδη. Τη διαλεκτική αυτής της συντροφικότητας αποτυπώνω κάθε εβδομάδα στο προσωπικό μου μπλογκ Piano Poetry Pantelis Politics: music, literature, friends, resistance. Γράφω χάρη στο ότι ο Παντελής κι εγώ συνομιλούμε διαρκώς για πιάνο και ποίηση, αμφισβητήσεις κι αντιστάσεις, κοπέλες και σελήνες, μελαγχολίες κι αρμονίες.
Η φιλία μας είναι εξωστρεφής και παράγει δημόσιο έργο: λειτουργεί στη συναυλία, στην γκαλερί, στο ωδείο, στο πανεπιστήμιο, στο έντυπο, στο διαδίκτυο, σε πολλές γλώσσες και χώρες. Επιπλέον, μας παροτρύνει σε κάθε μορφής συνεργασία – ρεσιτάλ, δημοσιεύματα, μαθήματα, διαλέξεις, εγχειρήματα. Η μουσική ειδικότητα του Παντελή είναι το συνεργατικό (collaborative) πιάνο. Η συνεργασία λοιπόν συνιστά μια κυρίαρχη τονικότητα της δουλειάς του, και κατ’ επέκταση αποτελεί θεμελιώδη διάσταση της φιλίας μας. Γι’ αυτό κάθε φορά που ερμηνεύει ή διδάσκει ξέρει πως είμαι μαζί του.
Η φιλία μου με τον Παντελή γράφει και γράφεται καθημερινά, κι έτσι διακυβεύεται. Δεν συνιστά ταυτότητα ούτε ετερότητα αλλά μια ανελισσόμενη φούγκα για δύο φωνές. Συνάδουμε ο ένας προς τον άλλο και συνοδοιπορούμε στις δενδροστοιχίες της απόλυτης και υπερούσιας φιλίας που επιδίωξαν οι ήρωες του Σίλερ, οι στίχοι του Χέλντερλιν, οι επιστολές του Σλέγκελ, οι πίνακες του Φρίντριχ, τα πεζά του Χόφμαν, τα πιανιστικά του Σούμαν, οι στοχασμοί του Νίτσε – περιδιαβάζουμε την Αυστρία του Μάλερ και του Κλιμτ, τη Γερμανία του Ρίλκε και του Τόμας Μαν.
Με τον «έτερο εαυτό» μου μας συνδέει η κοινή βούληση να κάνουμε ο ένας τον άλλο ανώτερο και απώτερο. Είμαστε αλληλέγγυοι με σθένος, όχι συμπόνοια. Συν-γράφω ένα μπλογκ χάρη στον Παντελή Πολυχρονίδη επειδή είμαστε χαρισμένοι ο ένας στον άλλο και στην προσωκρατική παρετυμολογία του ονόματός του: το παν ως μέλος και ως τέλος, το μέλος ως μέλημα και ως επιμέλεια εαυτού, καθώς και του φίλου.
* Ο Β. Λαμπρόπουλος διδάσκει εδώ και 35 χρόνια στην Αμερική ως πανεπιστημιακός καθηγητής Νεοελληνικών Σπουδών. Κατέχει την Εδρα Κ. Π. Καβάφη στα Τμήματα Κλασικής και Συγκριτικής Φιλολογίας του Πανεπιστημίου του Μίσιγκαν. Το μπλογκ του είναι στη διεύθυνση https://poetrypiano.wordpress.com.
Η efsyn.gr θεωρεί αυτονόητο ότι οι αναγνώστες της έχουν το δικαίωμα του σχολιασμού, της κριτικής και της ελεύθερης έκφρασης και επιδιώκει την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Διευκρινίζουμε όμως ότι δεν θέλουμε ο χώρος σχολιασμού της ιστοσελίδας να μετατραπεί σε μια αρένα απαξίωσης και κανιβαλισμού προσώπων και θεσμών. Για τον λόγο αυτόν δεν δημοσιεύουμε σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού ή σεξιστικού περιεχομένου. Επίσης, και σύμφωνα με τις αρχές της Εφημερίδας των Συντακτών, διατηρούμε ανοιχτό το μέτωπο απέναντι στον φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, επιφυλασσόμαστε του δικαιώματός μας να μην δημοσιεύουμε ανάλογα σχόλια.
Σε όσες περιπτώσεις κρίνουμε αναγκαίο, απαντάμε στα σχόλιά σας, επιδιώκοντας έναν ειλικρινή και καλόπιστο διάλογο.
Η efsyn.gr δεν δημοσιεύει σχόλια γραμμένα σε Greeklish.
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας